Why Do You Love Me || Blackinnon

Kar

"Sirius." Sirius yatak örtülerini etrafına daha sıkı çekti, kulağında sıcak bir nefes ve göğsünde yumuşak bir eli hissedebiliyordu. "Sirius, uyan." Marlene fısıldadı.

"Ne? Saat kaç?" Gözlerini açmaya çalışarak homurdandı. Oda zifiri karanlıktı.

"İki civarı." Dedi. Sirius inledi ve yastığını başının üzerine çekti. Marlene yastığı kaptı ve kendine çekti. "Benimle gel, kalın bir şeyler giy."

Onun ayağa kalktığını hissetti. Sabah ikide nereye gitmesini isteyebilir ki? Uzandı ve belini kavrayıp üstüne çekti. Vücudunun onun üzerindeki baskısı, saçlarının yüzünü gıdıklama şekli... aniden daha uyanık hissetti. "Hadi." Tekrar fısıldayarak konuştuğunda kısa bi öpücük için çekti.

"Bana nereye gittiğimizi söyleyene kadar olmaz."

"Kar yağıyor. Bu yılki ilk kar yağışı." Tabii ki kar. Yüz hatlarını göremiyordu ama gözlerinin heyecanla parladığını biliyordu.

Sirius isteksizce onu üzerinden kaydırdı ve yataktan kalktı. Karanlıkta kalın giysiler ve botlar bulması epeyce uzun sürdü ama beş dakika sonra Marlene'i ortak salona kadar takip etti. Marlene'in montunun altında aslında beş dakikadır aradığı kalın süveterini giydiğini fark etti.

Altıncı kata çıkarlarken aklına James'in pelerinini almaları gerektiği geldi. Ancak, yol boyunca Filch veya öğretmenlerden herhangi biri ile karşılaşmadılar ve etrafın hala temiz olduğundan emin olmak için hızlı bir kontrolün ardından, Astronomi koridorunun kapısından içeri girdiler. Sirius, etrafın bundan birkaç saat sonra daha fazla kara sahip olacağından emindi, ama Marlene'e sonra gelmelerinin daha iyi olacağını söyleyebileceğinden emin değildi.

Sarmal merdiveni tırmandılar ve astronomi kulesinin soğuk gece havasına çıktılar. "Bak!" Marlene nefesini tuttu, araziye ve çevredeki dağlara baktı. "Çok güzel, değil mi?"

"Evet." Yavaşça onu izleyerek mırıldandı. Onun hayranlığını seyrederken bu görüşün kendisi için ne gibi bir ilgisi olabilirdi? Ayaklarının altında taze bir kar tabakası vardı ve botuyla üstüne bastırarak ayak izleri bıraktı. Nasıl oldu da her kar yağışına ilk gibi davranması mümkün oldu?

Küçük bir çocukmuş gibi ağzında bir şeyler yakalamak için dilini çıkarmadan önce kollarını açtı. Sonra korkuluk üzerine oturdu, ona döndü ve Sirius yüzündeki gülümsemenin düştüğünü hissetti. "İn." Hızla dedi, ama Marlene sadece gözlerini devirdi. "Marley, ciddiyim. Gördüğüm kabuslar yeterli. Tekrarlamak istediğim bir deneyim değil."

"Endişelenme, ben yok edilemezim." Dedi ve sırıttı.

"Marley-" Geriye yaslandı, tam kenarın üzerinde süzüldü, neredeyse yatay olarak oturdu ve taş duvardan elini bıraktı. Sirius kalbinin kaburgalarına çarptığını hissedebiliyordu. Bir sert rüzgar, buzun üzerinde bir kayma ile ilk önce kuleden düşecekti. "Marlene, lütfen in."

İçini çekip doğrulduğu için sesindeki çaresizliği duymuş olmalıydı. Sirius ileri atıldı, belinden destekledi ve onu kollarının arasına çekti. Duvara döndü ve taş zemine oturmak için aşağı kaydı. Marlene de oturdu, sırtını göğsüne dayadı ve gökyüzüne baktı. Onu tutması normalden biraz daha sıkıydı, ama rahatsız etmedi.

"Yıldızını görebiliyor musun? Bekle, sen yıldız mısın yoksa takımyıldızı ödülü mü?" Kendi anlaşılmaz korkunç şakasına kahkahayla güldü.

"Senden çok nefret ediyorum." Mırıldandı, kelimelerin etrafındaki sırıtmayı durduramadı. "Astronomide hiç dinlediysen-"

"Dinlemedim."