IAMADW: SAVING MY WIFE

Chapter 30: SHE'S ALIVE

CED'S POV

I blinked twice and close my eyes for a minute. Kahit medyo malabo pa ang paningin ko ay sinubukan kong bumangon.

Tarantang lumapit si Mommy sa akin. Inalalayan niya akong makasandal sa headboard.

"Lance? Maayo na ba ang pakiramdam mo, ha? Ikaw naman kasi, ang tigas ng ulo mo. Gusto mong umalis rito. Hindi ka pa magaling," paninisi ni Mommy sa akin.

I groaned in pain. "Sinisi pa a-ako." Napahawak ako sa aking ulo at tinignan si Mommy na naiiyak na naman.

"I don't want to see you like this. I don't want to see you being suffer," malungkot na sabi ni Mommy habang nakatungo. "All I want is your happiness. If I could just turn back the time you wo--"

Ipinatong ko ang aking palad sa balikat ni Mommy.  "I'm okay, Mom," I lied.

I'm still not okay. You wouldn't feel okay when you woke up and realized it was all a dream. Hindi mo pala nailigtas ang babaeng mahal mo. Wala pa rin siya sa piling mo.

I love my mom, those people who care for me so much but I don't know how to be okay. I feel like I'm being betrayed.

"I know you're not, son. Kung kaya ko lang ibalik si Feira upang maging masaya ka," mangiyak-ngiyak na sabi niya.

"Mommy..." Tears escaped from my eyes.  I sobbed. Tumayo si Mommy at niyakap ako.

She caressed my back gently. "Shh. Everything will be fine. Mommy will help you to live again," wika niya.

"I want my wife, mom. I want her," paulit-ulit kong sabi sa kaniya.

Humiwalay si Mommy sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Tinitigan niya ako ng maigi sa aking mga mata.

"Makinig kang mabuti," sabi niya, "Feira wouldn't like seeing you like this. Hindi siya matatahimik kung nasaan man siya ngayon. Let her rest in peace. Learn to accept it and let go." Pinapahiran niya mga luhang dumadaloy sa aking magkabilang pisngi.

Umiling-iling ako. "I don't know h-how," sabi ko sa kaniya. I burst in tears again.

Mommy bit her lower lip and hugged me again.

I'm so tired. My eyes are tired. My heart keeps on throbbing. I just want to end everything and follow her.

'What is the use of living without my world? How can you say to me to live my life happily Feira if you're not here!'

••••

THIRD PERSON'S POV

Ced remained in silent. He never talk after he cried so much. His mom is feeding him to eat. His friends are watching him with pitiful eyes. They wanted to make their friend better but they do not know what to do. They know how Lance loves his wife so much. Feira made him a better. Without her, he's a mess.

They thought, how can they make him feel better. Should they need to introduce him to others girls? Travel? Hang out in the bars? That wouldn't help. His friends knew it wouldn't be the best.

Lance shuts his world. He's been so silent for almost three days. On a peaceful night, he went out to his room.

While rolling the stand on the floor with his dextrose on top of it, wearing only the hospital gown and walk the hallway on barefoot; the lights flicker but Lance seems to be out of his mind.

Nanatili siyang naglakad hanggang sa pumasok siya sa pinto. Tinanggal niya ang mga nakasabit sa kaniya at iniwan ang mga ito.

Nakahawak siya sa gilid ng hagdanan at umakyat hanggang sa nakailang floor na siya. Mayamaya ay naabot na niya ang rooftop ng hospital. Binuksan niya ang pinto at pumasok.

Agad siyang sinalubong ng malalimg na hangin. Mula sa taas, kitang-kita niya ang iba't ibang ilaw na tila mga bituin. Naririnig niya ang mga ingay na nanggagaling sa mga sasakyan. Humakbang siya papalapit upang sumilip sa baba habang nakahawak ang kaniyang mga kamay sa tubo na nakaharang.

Tears fell from his eyes again. About a minute, he looked up into the night sky that is filled with stars. He can clearly see the moon that shine above him.

"Feira..." He gulped, made his Adam's apple went up and down. He sighed heavily. "I want to be with y-you," mahina niyang sabi

"I WANT TO BE WITH YOU, FEIRA!" he bawled. "I m-miss y-you. I really m-miss you." His voice cracked.

He wailed while punching his chest while kneeling on the floor.

"WHY DOES IT NEEDS TO HAPPENED TO ME? YOU SAID YOU'LL GIVE ME A CHANCE?! YOU SAID..." He can never seem to voice his disappointment at a decent decibel level; he has to vociferate.

"I did m-my best. I did everything to s-save her but it was all an illusion..."

Nakatungo si Lance habang humagulhol ng iyak. Mayamaya ay tumayo siya habang nakayukom ang kaniyang mga kamay.

His jaw clenched as he look straight. "I'm sorry, wife. I don't think I c-can live without you," sabi niya.

Bigla nalang kumulog at pumatak ng biglaang ang ulan. He is soaking in wet. He took a step one at a time  and lift his right foot underneath the tube. Nakalapat na ang kaniyang kanang paa sa semento habang nakahawak siya sa tube upang kumuha ng pwersa para makaakyat.

Wala siyang pakialam sa ulan. Ni hindi siya nakaramdam ng lamig dahil mas nangingibabaw ang kaniyang nararamdaman.

Aakyat na sana siya nang biglang may nagsalita sa likod niya.

"Sigurado ka bang tatapusin mo ang buhay mo?"

Napalingon siya at nakita niya ang isang matandang babae na nakita niya noon sa araw ng libing ni Feira.

Tumayo siya ng maayos at hinarap ang matanda.

"Stop playing tricks on me!" galit na sabi ni Lance sa kaniya. Wala siyang pakialam kung matanda na ito. Napupuno na siya ng inis dahil sa mga nangyayari sa buhay niya. Simple lang naman ang hiling niya, ang makasama si Feira. Ang mabuhay muli siya at iparanas sa kaniya ang buhay. Alam niyang kung gaano kalungkot si Feira habang nabubuhay pa ito kaya nais niya sanang mabuhay siya, mahalin niya at papasayahin niya. Those are the things that he only want.

Humakbang papalapit sa kaniyang ang matanda. Hinawakan nito ang kaniyang pisngi at ngumiti ito.

"Dapat maging masaya ka na, Lance. Nagawa mo ng maayos ang lahat. You even sacrifice your life for her," sabi nito saka inalis ang kamay sa pisngi niya.

Kumunot ang noo ni Lance dahil hindi niya naiintindihan ang sinabi ng matanda.

"What do you mean? Lahat ng iyon ay totoo? D-Did I save my wife? I-Is she alive?" Marami siyang tanong sa kaniyang isipan na nais niyang sagutin ng matanda.

"Once in our life, we experience extraordinary things that even other people will not understand ut. Even the one who's experiencing it.  Sometimes, we even doubt and hesitate to believe," sabi ng matanda. Ngumiti itong muli saka nagsalita. "They are called, miracle."

"People with good intentions, pure and true love creates miracle." Itinaas ng matanda ang kaniyang kanang kamay at bigla nalang tumila ang ulan.

"Hindi kita naiintindihan," naguguluhang saad ni Lance.

"Nailigtas mo siya Lance. Lahat ng mga nakakilala kay Feira noon bilang isang patay mawawala at magbabago. Inalis ko lahat ng malulungkot at nakakatakot na mga alaala. Iniwan ko lang ang mga magagandang alala niya na kasama ka," sabi ng matanda na ikinasaya ni Lance. This time, hindi siya umiiyak sa lungkot kung hindi sa saya.

"I adjusted her life and everything," dagdag nitong sabi kay Lance.

"Nasaan siya ngayon? Nasaan siya?" tanong ni Lance.

"You will meet her, Lance. You will," sabi ng matanda saka naglaho. May sasabihin pa sana si Lance ngunit nawala na ang matanda.

"THANK YOU SO MUCH! THANK YOU FOR EVERYTHING!" masayang sabi ni Lance habang nakatingala sa langit, tinitignan ang buwan.

He is so happy that he cannot explain it into words. The idea that her wife is safe and sound, wala na siyang mahihiling pa. Tila bang naalis na ang mabigat na bagay na nakapatong sa kaniyang puso.