O an ne olacağını düşünmeden bir anda ağzımdan Yağız'ı sevdiğim çıkıvermişti.
Bir yanda sevdiğim adam, bir yanda Kardeşim dediğim insan. Ne yapacağımı bilmiyordum.
Mert bu sözüme karşılık hiçbir şey dememişti Sadece başını sallayıp;
"Eyvallah" diyerek arkasını dönüp gidiyordu.
Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi, yutkunmak hiç bu kadar zor olmamıştı.
Yağız çenemi usulca tutup kendine çevirmişti, o sırada Yağız'ın bileğini yavaşça bırakmıştım.
Yağız bu yaşanan olaylardan sonra soğukkanlı bir tavır ile gülümseyerek;
"Hiç beklemiyordum şaşırttın beni"
Gözlerim yerinden çıkacaktı neredeyse ben ne durumdaydım o neyin kafasındaydı. Sinir ile onu ittirip göğsünü yumrukluyordum;
"Sen ne yaptığını sanıyorsun silah ile savunmasız birinin karşısına geçmek de ne demek Burası senin bildiğin senin alıştığın yer değil her şeyi silah ile çözemezsin Ben şu anda bir kardeşimi kaybettim senin yüzünden!"
"Defne başlama yine"
"Senden nefret ediyorum" dediğimde ağlamaya başlamıştım.
Yağız başımı göğsüne yaslayıp saçlarımı okşuyordu.
"Tamam, sakin ol geçti"
"Neden hep böyle oluyor, Neden sürekli mutsuz oluyorum, Neden her seferinde birileri zarar görüyor, neden Yağız neden!"
" Defne bak şu an sinirlisin anlıyorum fakat senin yanındaydım farkındasın değil mi, o sataştı, senin hastaneye gitme sebebin de o it yüzündendi yine o başlatmıştı ve o seni ittirmişti ama sen sürekli beni suçluyorsun"
Bir an kendime gelmiştim ve kendimi hızla geri çekmiştim, çadıra koşup içer-iye girmiştim ve bağırmıştım;
" Beni yalnız bırak sakın gelme"
Yatağa oturup Yağız'ın dediklerini düşünmeye başlamıştım yaşadığım şeylerden ötürü sürekli Yağız'ı suçlamıştım doğru söylüyordu ama ben sürekli Mert'ten yana olmuştum. Yağız'ı sevdiğim için onun yanında oluyordum Fakat benim için sürekli Mert haklıydı. Okul gününü düşünüyordum... Mert sinirden ne yapacağını bilemiyordu ve sınıf kapısının orada Yağız'a ilk o sataşmıştı, kavgayı o başlatmıştı, beni o ittirmişti, ben onun yüzünden hastanelik olmuştum, üstelik yanıma bile gelmemişti yanımda hep Yağız vardı. Ne kadar aptalım. Meğer beni korumak isterken aslında Bana en çok zarar veren Mert 'imiş.
Ama neden?
Şu anda her şey kafamda netleşmiş olsa da Mert'in neden böyle davrandığını anlamış değildim ama bunun peşini bırakmayacaktım.
Derin bir nefes almıştım Yağız'dan özür dilemem gerektiğinin farkındaydım ayağa kalkıp tekrardan derin bir nefes alarak çadırın önüne gelmiştim Yağız arkası dönük bir şekilde merdivenin başında oturuyordu. Yavaş adımlar ile yanına gelip usulca bir şey demeden oturmuştum. Yağız başını çevirip bana bakmıştı ve tekrar önüne dönüp elindeki silahla oynuyordu, birkaç saniye sessiz oturduktan sonra aynı anda Birbirimize bakıp Aynı kelimeyi kullanmıştık;
"Özür dilerim."
O an birbirimize gözlerimizi ayırmadan uzun bir süre baktıktan sonra, tebessüm edip başımı önüme eğmiştim.
Derin bir nefes alıp uzun bir sessizliğin ardından başımı Yağız'a çevirmiştim;
" Yağız, gerçekten senden çok özür dilerim farkında olmadan sürekli seni kırdım bana yaşattığın onca şeyden sonra her şeyin suçlusu senmişsin gibi davrandım"
