The Talkative Captain (Adolescents Ardour Series #1)

Chapter 31: Worthless

Bruce's POV

Sobrang saya ko sa tuwing kasama ko siya. Madalas na kaming lumabas hindi gaya noon na nahihiya pa siya sa akin.

She always making me happy. Kaunting kilos niya, kaunting biro niya natatawa ako.

We're so sweet like a couple, dating like a couple, hindi ko alam ang namamagitan sa amin. Pero alam ko sa sarili kong gusto ko siya.

I've seen in her eyes the happiness when she's with me. I feel her concerns for me. I feel her cares for me.

Ramdam kong gusto niya ako, hindi lang ako sigurado. Pero hindi naman siya sasama sa akin palagi kung ayaw niya sa akin hindi ba? Hindi naman siya malandi, para landiin lang ako.

I feel that she likes me too.

And I'm so happy when I kissed her. It feels... I can't explain. I'm so lucky, para akong humalik ng ginto.

Kaya nang mapasagot ko siya ay sobrang saya ko. Yes, I promised to her and I promised to God, of course I promised to myself that I will marry her soon. That no one can hurt her, I don't know what's happening in me but all of that words is just suddenly came in my mouth.

I want her to be my wife. Yes, we're too young for that. Pero, iba ang pakiramdam ko.

Hanggang sa maging kami, gusto ko siya mapasaya palagi. Gusto ko siyang igala sa lahat ng lugar kasama ako para kapag pumunta siya ulit sa lugar na iyon ay ako ang maalala niya.

"And she will beloved, and she will beloved." She loves singing in my car.

Hindi maganda ang boses niya, pero marinig ko lang nangingiti agad ako. Pero totoong maingay siya, ayaw ko sa maingay, noon 'yon.

"Alam mo ba tawang tawa talaga ako no'n." Kung ano ano pang pinagkukwento niya, hindi ko naman tinatanong.

"Ang panget mo." Asar niya. Natawa na lang ako. She likes teasing me, pero kapag ako na ang nang-asar, mapipikon.

"Hindi ganiyan, ganito. Ano ba 'yan, Bruce." Pagtuturo niya kahit ako naman ang tama. Nananahimik na lang ako para hindi siya mainis sa akin. She likes arguing with me about small stuffs. Mabuti at mahaba ang pasensiya ko.

"Ang arte, nakakainis." Sabi niya. Natawa ako at pinakalma na lang siya. Kapag nagagalit siya kung ano anong masasama ang sinasabi niya, hindi ko alam kung tunay niya bang ugali iyon dahil nakokonsensya rin siya agad. Hindi niya lang talaga kayang i-handle ang galit niya. Palagi niyang sinasabi na hindi sya marunong magtampo lalo na magalit, hindi niya siguro nakikita ang sariling ugali niya at wala siyang taong mapaglalabasan ng galit. I don't know kung dapat ba akong magpasalamat dahil nailalabas niya sa akin ang nararamdaman niya. Sa akin lang yata bumabaliktad ang ugali niya, kung sa iba mahaba ang pasensya niya, sa akin hindi. O lahat iyon big deal lang sa akin? Kilala ko na ba talaga si Tash? I don't know, did she deserves me by the way?

"Ang baho, umutot ka 'no?!" She blamed me. Napailing na lang ako at tinakpan ang ilong ko. Siya itong naglalabas ng hangin na wala man lang pasabi, e. Ako pa ang sisisihin.

Palagi ko siyang pinagbibigyan ng time. Gusto ko kasi maging best boyfriend ako para sa kaniya. Ginagawa ko naman ang lahat, e. Wala akong alam sa relationship dahil first of all wala pa akong nagiging girlfriend, hindi ko alam kung paano patatakbuhin ang relationship namin so I will just do what I think for me is good.

Nililibre ko siya, napapasaya, napapatawa ko naman siya, e. Palagi ko siyang nilalabas o pinapakilig. Chinachat ko siya tuwing gabi kahit hindi naman siya nagrereply masiyado, sabi niya tamad raw siya magpindot ng magpindot.

Okay naman na sa akin, dahil nakikita kong napapasaya ko siya. Pero there's something I can't do.

Bakit bigla ko na lang makikita sa mata niya iyong lungkot? Bigla biglang dumadaan sa mata niya.