Sullies of Haunted Yesterday (Casa Fuego Series #4)

Chapter 6

Mistakes

The night was long and hectic. If it weren't for the bubbles floating around and the giggles of the children holding their cartoonized balloons, exhaustion would have completely knock me out. At s'yempre, ang presenya ni Eros Hermedilla.

Dumagsa ang aking customer dahil nakita nilang doon nakatambay may gwapo raw sa may food truck ko. They have no clue who he is, maybe because even when the Hermedillas are modest, they are still pretty much inaccessible. O baka dahil hindi naman bilang lang sa daliri kung umuwi siya.

They flocked in front of the food truck while trying to strike a conversation with the Hermedilla heir, and I admit that I am slightly amazed how he did not shut off their small chats. He would only smile politely at the girls, but he talked and laughed with the elderlies.

As much as I hate to say this, he was actually... pleasant and agreeable. That's what I've noticed about Donya Aquina, too. I'm afraid I might have judged them a little too much.

Habang nagluluto ng mga order ay naiiwan ang aking mga mata kay Eros Hermedilla na nasa malayo at tahimik na lugar, may kausap sa kanyang cellphone. Nakapamewang siya habang nakikinig sa kanyang kausap.

I heard his corporation will be established abroad, not here in the Philippines so he works at night. Agad akong na-guilty dahil imbes na nagtatrabaho siya, narito siya at hinihintay akong matapos sa aking trabaho. Pupuwede naman kasi akong mag-arkila ng tricycle, kahit pa may kamahalan din iyon.

"Doon ka nakatira sa mga Hermedilla, hindi ba, hija? Ikaw 'yong anak ni Agnes?" the old woman asked.

Pinasadahan ko ng tingin ang lupon ng mga matatanda roon na giliw na giliw kay Eros. I smiled at them and nodded.

"Opo..." sabi ko at nilagay na ang lutong burger sa plastik.

"Posible ba na Hermedilla rin 'yong kasama mo?" sabay sulyap kay Eros.

Napakurap ako at hindi agad nakasagot. Hindi ko alam kung anong isasagot doon kaya ngumiti na lang ako at nagkunwaring abala.

"Hmm. May pakiramdam akong Hermedilla 'yan. Importanteng tao kasi iniimbitahan ni Mayor sa stage kanina kaya lang ayaw. Dito lang daw siya sa food truck. Kaya ikaw talaga ang sadya, neng, ano?"

"Uh, hindi naman po sa ganoon..."

"Naku! Kunwari ka pa! Nobya mo, neng?"

Nanlaki ang mga mata ko at agad umiling. Nakiusyoso na rin ang iba pa kaya mas lalo akong nahiya.

"Imposibleng nobya mo naman 'yon! Ang tipo ni Senyor para sa tagapag-mana, 'yong kasing yaman din! Hindi 'yong ganitong kolehiyana pa lang!"

Nginitian ko na lang sila.

Habang hinihintay maluto ay kinuha ko muna ang mga bayad nila. Kumuha naman ako ng panukli sa kanila. Nasulyapan ko si Eros kaya nagtagal ang tingin ko sa kanya.

He was under a lamppost, tall and imposing. His left hand rested on his weight as he talked to someone over his phone. Even with his simple gestures, the fluidity of his movements really catches my eyes. It's something that I rarely see in boys my age nowadays.

I froze when our eyes effortlessly met. Nakita kong natigilan din siya nang nakitang nakatitig na ako sa kanya. He pursed his lips while looking at me. Umawang ang aking labi, hindi tinatanggal ang tinginan sa isa't isa.

"Neng, 'yong sukli ko..."

Nabalik ako sa realidad. Hindi ko namalayang natulala na pala ako. I cleared my throat and gave the old woman her change.

"Sorry po..."

Ibinigay ko na rin sa kanila ang kanilang order. Ayaw pang umalis ng iilan, lalo na ng mga kabataan, pero nadismaya rin sila nang napagtantong kanina pa may kausap sa cellphone si Eros. At mukhang hindi agad babalik sa pwesto. Lumalakas ang kita ko dahil sa kanya, e.