Yağız işlemleri halledip yanıma gelmişti;
"İşlemler tamam üçüncü kat 205.inci oda, istersen çıkalım hemen, dinlenir-sin sende ".
Başımı sallayıp onay vermiştim. Ellerim ile dizlerimi tutup yavaşça kalkmaya çalışıyordum, Yağız hemen koluma girip;
"Yardım etmeme izin ver lütfen" dediğinde ona bakıp;
"Ne o vicdan mı yaptın kendince?" diyerek yavaşça yürüyordum.
Elini kolumdan hızla çekip, saçlarını tutarak yüksek ses ile konuşmaya başlamıştı;
"Ya Defne! Anlamıyor musun? Ben buraya, bu İzmir'e kendi isteğim ile veya senin hayatının içine etmek için gelmedim! Ben senin o psikopat arkadaşın ile bilerek kavga etmedim! Herkesin içinde bana omuz atıp çıkan o idi, okulun içinde bana laf atıp olmayacak cümleler söyleyen de! Ama onu koruduğun için ve ben senin hayatında hep kötü biri kaldığım için bunu anlaman imkânsız!" diyerek ellerini hızla aşağı indirip bana doğru uzatmıştı;
"Ben kötü biri değilim bunu anla sadece."
"Kötü biri ol veya olma bu benim umurumda değil, senin İzmir'e tekrar gelmemen gerekiyordu. Hadi geldin niye bizim okul, niye bizim sınıf?"
Yağız sinirden kısa bir gülmüştü ve bana bakarak;
"Şimdi yukarı çıkalım sana her şeyi anlatacağım söz veriyorum."
Gözlerimi devirerek başımı sallamıştım. Yavaşça asansöre doğru ilerlemiştik. Üçüncü kata gelip asansörden inince odaların numarasına bakarak benim kalacağım odayı bulmuştuk ve içeri girmiştik. Oda da olan hemşire boş bir yatağı göstererek;
"Buraya yatış yapabilirsiniz" dediğinde yatağa yavaşça yaslanıp oturmuştum. Yağız da odadaki koltuğu bana doğru çekip oturmuştu. Yağız'a bakıp;
"Anlat hadi dinliyorum" demiştim.
Yağız boğazını temizleyerek sol elini dizine koyup sağ eli ile yüzünü kapatmıştı sonra derince bir of çekip bana bakmıştı.
"Defne ..."
"Evet, anlıyorum, bana kızmakta beni suçlamakta haklısın ama olanlar bildiğin gibi değildi."
"Neymiş peki bilmediğim?" ellerimi göğsümde birleştirerek.
"Bak ben seni çok sevdim gerçekten hem de çok, ama annem ile babamın arası zaten bozuktu biliyorsun bunları, boşanma derecesine geldiler ve annem evliliğini ayakta tutmak için İstanbul'a gitmemiz gerektiğini söyledi belki birbirlerinden ayrı kalmak iyi gelir ve evlilikleri düzelir diye düşünmüştü mecburdu. O zamanlar küçüktüm anlamıyordum ama şimdi daha iyi anlıyorum annemin ne hissettiğini, ne kadar çaresiz olduğunu. Çünkü babamın burada ki akrabaları evliliğine zarar veriyordu ve annem babamı zar zor ikna ederek kendisinin İstanbul'a yerleşmesi gerektiğini söylemişti, artık annem ile orada yaşayacaktık. Benim de ailemin boşanma konusu yüzünden psikolojim bozulmuştu anla beni Defne, Her gece kavga, Her sabah kavga, bir de uzaklık olunca o psikoloji ile senden ayrılmak zorundaydım."
"Uzaklık bahane olmamalıydı, iyi günde kötü günde yanında olabilirdim"
"Biliyorum... Biliyorum bana ne kadar kızarsan kız haklısın asla bir şey diyemem" diyerek susup yere bakmıştı kaldığı yerden devam ederek;
"Daha sonra işte. Dört sene orada kaldık, her şey olması gerektiği gibi gidiyor derken babam annemi aldattı yani bayadır aldatıyormuş aslında biz yeni öğrendik, Ben zaten duygusal olarak allak bullak bir haldeydim bir de babamın böyle yapması annemi yerle bir etmişti. Kendimi mi düşüneceğim yoksa annemi mi bilemedim"
"Çok kötü olmuş ".
"Defne, bak dediğim gibi beni kötü bilebilirsin veya arkadaşların beni yerden yere vurmuş olabilir - ki bu bariz belli ama insanın ailesi söz konusu olunca hiçbir şey düşünemeyecek durumda oluyorsun, Annen ile baban o evde ki huzur kayboluyor bir anda ve böyle olunca insan etrafına karşı iyim-ser olamıyor. Ailem o durumda iken sevgili olarak kimseyi düşünecek halde değildim beni yanlış anlama lütfen, Ben buradan giderken bir yarımı sende bırakarak gittim zaten, ne olacak diye düşünecek durumda değildim affet beni"
Yutkunmuştum, gözlerimi Yağız'dan ayırmıyordum. Onun bu kadar içten içe üzüldüğünü bilmiyordum. Yağız başını yerden kaldırmıyordu. Ne diyeceğimi, Ne yapacağımı bilmiyordum o anda. Yağız diye seslenip öylece durmuştum.
" Efendim Defne "
" Bana bakar mısın bir lütfen ..."
Yağız başını kaldırıp gözlerini kapatarak derin bir nefes almıştı, gözlerini açınca gözlerinin dolduğunu fark ettim.
" İşte olanlar bu Defne anlattığım gibi, Annem daha sonra orada yapamadı ve mecbur İzmir'e geri dönüş yaptık. Ben dört sene boyunca seni görme hayalini kurdum benden nefret ettiğini biliyordum ama ben seni hiç unutmadım her gece sana kavuşmak için yalvardım, okula gelmemin sebebi ise annem idi. Benim okul düşünecek halim yoktu. Annem çok yalvardı üniversite oku, bir uğraşın olsun diye. Gerçekten annem için geldim ben bu okula ve inan senin bu okul da olduğundan haberim yoktu. Ama seni görünce gerçekten çok şaşırdım ve mutlu oldum. Benimle tekrar ol demiyorum ama sana sadece yakından bakabilmek istiyorum çünkü ben çok geç kaldım sana, ben çok üzdüm seni. Özür dilerim. Ben isteyerek bırakmadım seni sadece bunu bil ve sana yakın olmama izin ver geçmişte yaptığım hatalardan, geçmişin izinden kurtulmama izin ver."
