ALWAYS & FOREVER

29. I'm sorry!

رفتن طبقه پایین، سالن اصلی کلوپ. لوسیفر روشنش کرد
"کاری که باید بکنی اینه، لال میشی و هیچ کاری نمیکنی!"

در آسانسور باز شد و کرولی تونست وسط سالن رو ببینه که میکائیل روی یه صندلی نشسته بود و سرش رو روی میز گذاشته بود.

لباسایی شبیه لباسای مزکین تنش بود، معلوم بود که مجبور شده بود به پوشیدنشون.

تا صدای آسانسور رو شنید از جاش بلند شد و به بالای پله ها نگاه کرد، خواست چیزی بگه ولی وقتی کرولی رو دید حرفشو خورد و ساکت موند.

قبل از اینکه از پله ها برن پایین لوسیفر شمشیر و از دستش کشید و بهش هشدار داد
"فقط نگاه میکنی!"

بعد از پله ها پایین رفت و کرولی هم دنبالش اومد.

شیطون تو چشماش نگاه کرد، پر از ترس بود، معلوم بود که باید بترسه! تا اونجا هم شانس باهاش یار بود که زنده مونده بود.

میکائیل با مکث رو به لوسیفر گفت
"خب؟"

لوسیفر هم بدون اینکه جوابی بهش بده شمشیر رو بالا برد با یه حرکت شمشیر دروازه رو باز کرد.
"تو برمیگردی خونه."

کرولی فقط سکوت کرده بود و گوش میداد.
لحن میکائیل پر از التماس بود
"نه! من نمیتونم برگردم اونجا! خواهش میکنم!"

"چیه، نکنه انتظار داری اینجا نگه ات دارم که روی زمین بچرخی و دردسر درست کنی؟!"
"اونا دیگه منو قبول نمیکنن!"
"تو سقوط نکردی!"
"نه ولی....ولی دیگه جزو اونام نیستم!"
"باید برگردی خونه."

میکائیل نگاهشو از لوسیفر گرفت و سرشو چرخوند.
"دیگه خونه ای ندارم که بخوام برگردم بهش..."

بعد از گذشت چند ثانیه انگار که چیزی به ذهنش رسیده باشه آروم لبخند زد. چند قدم به کرولی نزدیک شد.

"تو همه چی داری! همه ی چیزی که میخوای و نیاز داری! من اضافی ام!"

کرولی تعییری تو چهره اش نداد.
"آره هستی!"

میکائیل بدون اینکه به جوابی که شنید توجه بکنه ادامه داد
"ولی من چیزی ندارم... نه خونه ای، نه خونواده ای، نه کسی که بتونم کنارش زندگی کنم..."

رفت سمت لوسیفر و دستی که باهاش شمشیر و نگه داشته بود بین دستاش گرفت و به چشماش نگاه کرد
"قول میدم آسون تر از چیزیه که فکرشو بکنی!"

لوسیفر منظورشو نفهمید، با خودش فکر کرد چی آسونه؟مگه قراره چه اتفاقی بیوفته که آسون باشه؟حواسش پرت بود.

صدای فریاد کرولی باعث شد به خودش بیاد.
"NOOOOO!!!!"

به میکائیل که جلوش ایستاده بود و لبخند میزد نگاه کرد. سرش رو پایین برد و به دستاش نگاه کرد. اون موقع بود که فهمید چیشده.