Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 1

Ik open mijn ogen als ik wild door elkaar geschud word. Ik voel dat mijn gezicht nat is van het huilen. "Hé had je een nachtmerrie?" vraagt Jake. Verward kijk ik rond. Ik lig in de kamer van Jake, het is super donker dus ik neem aan dat het nacht is. Jake ligt naast me en kijkt me bezorgt aan terwijl hij de natte tranen van mijn gezicht veegt. "Uh.. ja.. ik uhm.. was op het kerst gala... en Timo zei allebei dingen over jou... dat je allemaal dingen had gedaan.." begin ik nog half verward te vertellen. "Kom hier" zegt hij en hij vouwt zijn armen om me heen voordat hij me stevig tegen zich aan trekt. "Het was maar een droom. Het is nu voorbij. Bij mij ben je veilig" zegt hij zacht in mijn oor en geeft een kus op mijn hoofd. Hij schommelt me rustig heen en weer, en houd me nog steviger vast.

Ik schrik wakker, een droom. Ik schiet gelijk overeind en kijk rond. Ik lig in mijn eigen bed. Ik voel gelijk mijn hoofd bonken en door mijn dikke ogen zie ik bijna niks. In slaap vallen was gek genoeg niet eens zo moeilijk. Mijn lichaam was zo moe van het lopen naar Jake zijn huis, het terug lopen naar mijn huis en al het huilen. Ik weet niet hoe laat het was toen ik eindelijk thuis aan kwam, maar laat genoeg dat mijn ouders, gelukkig, al lagen te slapen. Ik heb een uur in de douche gezeten om op te warmen. Mijn lichaam was zo moe dat ik niet eens kon staan. Na een uur was mijn lijf wel warm geworden, maar ik voelde me nog steeds koud en kill.

Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje als ik zie dat hij maar blijft oplichten. Zowel Melissa als Jasmijn hebben me geprobeerd te bellen. Ik heb van beide honderden bezorgde berichten. Ook Dylan heeft een paar berichten gestuurd, ik wist niet eens dat hij mijn nummer heeft.

Dylan ~ hey Char, is alles oké? Ik kan je nergens vinden
Dylan ~ je bent al een uur weg, waar ben je heen gegaan? Je jas hangt hier nog
Dylan ~ ik hoorde Timo en Stacey praten... ben je naar Jake gegaan?
Dylan ~ ben je thuis..?

Als ik door alle berichten van hun drie ben heen gescrold op mijn ontgrendel scherm voel ik mijn hart een lange val maken. Jake zijn naam is de volgende die te zien is. Gelijk schiet er een flashback door mijn hoofd. De blik in zijn ogen die hij had toen ik hem vroeg om het terug te zeggen. De simpele woorden 'ik houd van je' te zeggen, maar de betekenis achter deze woorden zo heftig is dat hij het niet kon zeggen. De enige woorden die deze hele situatie anders hadden kunnen maken. Ik weet niet of het een verschil gemaakt zou hebben, maar het gevoel was misschien wel anders geweest.

Jake ~ char? Alsjeblieft
Jake ~ kunnen we alsjeblieft praten?
Jake ~ char het spijt me...
Jake ~ 7 gemiste oproepen
Jake ~ char?
Jake ~ neem alsjeblieft op
Jake ~ zeg op zijn minst dat je veilig thuis bent
Jake ~ 2 gemiste oproepen
Jake ~ char? Kom op
Jake ~ godverdomme.. Char kom op, ben je thuis?!
Jake ~ 3 gemiste oproepen
Jake ~ char ik weet dat je me nu niet wilt spreken, maar zeg alsjeblieft dat je veilig thuis bent

Ik voel de tranen langs mijn wangen glijden. Een koude rilling van verdriet rolt over mijn hele lijf. Ik pak mezelf beet en wieg mezelf heen en weer tot de grootste tranen bui geweest is. Ik staar in het niks. De tranen zijn gestopt. Af en toe snikt mijn lichaam nog naar wat adem, maar dit word ook steeds minder. Hier en daar valt er nog een traan naar beneden, maar ik voel op dit moment helemaal niks. Mijn hoofd is leeg. Ik voel alleen maar leegte.

Ik app de meiden in het kort wat er is gebeurt. Jasmijn laat gelijk weten dat ze mijn jas heeft en morgen ochtend naar me toe komt. Melissa laat weten dat ze morgen ochtend niet gaat redden, maar zeker in de avond met een break-up pakket komt. Een zwak lachje krult op mijn gezicht, maar word gelijk weer vervangen door een gevoel van intens verdriet. Ik ben hem gewoon kwijt... Het voelt als of er een stukje van mij weg is.

Ik app Dylan dat er inderdaad is gebeurt als wat hij al vermoedde. Om een één of andere reden vertel ik hem meer dan dat eigenlijk de bedoeling is. Ik vertel bijna in detail van wat er gebeurt en gezegd is. Misschien moet ik het gewoon aan iemand vertellen, mijn hart luchten. Maar waarom dan aan hem en niet aan de meiden? Misschien omdat ik de meiden morgen zie en het hun liever allemaal face to face vertel. Nu ik het al aan Dylan heb verteld, heb ik het verhaal wel wat meer op een rijtje...

Dylan probeert me gelijk te bellen, maar ik neem niet op. Ik vertel hem dat praten nu even niet iets is dat ik zou willen of kunnen. Ik denk dat ik er niet eens een piep uit krijg. Gelukkig is hij lief en accepteert hij zonder enige vragen mijn keuze. Hij reageert lief en meelevend op mijn verhaal, en gaat niet te diep in op de details. Precies wat ik nodig heb op dit moment. Af en toe gooit hij er ook iets luchtigs doorheen waardoor het verhaal ook niet al te zwaar is om te vertellen. Hij snapt dat jongens wel het laatste is dat ik nu waarschijnlijk wil zien, maar bied toch aan om morgen langs te komen. Ik zeg dat ik er nog even over na moet denken, en eerst nog maar is moet zien in wat voor staat ik ben. Hij reageert lief en probeert me een goede nacht rust te wensen, en me dubbel te verzekeren dat alles goed gaat komen. Een oprechte, kleine glimlach krult rond mijn mond. Dit deed me echt even goed.

Ik denk dat het niet eens uit maakte tegen wie ik het vertelde. Toevallig dat het Dylan is, maar ik had gewoon een luisterend oor nodig. Mijn ouders wil ik het niet vertellen. Ze weten niet eens dat er iets was tussen mij en Jake. Als ik het ze vertel zien ze het waarschijnlijk toch niet als zoiets serieus als dat het eigenlijk wel was. Ik moet nu alleen nog een manier vinden zodat ik maandag niet naar school hoef. Ik kan hem echt niet zo snel alweer tegen het lijf lopen, letterlijk.