Why Do You Love Me || Blackinnon

Pembe

"McKinnon..."

Marlene kafasını döndürdü, çalışırken saçlarının yüzünün önüne gelmesini engellemek için dalgın bir şekilde onları kulağının arkasına sıkıştırdı.

"Evet?"

Gryffindor Ortak Salonundaki şöminenin önünde bağdaş kurarak oturuyordu, üzerinde Lily'nin ev yapımı olanlarından birine benzeyen büyük boy bir süveter vardı ve etrafı kağıtlar ve okul kitaplarıyla çevrilmişti ve Sirius şimdi onun önünde duruyordu.

   "Saçın..."

"Ne olmuş?" dedi okul çantasını halletmeye çalışırken kendi kendine gülümseyerek.

   "Sadece, ateş ışığından dolayı mı öyle gözüküyor bilmiyorum..." diye başladı kaşlarını çatarak devam etti, "Ama pembe... görünüyor?"

   Marlene gülümsedi ve ayağa kalktı, kollarını birleştirdi ve ona gözlerini kısarak baktı.
"Farklı mı, Black?"

"Saçın normalde sarı." dedi sertçe, ileri doğru bir adım atarak.

   "Biliyorsun, yeterince sık karıştırıyorsun," dedi kurnazca, sırıtarak, "Ne yani, Black, bu pembe mi?"

Sirius gözlerini kırpıştırdı. "Diyeceğim şu ki, bu çok parlak bir pembe, Mckinnon. Benimle alay etmeye çalışma, ne gördüğümün farkındayım."

   Kayıtsız bir şekilde omuz silkti, öne doğru adım attı ve kollarını boynuna doladı,
   "Ne diyebilirim, gözüme hoş geldi."

   Sirius ona inanamadı ve başını iki tarafa salladı. Sarı saçlarını her zaman severdi ve asla boyamak istemediğini söylerdi.

"Neden?! Saç boyasından nefret ediyorsun!"

   "Pekala," Marlene homurdandı, aşağı baktı ve dudağını ısırdı, "Bir iddiaydı. Ve o zaman Mary'yi gerçekten görmek istemezsin. Onunki mavi ve daha da parlak."

Gözlerini devirdi. "Ceza alacaksın."

"Senin de saçını boyamamı ister misin, koca çocuk?" Marlene, simsiyah saçlarından bir tutamla oynarken alay etti.
"Bence portakal rengi sana yakışabilir."

Sirius güldü. "Böyle bir şeyi bana yaparsan, ceza olarak bir yıl boyunca seninle konuşmayabilirim, Mckinnon."

   "Hadi ama, dayanabilir misin?" dedi sırf onu kızdırmak için masumca gülümseyerek.

"Hayır... Ama yine de bunu yapmayacaksın." diye karşılık verdi Sirius.

   İfadesi üzerine düşünüyormuş gibi yaparak, cebinden asasını aldı ve büyüyü sözsüz olarak yönetip yönetemeyeceğini merak etti. Muhtemelen başarabileceğini düşünüyordu. Eh... Öğrenmesi için ilk önce denemesi gerekiyordu.

   Asasıyla hızlıca saçına doğru bir hamle yaptı ve sonra hızla ondan uzaklaştığında yüzünde kocaman bir sırıtış vardı.

"Eğer saçım şimdi portakal rengindeyse, McKinnon," dedi yüzünde saklamaya çalıştığı bir gülümsemeyle, "Benim için ölüsün."

   "Sanırım ben portakaldan daha çok... havuç gibi derdim?"

   "Evet, artık ölüsün."

————

   Sirius, bir daha asla bu kadar parlak saç görmeyeceğine yemin etti ve tamamen tesadüfi bir nedenden ötürü, hem Marlene hem de Mary, karşı büyüyü unutmuşlardı, Üçü de iki hafta boyunca o saçlar ile gezmişlerdi. Tabi cezadan da kaçamamışlardı. Saçları doğal haline döndüğünde durumun düzelmesine en çok mutlu olan kişi Sirius'tu.

————

   Çok uzun zaman sonra, Sirius o parlak pembe saçların benzeriyle karşılaşmıştı, Tonks'u her gördüğünde eski hatıralar canını acıtıyordu.

————

yazan kişi sağolsun kolay anlaşılır cümleler şey etmemiş hiç, çoğu yeri çeviremedim düzgün 👉👈 inş anlaşılır olmuştur