Bahar, Marlene'in en sevdiği mevsimdi. Ağaçlar nihayet renklerini geri almaya başlıyordu ve hava daha iç açıcı oluyordu. Diğer mevsimlerden de hoşlanıyordu, ama baharla ilgili başka bir şeyler vardı.
Hogwarts'tayken, bahar herkesin yaz tatiline hazırlandığı ve derslerin de olmadığı zamandı. Bahar, quidditch finalinin bittiği zamandı; Böylece nihayet akşam yemeğinde fazladan bir dilim kek yiyebilirdi. Bahar, Sirius'la ilk öpücüklerini paylaştıkları zamandı. Ve Sirius'un tüm hayatını onunla geçirmek istediğini söylediği zamandı.
1984'ün bahar gününde, hâlâ gerçek olamayacak kadar iyi görünen barıştan keyif alıyorlardı. Savaş bitmişti, bir sürü kayıp vermişlerdi ama her şeye rağmen hâlâ birbirlerine sahiplerdi.
"Marlene, Harry'i gördün mü?"
Marlene erkek arkadaşına bakmak için okuduğu kitaptan başını kaldırdı. Çılgınca dairelerinin oturma odasında Harry'i arıyordu.
"Onu gördün mü ne demek? Onu izlemiyor muydun?"
Sirius'un başı Marlene'in yanındaki kanepenin arkasından fırladı.
"Buna cevap vermemeyi tercih ederim."
"İzlemiyordun, değil mi?"
"Makul bir inkar, McKinnon."
"Sirius!"
"Öyleyse, onu gördün mü görmedin mi?" İçini çekti.
"Hayır, görmedim." Marlene gözlerini devirdi. Kitabını bıraktı ve yüzünü ona çevirdi. "Onu en son nerede gördün?"
"Yatağında."
"Peki o ne yapıyordu?"
"Uyuyordu," dedi Sirius.
Marlene iç çekti. "Bana üç yaşında bir çocuğun uyurken ayağa kalkıp, sen farkına varmadan yürüyüşe çıktığını söylemeye çalışıyorsun."
"Ben de uyuyor olabilirdim."
Marlene kahkaha attı, muhtemelen Sirius'tan benimsemiş olduğu bir kahkahaydı.
"Bana gülme." Sirius ciddiyetle söylendi. "Bu ciddi."
Tekrar kıkırdadı. "Lily seni öldürecek."
"Komik değil."
"Evden hiç çıkmadı." Dedi Marlene, Harry'nin uyuduğu odaya doğru ilerledi. Sirius ve Marlene artık neredeyse vaftiz oğullarına tıpkı James ve Lily kadar sık bakmaya başlamışlardı; sonunda evlerindeki bir boş odayı yarı yarıya Harry'nin odasına çevirmişlerdi.
Çift, Harry'nin odasına gitti ve Marlene hemen yatağın yanında dizlerinin üzerine çöktü.
