Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 3

Ik loop terug naar de keuken en maak voor mezelf een nieuw drankje. Ik schenk mijn glas voor drie vierde vol met Bacardi en voeg een klein beetje cola toe. Als ik een slok neem trek ik gelijk een vies gezicht door de sterkte van het drankje. Toch blijf ik ervan drinken, want het vieze branderige gevoel weerhoud me ervan om in huilen uit te barsten.

"Gaat het weer? Ik dacht ik laat je even alleen buiten" zegt Dylan als hij weer bij me komt staan. "Ja prima" zeg ik met een fake lachje. Dylan is er de afgelopen twee weken heel erg voor me geweest. Maar dat overbezorgde gedoe en constant vragen hoe het met me gaat word ik echt moe van. Ik weet dat hij het allemaal goed bedoelt, maar het is een constanten reminder aan hoe ik me voel over de situatie met Jake. Een constanten reminder aan Jake. Maar ik mag niet klagen. Hij is er meer voor me geweest dan Melissa en daar ben ik hem heel erg dankbaar voor.

Pov Jake

Als ik naar binnen loop scan ik de kamer gelijk rond opzoek naar Charlotte. Ik heb haar de afgelopen twee weken niet gezien of gesproken, en ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt. Ik had verwacht dat dit even pijn zou doen, maar ik had nooit verwacht dat ik haar zo erg zou missen. Nadat ze me negeerde via de telefoon die avond heb ik haar de ruimte gegeven die ze blijkbaar wilde. Ik heb die mongool van een Dylan nog geappt om erachter te komen of ze wel thuis was aan gekomen. Na veel gezeik en moeite had hij toch die bevestiging gegeven. Met heel veel moeite heb ik Charlotte maar met rust gelaten, maar vanavond wil ik echt met haar praten. Ik moet haar gewoon spreken.

Ik vind al snel haar ogen. De blik in haar ogen geven al gelijk een pijnscheut in mijn hart. Ik bijt hard op mijn kiezen om elke vorm van emotie te onderdrukken. Ik weet dat het ook niet helpt dat Stacey om me heen hangt, maar ik kan niet anders. De afgelopen twee weken ben ik zoveel bij haar geweest, zij heeft echt voorkomen dat ik niet helemaal ontspoord raakte.

Charlotte kijkt me met grote ogen en een open mond aan. Ze verbreekt het oogcontact en draait zich snel om. Ik kan nog net zien dat ze waterige ogen begon te krijgen en zich waarschijnlijk daarom omdraaide. Ze probeert zich zo groot te houden, doen als of het haar allemaal niks doet. Maar ik zie het aan der, ik zie aan haar hoeveel pijn het doet. Ik wil haar zo graag vast houden. Haar stevig tegen me aan drukken en haar nooit meer los laten.

Die loser van een Dylan buigt naar haar toe en vraagt wat aan der. Ik zie dat hij naar me kijkt maar ik houd mijn ogen op Charlotte. Ze loopt weg en onze ogen vinden elkaar weer. Nu zie ik pas echt het verdriet op haar gezicht. Ik wil naar haar toe lopen maar Stacey houd me tegen. Ze pakt mijn gezicht vast en draait hem haar kant op. Ze leunt naar me toe voor een kus maar ik duw haar ruw weg. Ze kijkt me verbaasd aan. "Nu niet Stace!" zeg ik boos. Ze laat me uit schrik snel los en ik loop bijna boos richting de buiten deur.

Als ik buiten sta zie ik Charlotte snel een beker achterover slaan. Ik wil haar tegen houden. De beker uit haar handen slaan. Haar vertellen hoe dom het is om uit een random beker te drinken. Maar ik doe het niet. Ik kijk toe naar hoeveel moeite ze doet om deze hele situatie tussen ons onder controle te krijgen door blijkbaar veel te gaan drinken. Ik mag eigenlijk niet judgen, ik zelf heb de afgelopen twee weken ook veel pijn en verdriet weg gedronken. En zelfs ergere dingen gedaan om dit te vergeten.

Ze haalt nog een aantal keer diep adem en draait zich dan om. Ze schrikt bijna en kijkt me kort aan. Ik loop niet naar haar toe, ik wil niet te intimiderend over komen. Ik wil niks pushen. Ze vouwt haar armen over elkaar en de kippenvel op haar lijf verraad dat ze het koud heeft. "Char, kunnen we even praten?" vraag ik als ze wat dichterbij is. Ze negeert mijn vraag en kijkt me ook niet aan. "Char?!" zeg ik iets dringender dan mijn bedoeling. Gefrustreerd pak ik zelfs haar arm vast. Ik kwam hier met de intentie om het niet zo aan te pakken, maar de frustratie neemt het over.

Ze kijkt me fel aan en schud mijn hand los van haar arm. "Ik heb jouw niks te zeggen" zegt ze en ze kijkt weer snel weg. De klank in haar zin voel ik gelijk door mijn lijf schieten. Het doet me gelijk weer denken aan de avond van het kerstgala. Hoe gebroken ze toen wel niet klonk. "Wil je dan op zijn minst luisteren naar wat ik te vertellen heb?" zeg ik wat zachter om geen scène te maken.

"Laat me alsjeblieft gewoon met rust" antwoordt ze en ze loopt weg. Maar dat is precies wat ik niet kan. Ik laat haar van me weg lopen. Als ik het allemaal nu te veel forceer verpest ik het 100% en is de kans op goed maken nog kleiner dan dat het al is. Het voelt bijna net zo als toen ze mijn huis verliet die avond. Hoeveel moeite ik wel niet had om elke spier in mijn lichaam te bedwingen om niet achter haar aan te gaan.

Ik loop terug naar binnen en ik zie al gelijk dat ze weer een nieuw drankje voor zichzelf maakt. Ik heb moeite om te zien hoeveel Bacardi ze wel niet inschenkt. Ik ga zitten bij het het groepje mensen waarmee ik hier ook aankwam en martel mezelf door te kijken naar wat ze doet. Ik zie dat ze moeite heeft met het sterke drankje drinken, maar blijkbaar heeft ze het nodig want ze dwingt zichzelf om er van te blijven drinken. En om het allemaal nog erger voor mezelf te maken kijk ik toe hoe ze met Dylan praat.