Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 15

Ik loop terug mijn kamer in en ik zie dat Jake zich comfortabel heeft gemaakt onder de dekens. Zijn trui en broek liggen naast mijn bed op de grond. Damn... ik had er even niet bij na gedacht dat hij natuurlijk niet in zijn kleren zou gaan slapen. Hij heeft zijn ogen dicht en ligt er ontspannen bij. Om een één of andere reden irriteert het me dat hij er zo vredig bij ligt. "Jake?" vraag ik en ik hoor zelf gewoon hoe geïrriteerd dat eruit kwam. "Hmm?" reageert hij en ik hoor dat hij al bijna in dromenland was.

"Kun je opschuiven?" vraag ik terwijl ik met mijn knie tegen hem aan duw. "Nee" zegt hij met nog steeds zijn ogen dicht maar aan zijn stem is te horen dat hij alweer wakker is. "Jake.." zeg ik nog geïrriteerder. "Slaap gewoon aan die kant" antwoordt hij kalm met nog steeds zijn ogen dicht. Hij heeft nog geen spier bewogen sinds ik hier sta, wat me alleen maar meer irriteert. Met een luide zucht klim ik over hem heen om ook in bed te komen. Expres duw ik hard mijn knie in zijn buik. Een harde kreun van pijn komt uit zijn mond, wat een tevreden glimlach op mijn gezicht zet.

"Oh oeps" zeg ik sarcastisch en een speelse grijns vormt op zijn gezicht. Zijn ogen houdt hij nog steeds dicht, waarschijnlijk door de drank. Doordat hij zich weer comfortabel maakt licht zijn telefoon op. Automatisch kijk ik naar het scherm dat oplicht door de beweging die hij maakt. Mijn ogen vallen gelijk op de foto die hij als achtergrond heeft. Het is één van de twee foto's die gemaakt is in het restaurant toen we op date waren.

Ik pak zijn telefoon rustig op en bekijk de foto. Op de foto geeft hij een kus tegen mijn hoofd. Ik heb een oprechte glimlach op mijn gezicht, op de foto. Een zwakke glimlach krult rond mijn mond als ik terug denk aan dat moment. "Waarom heb je die foto als achtergrond?" vraag ik als ik terug word gehaald naar de realiteit. Jake opent moeizaam zijn ogen en pakt zijn telefoon aan. Hij bekijkt de foto kort en glimlacht. Hij blijft stil.

Hij opent zijn mond om iets te zeggen maar bedenkt zich nog voordat woorden zich kunnen vormen. Hij heeft zijn blik weer op de foto en ik zie hem nadenken. "Ik uhm... het helpt me herinneren waar ik het voor doe" antwoordt hij dan. "Hoe bedoel je?" vraag ik verbaasd. Hij moet alleen maar kort lachen. "Ja gewoon, als ik te ver ga.." zegt hij dan na een korte stilte en hij kijkt weer naar de foto. "Te ver gaat met wat?" vraag ik verward. "Drank.. drugs.." antwoordt hij en ik hoor gewoon dat hij zich een soort schaamt om die woorden uit te spreken. "Meestal heb ik het wel onder controle, maar vanavond.." zegt hij als ik me stil houd.

"Hoe.. hoe vaak drink je zoveel?" vraag ik dan als ik me besef waar hij over praat. Hij blijft stil. Ik voel mijn hart sneller kloppen. Ik durf er bijna niet over na te denken dat ik de reden ben dat hij dit doet. Dat slaat toch ook nergens op. "Char, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk... en het idee dat je misschien wel met een andere jongen dingen had gedaan werd gewoon even te veel. Ik kon mezelf gewoon niet bedwingen om hier heen te gaan..." begint hij dan. "Sorry.." zeg ik zacht en ik voel opeens een traan over mijn wang rollen.

Jake schiet gelijk overeind. "Hé hé! Niks hiervan is jouw fout! Dat ik mezelf verdoof om niks te voelen is mijn probleem. Niet die van jou!" zegt hij bijna streng en trekt me naar zich toe. "Sorry ik had het niet zo op je moeten gooien als of het jouw schuld is" zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn haar strijkt. "Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt... door mij.." zeg ik zacht en ik begraaf mijn gezicht in zijn borst.

Het besef hoe niet oké hij eigenlijk is raakt me opeens heel hard. Ondanks dat het compleet zijn eigen schuld is, en ik me nergens schuldig over hoor te voelen, raakt het me toch. Het idee dat dit waarschijnlijk komt doordat ik nog steeds gevoelens voor hem heb, stop ik diep weg. Dat is iets waar ik nog niet aan wil toegeven. Dat verdiend hij ook totaal niet, hoewel ik het op dit moment bijna aan hem wil geven. Puur om te voorkomen dat hij zichzelf straks iets aan doet.

Hij verslapt de grip van zijn armen en maakt zich rustig van me los. Hij zoekt bezorgt mijn ogen. "Wat?" vraag ik bijna geïrriteerd en ik veeg een traan weg. Hij kijkt bijna verbaasd. "Ja wat? Dit was even mijn moment van zwakte" zeg ik bijna arrogant. Hij begint te lachen. "Ik was al bijna bang dat je medelijden met me had" lacht hij en hij gaat weer liggen. Ik grinnik en veeg hopelijk de laatste traan weg. "Dat mocht je willen, vergeet maar gewoon wat ik net zei" zeg ik. "Wat je zei in je moment van zwakte?" vraagt hij plagend. Ik sla tegen zijn arm waardoor hij alleen maar harder moet lachen.

"Mag ik mijn thee?" vraag ik en ik wijs naar mijn thee dat op het nachtkastje naast hem staat. "Pak zelf maar" antwoordt hij en hij kijkt me speels aan. Als ik zelf mijn thee pak moet ik over hem heen hangen. Ik denk er kort over na en besluit zijn spelletje te spelen. Ik leun zijn kant op. Mijn hand plaats ik tussen zijn benen, net onder zijn mannelijkheid, om mezelf te ondersteunen. Traag leun ik richting het nachtkastje en pak ik mijn thee. Ik verplaats mezelf weer rustig naar achter en kijk hem aan als mijn gezicht die van hem passeert. Hij likt zijn lippen die een grijns vormen, en kijkt hoofdschuddend weg.

Ik haal mijn hand weg tussen zijn benen en raak 'per ongeluk' zijn beginnende boner aan. Hoorbaar maakt hij een geluid dat verraad dat hij moeite moet doen om geen move te maken nu. Tevreden ga ik weer goed zitten en neem een slok van mijn thee. Ik moet lachen als onze ogen elkaar kruizen. De blik op zijn gezicht zegt al genoeg. "Had je toch maar gewoon mijn thee aangegeven.." zeg ik iets te arrogant en ik neem nog een slok van mijn thee.

Ik heb al gelijk spijt van de toon van mijn uitspraak. Hij leunt mijn kant op en ik krijg het gelijk warm. "Jij bent degene die nog een hele nacht naast mij moet slapen" antwoordt hij arroganter en hij pakt de mok thee uit mijn hand. Hij neemt zelf ook een slok en zet hem dan terug op het nachtkastje. Hij draait zich terug naar me om en kijkt me speels aan. Automatisch druk ik me tegen de muur achter me aan. "Je.. je zou je handen thuis houden" zeg ik bijna in paniek. Hij begint hard te lachen en gaat weer liggen.

"Daarom moet je dat plagen maar aan mij over laten. Je krabbelt gelijk terug als het je iets te warm wordt onder je voeten" lacht hij arrogant. Geïrriteerd zucht ik waardoor hij alleen maar meer moet lachen. "Ajoh je hebt nog genoeg tijd om te oefenen. Ga nu maar slapen, morgen weer school" zegt hij dan. Ik was bijna vergeten dat het gewoon een door de weekse dag is, maar het hele feit dat hij zegt dat ik moet gaan slapen irriteert me alleen maar meer, vooral omdat hij eigenlijk gelijk heeft. "Doe nou maar niet zo eigenwijs en ga gewoon slapen" herhaalt hij als hij ziet dat ik me niet verplaats.

Ik zucht nog harder en ga met tegenzin liggen. Merkbaar boos trek ik de dekens over m'n lichaam heen en ga ik met mijn rug naar hem toe liggen. Ik hoor hem lachen om het hele plaatje en staat dan op. Eerst begrijp ik niet waarom maar nog voor ik besluit op te kijken, klikt hij het grote licht uit. Hij stapt weer terug in bed en dan merk ik pas hoe erg ik het gevoel van een warm lichaam naast me in bed heb gemist. Ik betrap mezelf op een kleine glimlach, en vervang het snel met een geïrriteerde blik.

Ik voel dat Jake naar mij toe is gedraaid en heel dichtbij ligt. Als ik ook maar één centimeter naar achter verplaats, lig ik tegen hem aan. "Ik raak je niet aan" hoor ik Jake opeens zeggen. Dan besef ik pas dat ik me niet alleen in mijn hoofd aan hem irriteer, maar dat ik ook duidelijk niet stil lig. Ik trek de dekens nog steviger om me heen. Ik hoor Jake nog zwakjes lachen, hij begint al in slaap te vallen. Ik sluit ook mijn ogen en ik probeer er niet aan te denken dat hij naast me ligt, in mijn bed, zonder dat mijn ouders het weten.