Sadece bir hata!

Bölüm 22: "Sen benim dünyamı başıma yıktın."

"Tamam, şimdi seni bir taksiye bindireceğim ve artık seni tanımıyor gibi davranacağım." Dedi ve bir taksi çevirdi. Ben evime gittim sonra o ne yaptı bilmiyorum.

Aytaç

Melike, Melih ile restorandan çıkarttıktan çok geçmeden biz de kaldık. Sedef kalkmak istemedi ama ben yorgunluğumu bahane ettim. Zaten hazırlanması uzun sürmüştü ve kendi düzenlediğimiz davete geç kalmıştık. Erken kalkmamız da hoş olmayacaktı aslında ama ben duramadım işte. Önden çıktım hemen gitmiş olamazlardı. O sırada Sedef içeride diğerlerine iyi akşamlar diyordu. Etrafa bakındım onları yürürken gördüm ilerlemişlerdi. Biraz sonra durdular Sedef de o esnada yanıma geldi. Neden durduklarını ve Melih'in ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. Sedef de yanımda durmuş benim gibi onlara bakıyordu.

"Bu ikisi çıkıyorlar mı? Yakışıyorlar aslında. "Dedi.

Melih, Melike'ye doğru eğildi. Göz bebeklerim büyüdü. Düşündüğüm şeyi mi yapıyordu?

"Onu öpecek." Dedi Sedef yanımda.

Ben daha fazla bakamadım, bunu görmek istemiyordum. Sedef'in kolundan tuttuğum gibi oradan uzaklaştık. Bir taksi çevirdim. Yine hayal kırıklığına uğramıştım. Ona tekrar güvenebilir miyim diye düşünürken onun bu yaptığı kabul edilebilir değildi. O kadar dalmışım ki taksinin durmasıyla kendime geldim. Sedef'in evinin önüne gelmiştik. Sedef'in ısrarı üzerine de evine çıktım. Aslında çıkmak istemedim. Ne ona ne de söylediklerine odaklanabiliyordum. Kalmaya niyetim de yoktu. Geri dönecektim. Sedef içecek bir şeyler getirdi. Zaten yeterince içmiştim ama içmeye devam ettim. Kızgınlığımı, kırgınlığımı geçireceğini düşündüm ama en son hatırladığım oturduğum koltuktu. Salondaki koltukta oturduğumu hatırlıyorum. Sabah uyandığımda ise kendimi Sedef'in yatağında buldum. Tamamiyle çıplaktım. Nerede olduğumu hatırlayınca panikledim çünkü bir şey hatırlamıyordum. Yanımda kimse yoktu, hemen kalkıp etrafıma bakındım. Kıyafetlerim karşıda küçük bir koltuğun üzerinde duruyordu. Hemen kalkıp giyindim. Odadan çıktığımda Sedef mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. Ne diyeceğimi bilemiyordum ona ne olduğunu sormak istedim ama utandım. Yanlış bir şey yapmış mıydım? Öyle görünüyordu ama hiç bir şey hatırlamıyordum. İnsan böyle bir şeyi nasıl hatırlamaz? Ben çok içmiştim ama ne ara kendimi kaybettim hatırlamıyordum. Her şey çok bulanıktı.

"Ne ara kalkıp giyindin? Gel hadi kahvaltı edelim sonra da işe gideriz ama önce senin eve uğrarız üstünü değiştirirsin. "Dedi. Ben sadece saf saf ona baktım ne olduğuna dair bir ipucu arıyordum. O da bana bakınca;

"Ben gitsem iyi olacak." Dedim. 

Etrafıma bakındım, ayakkabılarımı bulup hemen çıktım. Adeta paniklemiştim. Eve geldim hemen duş alıp giyinip işe gittim. Aslında kutlamayı yanlış bir zamanda yapmıştık, hafta sonu yapmak daha mantıklıydı ama acele etmişti Sedef. O gün doğal olarak geç kalanlar oldu ama zaten iş yükümüz azalmıştı.

Melike gelmişti masasında oturuyordu Melih de yerindeydi. Sedef de gelmişti ve ben Sedef'i görmemek için elimden geleni yapıyordum. Ne olduğunu hatırlamıyordum ve cidden rahatsız ediciydi. Ama bir şey yapmış olamazdım, hayır bence aramızda bir şey geçmemişti. O zaman neden çıplaktım? Çok gergindim. Sedef'i gördükçe daha da geriliyordum, konsantre olamıyordum, kravatımı gevşettim. Boğuluyor gibi hissediyordum. Öğle saatini zor getirdim hemen asansöre bindim, doğruca otoparka inmek istiyordum. O arada biri ayağını uzatıp kapının kapanmasına engel oldu. Sedef sandım ama Melike idi. Ne kötü bir gündü. Onu görünce dün Melih ile görüntüsü gözümün önüne geldi. Sinirlerim daha da bozuldu hafifçe yumruklarımı sıktım ve otoparka gelince indim. O da benimle indi, hızlı adımlarla yürüdüm. Şu an konuşmayı hiç istemiyordum. O kadar kafam karışıktı ki! Aksi gibi arabamı bulamadım etrafta bakındım sonra anahtar ile kilidini açınca çıkardığı ses ve ışıktan fark ettim. Saçma bir şekilde 3 yıllık arabamı tanıyamamıştım. Gerçi 4 yıllık sevgilimi, bilmem kaç yıllık dostumu da tanıyamamıştım ki ben arabamı tanıyamamışım çok mu? Arabama yaklaşınca arabanın kapısının önüne durdu.