Downtime

Chapter 57

Chapter 57

Unsudden breakup

LOIS ENDER

"We already expelled you in this school." Mahinahong ulit ni Mr. Dominguez sa akin.

"No! I can't be expelled! I have a duty here." Inis na sabi ko. Wala na akong pakialam kung may nakarinig sa labas.

"Lois, I'm just the principal and board are very disappointed on your actions. Sorry." Di ko pa rin maintindihan kung bakit di niya makuhang magalit sa desisyon ng board.

He is the freaking principal and the president yet he still acts he's under by the boards.

At alam kong di niya hahayaan na maging ganito ang school niya. It is very different now.

I sighed in defeat.

"Could I still do something?" Mahinahon kong pakiusap sa kanya. Alam kong galit siya sa ginawa kong pag-alis pero it's for my own good.

"Yes. Be a student but never cross Ruffa Mae's way." W-what?! Di ko matitiis na hindi mangialam sa kanya lalo na't may kakayahan siyang lapitan ako at gawan ng du maganda.

She is just misusing her position here in school.

"I'll not bother her if she don't cross my way." I stood up and leave his office.

Naglalakad ako sa may hallway at kita ko ang mga takot ng iba habang ang iba ay may halong pagtataka sa akin.

Wala na akong paki sa kung ano ang iniisip nila. Ang mahalaga ay ang maayos ko ang gulo dito sa eskwelahan ni tito.

Habang naglalakad ako, di ko sukat akalain na magiging maliit ang mundo para sa a amin.

I look at her while walking towards my way. She is just giving me a serious look while her backup are giving me confused looks but they're still keeping a poise walk.

Nang makalapit siya, tumapat siya sa akin at kita ko pa rin ang pagtitig niya sa akin. Halata pa rin ang takot sa mukha niya pero di niya pinahahalata kahit halata ko.

"Hi amiga!!" Amiga? Bata pa ko at lakas mong tawagin akong amiga at hindi naman tayo close.

Medyo nagulat ako nung nakipagbeso-beso siya sa akin. I need to remind myself washing my face after this.

After niyang makipagbeso, nakangiti na siya sa akin na para bang walang tensyon sa aming dalawa. Halata ko din ang paglayo ng ibang estudyante sa amin.

This means war.

"What? Di mo man ba ko babatiin? Well, sanay na naman ako sa mataray mong look but it doesn't matter. We're friends naman e." Masiglang sabi niya. Nakakadiri talaga siya.

Isang salot na plastic.

"Ruffa, wala kong panahon sayo. I just came here to fix things and I'm not expecting ang salubong mo." Mahina kong sabi. Sapat na para marinig nilang barkada ang sinabi ko. She raised an eyebrow on me.

"Haha! Silly you! Di naman kita sasalubungin, nagkataon lang na nagkita tayo." May tapik-tapik pa siya sa braso. Feeling close din talaga siya. Sakit sa bangs.

"Well, make sure na nagkataon lang yun dahil hindi papalagpasin." Inis na sabi ko na ikinagulat niya.

Nakahakbang na ako ng ilang pulgadang layo sa kanya. Di ko alam pero natawa na lang ako bigla sa gitna ng mga eatudyanteng nasa magkabilang gilid. Di ko alam kung bakit ako natatawa, parang gusto ko lang siyang tawanan.

Mabilis akong nakailag. Naramdaman ko na ang paghagis ng isang sapatos na sobrang taas ng takong. It's a good thing na malakas pakiramdam at reflexes ko.