Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 43

Hij pakt mijn pols vast en begeleid ons naar de stoel waar het net allemaal begon. Hij gaat zitten en trekt me rustig bij zich opschoot. Bijna verslagen accepteer ik het gebaar en maak me gelijk comfortabel. Ik ga zijwaarts op één van zijn benen zitten en plaats mijn voeten op zijn andere been. "Mag jij dat?" vraagt hij als hij naar mijn schoenen op zijn broek kijkt. "Ja" glimlach ik onschuldig. Jake zucht diep. Met een arm om me heen drukt hij me tegen zich aan en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst.

Ik ontspan gelijk bij het geluid van zijn kalme hartslag. Het rustgevende geluid wordt alleen snel verstoord als Jake begint te praten. "Waar was je vandaag eigenlijk in de pauze?" vraagt hij. Ik geef geen antwoord. Ik wil niet toegeven dat ik mijn pauze grotendeels op de wc heb doorgebracht, omdat ik de kantine wilde vermijden vanwege de ruzie met Jasmijn en Melissa. Dat ik bang was om alleen aan een tafel te moeten zitten. "Ik kon je niet vinden in de kantine" voegt Jake eraan toe.

Ik ga weer rechtop zitten. "Oh ja klopt, ik moest nog wat dingetjes doen" lieg ik, maar doordat ik amper oogcontact met Jake kan maken verlaagd dat gelijk de overtuiging van mijn verhaal. "Zoals?" gaat Jake expres verder. Ik weet gewoon dat hij weet dat ik lieg, maar dat hij me graag ziet spartelen. "Ik moest nog iets met meneer Beekman bespreken" antwoord ik.

"Hmm, dus het was niet vanwege dat gedoe met je vriendinnen?" zegt Jake. "Nope" antwoord ik snel. "Oh dus dat is weer helemaal goed?" vraagt hij en ik zie aan zijn ogen dat het hem ergens irriteert dat ik niet eerlijk ben. "Uhm ja soort van" lieg ik. "Dus morgen zit je weer samen met hun lachend aan een tafel?" vraagt hij niet overtuigt. Nog voor ik antwoord kan geven is Jake me voor. "Char het heeft echt nul zin om nu te gaan liegen" zegt hij bijna streng.

"Ik weet het niet, misschien wel" zeg ik en ik merk dat ik het oogcontact nog steeds vermijd. "Dan kom je toch morgen bij mij zitten?" stelt Jake dan voor. Ik kijkt hem bijna geshockeerd aan. Verstond ik dat nou goed? "Dat ga ik echt niet doen" zeg ik bijna lachend, ergens ook in de hoop dat hij het als grap bedoelt.

"Hoezo niet?" vraagt hij serieus. "Ik ga toch niet bij jouw vrienden zitten" antwoord ik. "Wat is er mis met mijn vrienden?" vraagt hij bijna beledigt. Volgens mij begrijpt Jake echt niet dat iemand als ik niet kan samen zitten met mensen zoals hij. "Niks, maar weet ik het. Vinden die dat wel oké dan? Als ik erbij kom zitten?" zeg ik en ik word al een soort nerveus bij het idee. "Het boeit mij niet als hun het niet oké vinden" zegt hij, nog steeds niet begrijpende waarom ik niet bij zijn vrienden zou willen zitten. Maar mij wel...

"Maar ze gaan dan allemaal dingen denken" zeg ik in klein protest. "Wat voor dingen?" vraagt hij lachend. "Ja weet ik het, dat wij bezig zijn samen enzo" antwoord ik en verlegen speel ik wat met mijn mouw. "Dat maakt toch niet uit" lacht hij en uit bevestiging houdt hij me kort even stevig vast. "Niet?" vraag ik en ik speel nog steeds met mijn mouw zonder hem aan te durven kijken.

"Nee. Ik ben blij als mensen het weten. Dan weten gasten als Timo dat ze met hun tengels van je af moeten blijven" zegt hij en hij geeft een kus op mijn wang. Ik voel mijn wangen warm worden en een glimlach kan ik niet onderdrukken. "Maar Stacey zit toch ook altijd bij jullie?" vraag ik dan en ik voel gelijk het nerveuze gevoel van net terug omhoog komen.

"Hm nou niet altijd, soms" antwoordt hij. "Wat dan?" vraagt hij daarna. Ik blijf stil, ik weet even niet hoe ik dat moet verwoorden. Ik wil niet toegeven dat ik misschien ergens gewoon heel jaloers ben op het feit wat hij met haar heeft gedaan in de periode dat we geen contact met elkaar hadden. Dat hij zijn troost en steun bij haar zocht. En dan niet te vergeten het verleden dat hij met haar heeft. Waarom ook precies met, Stacey...

Na een lange stilte haal ik mijn schouders op en schud ik het zichtbaar van me af. "Nee, laat maar" zeg ik en ik kijk hem aan met een geforceerde glimlach. Hij knijpt zijn ogen lichtjes samen, maar lijkt dan toch mijn antwoordt te accepteren. "Dan staat dat vast. Je komt morgen lekker bij mij in de pauze zitten" zegt hij blij.

Zuchtend schud ik mijn hoofd. "Jeetje" zegt hij dan. "Wat?" zeg ik bijna verschrikt van zijn toon. "Je kan het dus wel" zegt hij sarcastisch verbaasd. "Wat?" vraag ik nog steeds niet begrijpende wat hij bedoelt. "Je kan gewoon zuchten zonder je ogen te rollen, het is een wonder" zegt hij weer op die sarcastische toon. Geïrriteerd kijk ik van hem naar de kamer. Is hij nou serieus.

Hard lachend vouwt hij zijn armen om mij heen en drukt me stevig tegen zich aan. "Oh jij bent zo makkelijk te plagen" zegt hij nog steeds lachend. "Ja ha ha, echt mega grappig" zeg ik. "Ja dat ben ik toch ook" zegt Jake. Als ik hem aankijk met nog steeds een geïrriteerde blik kunnen we allebei onze lach niet inhouden.

Als we allebei weer op adem zijn, kijkt Jake me aan met een blik die ik niet helemaal kan plaatsen. Jake is me alleen voor om de kleine stilte die is gevallen te onderbreken. "Ik heb je echt gemist Char" zegt hij en ik zie een kleine twinkeling in zijn ogen. Ik krijg spontaan een gek gevoel in mijn buik en een grote glimlach kan ik niet onderdrukken. Ik begraaf automatisch mijn gezicht in zijn nek wanneer mijn lichaam niet weet hoe het anders moet reageren.

Hij laat het even toe, maar begeleid mijn gezicht dan toch weer omhoog. Hij kijkt me even aan en verplaatst me dan rustig zijn kant op. Teder plant hij zijn lippen op de mijne. Een lange kus, wordt vervolgt door een aantal kleine kusjes en afgesloten met weer een iets langere kus.

"Ik wil nog niet naar huis" zeg ik zacht als onze lippen elkaar definitief hebben verlaten. "Dan blijven we hier toch nog even zitten?" antwoordt Jake. Ik glimlach en kruip weer tegen hem aan. Hij vouwt zijn armen om me heen en slaakt een diepe zucht. "We hebben alle tijd" zegt hij zacht.