Sullies of Haunted Yesterday (Casa Fuego Series #4)

Chapter 12

Back Out

"Tell me when you and Ninang need anything," bilin ni Russel.

I smiled at him and nodded. Nagtagal ang tingin niya sa akin. Kitang kita ko ang lungkot sa kaniyang mga mata, at alam kong hindi iyon dahil aalis siya. Iyon ay dahil sa nalaman niya tungkol kay Donya Aquina.

Naghihintay na sa kanya ang driver, at batid ko ang tinginan ng mga tao sa likod. Russel looked like he wanted to say something, but pursed his lips in the end.

"Gaano ka katagal bago umuwi?"

Ngayong alam na niya na may sakit si Donya Aquina, sana huwag siyang magtagal nang sobra sa Maynila. Hindi ko alam kung ano ang sakit ni Donya Aquina at kung malala na ba iyon o ano, pero sana maging maayos na sila.

Mabilis lumipas ang oras. Mabilis itong mawala. Mabilis itong masayang. Most of the time, you wouldn't even notice it passing by. So you end up surprised that the chances have gone by. The worst case scenario is... you regret it.

"I wouldn't know by now. But I think I'll be in Manila the whole summer. Maraming trabahong kailangang asikasuhin. At..." he trailed off when he caught himself.

Naghintay ako ng sasabihin niya. Pakiramdam ko may gusto siyang sabihin sa akin dahil simula noong dumalas siya sa Maynila, naging ganito na siya. Pero tipid lang siyang ngumiti sa akin.

"I'll visit when I'm free. Don't miss me too much," mapaglaro siyang ngumiti sa akin, ngunit maging iyon ay hilaw pa rin. Hindi niya maitago ang panglulumo.

Nag-iwas siya ng tingin at humarap na sa sasakyan.

"I gotta go," namamaos niyang sinabi at tumalikod na.

Nasa baba na siya ng sementadong hagdanan nang narinig namin ang nagmamadaling tunog ng heels ni Donya Aquina pababa. Her pearl choker matched her white flowy dress perfectly swaying along with her gracious movements.

"Hijo," Donya reached out for Russel.

Tiim-bagang si Russel na lumingon sa kanya. He was about to snob her but our eyes met. I gave him a persuasive look. He sighed softly and turned to his mother again.

"Mag-iingat ka roon. Kung papuntahin ka ng Papa mo sa Davao, pwede bang sabihin mo muna sa Lolo mo para mapa-check ang chopper? I don't like the idea of riding the chopper without checking it beforehand. I always get worried."

Russel smirked mockingly. "I have been riding the chopper since I was high school and you're telling me this now?"

Nakita kong nanlaki ang mga mata ni Donya Aquina at hindi malaman ang sasabihin. Nagkatinginan kami ni Russel. His glaring eyes softened.

"I'll go ahead," marahang sinabi ni Russel.

"U-Uh, alright. Take care, son... and... if you don't mind, please call me every now and then," Donya chuckled nervously.

"Alright," tipid na sinabi ni Russel bago bumaling sa akin.

Umatras na si Donya. Pinanuoran namin siyang umalis hanggang sa tuluyan nang nawala ang Limo sa paningin namin. Narinig ko ang malalim na buntong hininga ni Donya.

"Donya, ayos ka na po ba?" maingat kong tanong.

Nilingon niya ako. Napansin kong namumutla siya.

"I'm fine. I'll have Kuya Lucilio drop by this afternoon to check on me."

Ngumiti ako at tumango. "P-Pasensiya na po sa nangyari noong gabing 'yon. Hindi ko po intensyon na mangyari 'yon."

"It wasn't your fault, hija. It was my fault. I made a mistake years ago and I'm paying for it until now," she sighed heavily. "I'm sorry for putting you in that position."