Kendi kendine bunun bir yalan olduğunu, tüm saldırının, cesetlerin, her şeyin yalan olduğunu söylüyordu. Ölmemişti. Onsuz bir hayat düşünemiyordu, onunla yaşlanmak, dalga geçecekleri aptal bir çift olmak istiyordu ve şimdi, o...
"HAYIR!"
Ona onu hatırlatan herhangi bir şey bulup odanın diğer ucuna fırlatmadan önce çığlık attı. Her darbe onu daha da sinirlendirdi ama aynı zamanda biraz sakinleşmesine de izin verdi. Öfkesinde kimse onu durduramazdı. James, Lily'leydi, Remus dönüşüyordu ve Peter yine ortadan kaybolmuştu.
Onun rahat noktasıydı, onun hakkında her şeyi biliyordu. Ama şimdi o yoktu. Olamazdı.
Ölmüştü.
Kendini bitmiş hissetti, ona katılabilmeyi diledi. Her şey parçalanıyordu. Yakında James de onu yaşayacaktı, Peter çoktan gitmişti ve Remus yavaş yavaş başka birine dönüşüyordu.
Çapulcular gerçekten parçalanıyordu. Savaş her şeyi mahvediyordu.
Parçalanmış eşyalara baktı ve yavaşça yere çökmeye başladı, bacaklarını göğsüne çekerek gözyaşlarının yüzünden aşağı akmasına izin verdi.
"Seni sevdim neden beni terk ettin?" Bencilce sordu, bencil olduğunu biliyordu. Bunu seçmedi, kederle doluydu, artık hiçbir şeyi umursamıyordu. Etrafındaki her şey üstüne üstüne geliyordu.
"Seni seviyorum, Marlene."
Orada saatlerce kaldı, sadece ağlayarak ve birlikte yaptıkları her şeyi hatırladı, orada öpücükler, tartışmalar, kucaklaşmalar, görevler, şakalar ve randevular. Her şey. Sadece kendisine yakın olmasına izin vermişti. Şimdi yokluğuna dayanamazdı. Bu çok fazlaydı.
Tüm benliğiyle ölmeyi, ona katılmayı diliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
