Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 2

2 weken later

Het is zaterdag avond en vanavond viert Melissa haar 18e verjaardag. Dit is ook het enigste waar Melissa nog over kon praten de afgelopen paar dagen. Ze wilt het beste feestje van het jaar geven en stresst er nu al over. Ik daarin tegen ben eerlijk gezegd helemaal niet bezig met haar verjaardag. Ik voel me nu al een slechte vriendin, maar ik kan er niks aan doen. De eerste week na het kerstgala heb ik alleen maar ziek thuis gezeten. Gelukkig was ik zo moe dat het ook echt leek als of ik ziek was. Ik heb Jake niet meer gezien of gesproken sinds die avond. Ik ben alleen bang dat hij er vanavond ook is.

Jasmijn vertelde gister op school dat Melissa zijn hele vriendengroep heeft uitgenodigd. Want ja 'het kan niet het beste feest van het jaar worden zonder hun'. Jasmijn was boos op der geworden dat ze niet aan mij dacht en alleen maar aan haar eigen feestje, maar ik hield me er een beetje buiten. Ik had gewoon de energie niet om er tegen in te gaan. De afgelopen twee weken heb ik sowieso weinig energie voor alles. Ik sta op, ga naar school, maak mijn huiswerk en ga weer naar bed. Maar ik heb Jasmijn beloofd vanavond even alles te vergeten, en dat is ook precies wat ik van plan ben.

"Oké is dit genoeg eten?" vraagt Melissa als ze de laatste schaal met chips op de grote tafel zet. "Relax, het ziet er allemaal perfect uit" zegt Jasmijn geruststellend. "Ja? Het moet echt perfect worden" zegt Melissa en ze kijkt nog een keer zenuwachtig de kamer rond. "Hé gaat het?" vraagt Jasmijn dan aan mij als ze me in het niks ziet staren. "Oh hmm?" vraag ik als ik terug word gehaald naar de realiteit. "Zenuwachtig om Jake misschien te zien?" vraagt ze en ze legt een hand op mijn schouder. "Ja... ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen. Wat nou als ik moet huilen" zeg ik en ik neem snel een slok van mijn drankje. Melissa heeft hem iets te sterk gemaakt, maar die moed kan ik nu eigenlijk wel gebruiken.

"Het komt goed Char, je hoeft hem niet te spreken. Gewoon lekker genieten van de avond en je niet bezig houden met hem" zegt ze en wrijft met haar hand geruststellend over mijn rug. Ik glimlach zwakjes naar der en ga weer helemaal op in mijn eigen gedachten als ze terug naar Melissa loopt om haar verder te helpen.

Na een tijdje begint het al aardig druk te worden. Ik sta met Dylan en Jasmijn in de keuken gezellig te kletsen, als ik vanuit mijn ooghoek een groepje mensen zie binnen komen. Mijn hart zakt gelijk in mijn schoenen. Niet alleen omdat Jake bij dit groepje loopt, maar ook omdat Stacey hem stevig vast heeft. Onze ogen kruizen elkaar snel. Hij heeft een bijna kille blik op zijn gezicht en ik zie dat hij regelmatig zijn kaak aanspant. Ik verbreek het oogcontact als eerst als ik merk dat ik met open mond zit te staren. Ik draai me snel om als ik voel dat mijn ogen waterig worden.

"Alles oké?" vraagt Dylan als hij mijn waterige ogen opmerkt. Jasmijn beweegt gelijk haar hoofd in de richting van Jake, en nu pas ziet Dylan waarom ik zo reageer. "Ik uhm... heb even frisse lucht nodig" zeg ik snel en ik loop weg. Automatisch kijk ik nog een keer Jake zijn kant op en ik zie dat zijn blik nooit weg is geweest van mij. Ik zie dat hij mijn kant op wilt lopen maar tegen gehouden wordt door Stacey.

Ze heeft een hand rond zijn kaak gevouwen en draait zijn hoofd haar kant op zodat hij niet meer naar mij kijkt. Ik voel de tranen nog harder achter mijn ogen prikken en ik loop nog sneller richting de tuin. Als de frisse lucht mijn neusvleugels raakt adem ik pas weer. Blijkbaar had ik mijn adem ingehouden om te voorkomen dat de tranen over mijn wangen zouden lopen. Gelijk rolt er een traan over mijn gezicht en ik veeg hem snel weg. Ik wil niet dat iemand ziet dat ik huil en gaat vragen wat er aan de hand is.

Ik loop naar een tafeltje toe waar ik een red cup zie staan. Geen idee van wie het drankje is, maar hij is nu van mij. Ik giet de inhoud vlot naar binnen, nog voordat ik weet wat er überhaupt in zit. Gelukkig is het iets sterks. Ik gooi de beker weg en adem een paar keer diep in voordat ik weer terug naar binnen loop.

Als ik me omdraai om naar binnen te lopen zie ik een paar meter voor me Jake staan. Hij staat duidelijk op mij te wachten. Ik vouw mijn armen over elkaar heen vanwege de kou en probeer zonder hem aan te kijken langs hem te lopen. "Char, kunnen we even praten?" zegt hij als ik bijna bij hem ben. Ik negeer zijn vraag en loop doelgericht op de deur af. Hoe vertrouwd mijn naam in zijn mond ook klinkt, ik mag niet toegeven aan dat gevoel. "Char?!" zegt hij op een iets dringendere toon en pakt mijn arm vast als ik hem bijna gepasseerd ben. Ik kijk hem feller aan dan ik bedoelde en schud zijn hand los van mijn arm. "Ik heb jou niks te zeggen" zeg ik en ik hoor zelf al dat de tranen van net nog niet helemaal weg waren.

"Wil je dan op zijn minst luisteren naar wat ik te vertellen heb?" zegt hij op een wat zachtere toon zodat niet iedereen het hoort die in de tuin staat. "Laat me alsjeblieft gewoon met rust" antwoord ik en ik loop snel naar binnen. Hij doet geen moeite meer om me tegen te houden. Ergens hoopte ik dat hij me vast pakte, me vertelde wat hij wilde vertellen, me vertelde hoeveel spijt hij wel niet had en me vertelde dat alles wat Timo had gezegd een leugen was. Dat is een scenario geweest die de afgelopen twee weken in mijn hoofd afspeelde. Ik snap niet dat ik hem nog terug zou willen na alles dat is gebeurt. Maar het gevoel dat hij me gaf in de periode dat we samen waren is gewoon onbeschrijfelijk. Maar ik denk dat het toch beter is dat hij me niet heeft tegen gehouden.