ZEMHERİ (Kırık Hayaller Serisi I)

17

Sahilin başına arabayı çekmiş ve sessizce yanımda oturuyordu. Onumla sessizliği paylaşırken gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Beni sakinleştirmişti.

"Ağlama. Ben başaracağına inanıyorum."

"Y-Yapamadım. Kazanamayacağım."

Saçlarımı okşarken başımdan öpmüştü.

"Sen her şeyi başarırsın. Hayatımda gördüğüm en azimli ve en güçlü kızsın."

Yanımda olmasına rağmen hala onu düşünüyordu. Başımı yana çevirip gözlerimi açtım. Sahili izlerken derin derin iç çekiyordu.

"Ne düşünüyorsunuz?"

O da başını bana çevirip boş gözlerle gözlerime bakıp cevap vermemeyi tercih etti. Gülümseyip tekrar önüme döndüm. Sinirli olmasının sebebi peşimizde birinin olmasıydı. Ben de her ne kadar korksam da onu daha çok germemek için belli etmek istemiyordum.

"Seni..." dedi. Anlamayarak başımı koltuktan kaldırıp yüzüne baktım. Hiç bir ifade yoktu. Beni düşünmesi neden bu kadar heyecanlandırmıştı ki?

"Sana zarar vermelerinden korkuyorum. Benim yüzümden senin başına bir şey gelirse kendimi asla affetmem."

Başımı eğip az önceki hissettiğim şeyden utanmıştım. Adam bana bir şey yapacaklar diye korkuyordu. Ben neden özellikle beni düşündüğünü sanmıştım...

"Siz yanımsa olduğunuz sürece bana kimse zarar veremez Kartal bey."

Hafif hafif gülümseme sesleri kulağıma dolarken camdan dışarıya baktım. Denizin ve kuşların sesiyle ne kadar da uyumluydu gülümsemesi...

"Artık bana güveniyorsun yani?"

"Dün de söylemiştim aslında."

Bir an susunca başımı çevirip ona baktım. Kaşlarını çatmış denizi izliyordu. Dün hakkında konuşmak istemeyen benken şimdi konusunu açtığım için şaşırmış olması gerekiyordu.

"Dünü unut demiştim."

"Neden?"

"Unut işte..."

Sesi biraz utanmış gibi çıkmıştı. Gülmemeye çalışarak denizi izlemeye devam ettim. Ne kadar dışarıdan duygusuz birine benzese de içinde çok iyi birisiydi. İçini gören kişiler kalbinin ne kadar temiz olduğunu da biliyorlardı.

"Benim işe gitmem gerekiyor."

Konuyu değiştirmek için işimi bahane etmiştim. Başını tekrar bana çevirip tek kaşını kaldırdı.

"Tehlikenin farkında değilsiniz sanırım?"

Bende tek kaşımı kaldırıp cevap verdim.

"Tehlike her daim arkamızdadır zaten. Ekmek parası Kartal bey." diyerek elimle para işareti yapmıştım. Bu işaret ikimizi de güldürmüştü.

Onu ilk defa gülerken görüyordum. Ve gülümsemesi yanağında minik bir gamzeyi belirtiyordu. Gülümseyip onu izlemeye devam ettim.

"Siyah ve korkunç sakallarınızın arkasında gamzeleriniz olduğunu bilmiyordum."

Gülümsemesi daha da artmıştı. Gözlerini elimden çekip bana yönlendirdi.

"Daha bilmediğin çok şey var."

....

İş yerine gelmeye ikna etmiştim. Fakat o da benimle duracaktı. Bu şekilde bile zor kabul etmişti. Birinin beni umursaması gerçekten beni mutlu ediyordu.