ZEMHERİ (Kırık Hayaller Serisi I)

26

"Doğa hanım?"

Biri sürekli bana seslenip duruyordu. Yanımdakine daha sıkı sarılıp uyumaya devam etmek için ısrar ediyordum. En son omzuma dokununca gözlerimi açmıştım. Hemşireyi görünce bir an duraksamıştım. Başımı sağ tarafıma çevirip uyuyan Kartal'a baktım. Dün gece olanları da düşününce utançla başımı tekrar onun göğsüne koydum.

"Dün doktorun sizi uyardığını sanıyordum Doğa hanım."

Cevap vermeden belimdeki ele baktım. Sıkı sıkı tuttmuştu beni. Hemşireye gülümseyip Kartal'ın elini belimden yavaşça çektim. Yataktan kalkıp üstümdeki elbiseyi düzelttim.

"Ben çok özür dilerim. Kartal çok ısrar edince dayanamadım." demiştim kısık ve utanan sea tonumla. Hemşire gülümseyip elini omzuma koydu.

"Sorun değil fakat benim yerime doktor bey gelmiş olsaydı hiç hoş karşılamazdı. Eşinizin kollarında yanık var. Temas süresince mikrop kapma ihtimali çok yüksek."

Utancım ikiye katlanmıştı. Kartal'ı eşim sanması beni daha da utandırmıştı. Rahatsızca yerimden kıpırdanıp hemşirenin önünü açmıştım.

"Siz ne yapılması gerekiyorsa yapın lütfen. Bir de o benim eşim değil."

Hemşire kaşlarını kaldırarak şaşırmış ifadeyle gözlerime bakmıştı. Daha fazla konuşmak istemediğim için kapıyı gösterip gülümsedim.

"Ben elimi yüzümü yıkayayım."

"Tabi..." diye cevap vermişti. Ama şüpheyle konuşmuştu. Kartal'ın eşi olduğumu düşünmesi ve şüphe etmesi biraz tuhaftı. Gerçeği açıkladığım halde nedem bu kadar tuhaf davranıyordu anlamamıştım.

Odadan çıkıp kapıyı ardımdan kapatmıştım. Başımı hafif kaldırıp kapıda bekleyen adamlara bakmıştım. Dünkü kişiler değildi.

"Dünkü kişilerle mesai mi değiştirdiniz?" demiştim masumca. Adamlar bana sırıtarak bakmaya devam edince bir terslik olduğunu fark etmiştim.

"Hoşgeldiniz efendim."

Adamların arasından esmee uzun boylu bir adam çıkınca korkuyla kapıya yaslandım. Bu Kartal'ın düşmanı olmalıydı. Adam beni boydan süzüp pis pis sırıtmıştı.

"Sen Doğasın."

"S-Siz kimsiniz?"

"Beni tanımaman üzdü. Dün nasıl sağ çıkmayı başarabildin hala şaşkınım."

Cevap vermeyi reddettiğimde adam kendi adamlarına dönüp ciddi bir ifadeyle bakmıştı.

"Her şey tamam efendim. Hemşire çoktan ilacı vermiştir."

Gözlerimi korkuyla açarak adama bakmıştım. Hemşirenin bana tuhaf bakışları, imaları her şey bu adamın planı mıydı? Adam sırıtarak tekrar bana döndüğünde hızla kendimi odanın içine atmıştım. Hemşire iğnenin ucunu kapattığında çok geç olduğunu fark etmiştim.

"Bitti mi?" demişti ciddi bir ses tonuyla. Hemşire başını sallayıp bana çarparak yanımdan geçip gitmişti. Kartal öylece yatıyordu. Kalbimin korkudan deli gibi attığını hissedebiliyordum.

"N-Ne yaptınız?"

"Korkma ölmedi. Ama bir süre uyanamayacak."

Bu rahat tavrı sinirlenmeme neden olmuştu. Yumruklarımı sıkarak adama tekrar dönmüştüm.

"Neden? Bunu neden yaptınız!"

"Kartal sana söylemedi mi?"

"Bir şey söylemesi mi gerekiyordu! Bir insanın hayatını mahfedecek kadar kötü birisi misiniz siz!"