Annem ile bahçeye masayı kurup sofrayı hazırladığımız anda Mert ve annesi araba ile evin önüne gelmişti. Onların geldiğini görür görmez içeriye koşup pelüş terliklerimi çıkararak kırmızı açık platform topuklu ayakkabılarımı giyip dışarı çıkmıştım. Mert ve annesi içeriye yeni girmiş olup annem ile tokalaşırken, bir anda bana bakıp kafasını çevirmiş ve şaşkınlık ile hızla tekrar bakmıştı. Gülümseyerek Belgin Teyze'nin elini öpüp hoş geldiniz dediğim an da Mert kolumdan nazikçe tutmuştu. Ona döndüğüm de Mert'in ağzı açık bana bakarken sessizce kulağıma fısıldamıştı.
"Çok fazla iddialı değil mi?"
"Öyle mi?" diyerek tek kaşımı kaldırıp tebessüm etmiştim.
"Öyle" dediği anda annem bize seslenmişti.
"Gençler hadi sofraya"
Mert elini öne doğru uzatıp;
"Önden bayanlar" diyerek gülmüştü.
Masaya yürüyüp tam sandalyemi çekecek iken Mert önce davranıp sandalyemi çekmişti. Oturup Mert'e gülümseyerek baktığım da Annem Mert'e laf atmıştı.
"Çok yakışıklı olmuşsun Mert'ciğim"
"Sağ olun Aynur Teyzeciğim, prensesin yanına yakışmak lazımdı" diyerek bana bakıp göz kırpmıştı.
O sırada Belgin teyze karşımda otururken masaya doğru yaklaşarak ellerini masanın üzerine koymuştu;
"Defnem sende çok güzel olmuşsun gözlerimi senden alamadım maşallah"
"Sorma Anne, bende gözümü alamadım."
"Belgin'ciğim vallahi oğlumuzun da kızımızın da maşallahı var"
"Aynen Aynur'cuğum"
O sırada Mert'in kulağına eğilip;
"Bu kadar çabuk olacağını sanmıyordum."
"Bende" dediğinde masanın altından elimi tutarak;
"Her şey daha güzel olacak, bu arada kolye çok yakışmış teşekkür ederim." diye fısıldadığı an da Mert'in gözlerinin içine bakarak başımı saniyelik annemden tarafa kaldırdığım da annemin ellerimizi gördüğünü fark etmiştim, hızla Mert'in ellerinden elimi çekip çaktırmadan tekrar anneme baktığım da, Annem Belgin Teyze'ye gözleri ile bizi gösterip kaş göz işareti yaptığını fark ettiğim anda çok utanmıştım.
Herkes tabağına yemeklerden bir kaç kaşık almaya başlamıştı. Mert ile ben sessizliğe bürünmüştük. Annem, Babam ve Belgin teyze kendi aralarında konuşuyordu. O sıra da konu ne ara bana geldi anlamasam da Belgin Teyze bana yönelmişti;
"Ee Defne'ciğim var mı hayatında biri?"
Sorduğu soru karşısında Mert ile ben boğulmaktan ucuz kurtulmuştuk.
"Anne sırası mı şimdi? "
"Ne var oğlum merak ettim sadece"
"Sorun değil Mert, yani var konuştuğum biri Belgin Teyzeciğim"
"Biz tanıyor muyuz?"
Ne diyeceğimi bilemeden masanın altından Mert'e tekme atmıştım.
"Anne kızı sıkıştırma, bir şey olsa o bana söyler zaten, değil mi Defne" diyerek yandan bir bakış atmıştı.
"Evet, ben Mert'e söylerim" dediğim de Mert'in gözlerinin içine bakıyordum.
