Reaching The Unreachable (COMPLETE)

Reaching: 10

Roshan

Kinaumagahan ay maaga akong bumangon mula sa aking higaan, naligo at nag handa para pumasok sa opisina. I tried my best to look normal and presentable as possible. Ayaw kong may matirang bahid ng kung ano mang nangyari kagabi ang maiiwan sa aking mukha.

Pagkatapos ay bumaba na ako sa kusina para kumain lang ng isang egg sandwich at gatas. I know I always remind Ashtim to eat three times a day to be productive and here I am doing the opposite. Hindi ko na iyon naiisip, tutal ay si Ashtim lang naman ang pinaka importanteng tao ngayon sa buhay ko.

Pagkatapos kong ubusin iyong dalawa ay kinuha ko na ang bag ko na nasa couch ng living room saka bumaba na ng building. Pumara ako ng taxi at nagpahatid sa Walter Empires.

Kagabi ay hindi ako makatulog kakaisip kung ano bang magandang gawin para mapasaya ko si Ashtim. Una ay pumasok sa isipan ko ang ligawan siya. To diverts his attention to me. That's my first option. The second is to just stay like this, at mag-isip nalang ng kung ano-ano na maaaring magpasaya sa kaniya. At ang pangatlo which is I never knew would even come up to my mind is to......help him get his ways to Nessa.

Ewan ko ba kung bakit ko iyon naisip! Like, I am so confident that I can make him mine! Na kaya ko siyang makuha! That I can make him like me! But whenever Nessa's name pop out on the picture lagi akong nanghihina. Just the mare mention of her name takes away all my hopes. Na tila ba pag nariyan siya, wala nang ibang makita si Ashtim kundi si Nessa at si Nessa lamang. Na para siyang nabulag at si Nessa lamang ang tanging nakikita ng mga mata niya.

I was depressing myself last night thinking of how much I just wanted to be her. To be Nessa para maramdaman ko rin kung paano mag mahal si Ashtim.

I even watched 'One More Chance' ! Damn it! Imagine that!? I was freaking crying the whole night! Kaya ang resulta ay para akong may sakit dahil sa pula at singkit ng mga mata ko!

I wore my reading glasses para kahit papaano ay maitago man lang nito ang pamumugto ng mga mata ko.

"Good morning Roshan! It's so great that you're back! Akala ko ay nag resign ka na! Where were you? You've been gone for almost a week! "

Huminto ako sa tapat ng cubicle ni Anton. I smiled at him. Oo nga pala, kamuntik ko nang nakalimutan si Anton. Hindi nga pala ako nakapag-paalam dito o di kaya ay nasabihan man lang. Well, that was a confusing situation din naman. Mabuti nga at nakabalik pa ako.

"Sorry Anton. I just had a.... fever, this last few days. Sorry at hindi kita nabalitaan. I was so weak those days."

Weak, I mean, literally weak. Nanghina talaga ako noong mga araw na iyon. But not because of fever but because of something else.

"Is that why your eyes looks puffy now? Wait...sigurado ka bang ok ka na? "

I smiled at Anton. Kahit papaano ay medyo gumaan ang loob ko sa concern na nakikita ko sa mukha ngayon ni Anton. Although he really don't have to worry. I am really fine.

"I'm ok Anton. I can manage. At saka kung hindi ko naman kaya ay hindi naman ako papasok eh. Don't worry, if I can't take it anymore....I'll leave..."

His eyes still looked concern though. Pero wala naman na siyang nagawa nang ngumiti akong ulit dito para mapanatag ang loob nito.

He sighed.

"Ok then. If you need anything else just call me alright? Kung maraming ipapagawa sayo si sir ay pwede mong ihatid dito sa akin at ako na ang gagawa. Please don't strain yourself. Sana kasi ay nag pahinga ka nalang!"

I laughed softly. I wonder if Ashtim would be this histerical when I get sick and chose to work instead?

"Oo na, oo na! I am really fine! At saka, kung mahimatay man ako, edi buhatin mo ako papuntang clinic! Mahirap ba yun?"