Soğuk Ayaz

23. Bölüm • Sana Aşık Olduğum İçin

Herkese merhaba :) ilk olarak şunu söylemek istiyorum bölüm Can ve Zeynep'in arabadaki sahnesi haricinde hiç içime sinmedi. Hele Zeynep ve Kerem'in dağ evi sahnesi... Saymıyorum bile berbat oldu bence. Ben pek beğenemedim bu bölümü ama umarım sizler beğenirsiniz :) zaten bundam sonra hikaye bambaşka bir yola giriyor. İlk bölümden beri belli olan sahnelerin yer alacağı bölümler geliyor :) çok heyecanlıyım açıkçası. Duygusal ağırlıklı bölümler kapıda :)

Bu bölümü sevgili IremCansever0 'a ithaf ediyorum. Benim pek içime sinmedi ama beğenmen dileği ile canım :)

İthaf isteklerini bekliyorum. Yorumlarınızı beni mutlu ediyor. Yorum yaparsanız sevinirim. Sizleri seviyorum :) keyifli okumalar canlar :)

23. Bölüm

"Ben ailemi arayacağım Yağmur. Her ne pahasına olursa olsun onları bulacağım!"

Can Zeynep'in dediği şey ile donup kaldı. Duyduklarını idrak ettikten sonra Kerem'i görmezden gelip oradan ayrıldı. Kerem ise Can gittikten sonra gözündeki yaşları sildi. Zeynep'in ailesini aramak istediğini o da duymuştu ama bir şey yapamazdı. Bu durum Kerem'in karışacağı bir durum değildi. Hızla ayağa kalkıp sınıfa gitti.

Zeynep ve Yağmur zil sesi ile odadan çıktılar ve sınıfa gittiler. Günün geri kalanı normal geçmişti. Zeynep'in birkaç kez başı dönmüş ama hemen geçmişti. Kerem hep Zeynep'i izlemiş ama Zeynep Can engeli yüzünden Kerem'e bakamamıştı. Can ise Zeynep'e kendini nasıl affettireceğini ve ailesini aramaktan nasıl vazgeçireceğini düşünmüştü. Barış bir ara Aksel'in yanına gitmiş, yarın dağ evine gidecekleri konusunda ona haber vermişti.

Son ders yoğun bir şekilde kar yağmaya başlamıştı. Sınıftaki çoğu kişi hayatlarında hiç kar görmemiş gibi camlara koşarken Barış arkasına dönüp "Yarın dağ evine gideceğimiz kesinleşti." dedi. Zeynep ve Yağmur çak yapıp gülümserlerken Can onların bu haline burukça gülümsedi. Kerem ise Zeynep'i uzaktan izlemeye devam ediyordu. Kerem'in hali Yağmur'un gözünden kaçmamıştı.

Okul çıkışında Zeynep, Yağmur ve Barış anlaştılar. Yağmur akşam Zeynepler'e gidecekti. Barış ise sabah onları oradan alacaktı. Zeynep ve Yağmur birbirlerine veda edip ayrıldılar. Zeynep Can'ın arabasına binerken Yağmur, onu almaya gelen evlerinin şoförünün yanına gitti.

Can ve Zeynep yola çıktıklarında konuşmadılar. Can hazır baş başayken Zeynep'le konuşmanın iyi olacağını düşünüp arabayı uygun bir yere park etti. Zeynep o kadar dalmıştı ki durduklarını fark etmemişti bile.

"Zeynep."

Zeynep Can'ın sesiyle kendine geldi ve ona döndü. Durduklarını anlayınca kaşları çatıldı. "Efendim?" dedi soğuk bir sesle. Can Zeynep'in mesafeli yaklaşımı karşısında üzüldü. Onu çok üzmüştü ama bunun farkında değildi. Şimdi aynı şekilde kendi üzülüyordu. Ama artık bir adım atmalıydı. Barışmalıydı Zeynep'le.

Kollarını açıp Zeynep'e sarıldı Can. Zeynep ise Can'ın ani hareketi karşısında şaşırdı. Bunu beklemiyordu. Bir süre tepkisizce durdu. Ama Can'ın dedikleri ile ona sarıldı ve başını boynuna gömdü.

"Çok kırdım seni, biliyorum. Ama niyetim seni korumaktı. İlk defa başıma böyle bir şey geldi. Nasıl yaklaşacağımı, nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Seni nasıl kırdığımın yeni farkına varıyorum. Çok özür dilerim."

Can Zeynep'in saçlarını okşarken konuşmaya devam etti.

"Seni çok seviyorum. Lütfen affet beni abicim!"

Zeynep duyduğu şey ile nefes almayı kesti. Can ona ne demişti? Abicim mi? Zeynep başını Can'ın boynundan kaldırdı ve şaşkınca ona baktı. Can gülümsüyordu. Zeynep'in saçlarını okşamaya devam ederken Zeynep'i şok eden ikinci cümlesini söyledi. "Affettin mi beni kardeşim?"