Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 35

In stilte eten we ons eten op. Vanuit mijn ooghoek zie ik de amuserende blik van Jake mijn kant op kijken. Met een geïrriteerde blik maak ik oogcontact met hem. "Wees blij, ik heb niet eens gedaan wat ik eigenlijk wilde doen" zegt hij gelijk in verdediging. "Of nou ja, wat je eigenlijk verdiende" zegt hij iets zachter en hij pakt ondertussen zijn drinken. "Verdiende?" zeg ik met een felle ondertoon en iets harder dan ik bedoelde. "Ja" zegt Jake serieus.

"Hoezo verdiende? Jij hebt er zelf helemaal een ding van gemaakt dat ik niet met mijn ogen mag rollen" zeg ik boos op nog steeds die iets te harde toon. "Van mij mag je best met je ogen rollen, er hangen alleen consequenties aan vast" zegt hij kalm en haalt zijn schouders op. Geïrriteerd zucht ik hard. "Hé ik heb je tenminste een waarschuwing ervoor gegeven. Ik had het ook niet kunnen doen en gewoon elke keer als je het deed mijn gang kunnen gaan" zegt hij als of ik hem hier dankbaar voor moet zijn. "Bedankt" zeg ik sarcastisch en geef hem kort een fake glimlach.

Ik sta op en zet mijn ontbijtspullen in de keuken. "Waar ga je nou weer heen" roept Jake me na als ik boos richting de trap loop. "Naar huis!" roep ik terug en loop naar boven. "Ah, kan je het nu al niet meer aan?" lacht hij arrogant. Als ik halverwege de trap ben kijk ik hem aan en steek ik mijn middelvingers naar hem op. Hij geeft me een uitdagende blik en springt dan op van zijn stoel, om vervolgens mijn kant op te rennen. Shit.

Ik trek een sprintje naar boven en ren Jake's slaapkamer in. Met een klap gooi ik de deur dicht en ren verder zijn kamer in. Fack, en nu? Jake komt rustig zijn kamer in gelopen, maar aan zijn hoge ademhaling is te horen dat hij de trap op is gerent. Ik kan geen kant op. Hij heeft niks in zijn kamer staan waar ik omheen kan rennen, zodat ik zijn kamer weer uit kan zonder dat hij me pakt. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet helemaal kan plaatsen.

Hij loopt richting een kast en trekt een la open. Hij haalt een trui tevoorschijn. Ik kijk hem verbaasd aan als hij me weer die blik geeft. Hij vouwt de trui open en dan zie ik pas welke trui het is. Het is de trui die ik aan hem had gegeven toen hij bij mij had geslapen. Hij steekt de trui naar me uit en gebaart dat ik hem moet aanpakken. Even vergeten waarom ik ook alweer voor hem wegrende loop ik naar hem toe.

Nog voor ik de trui kan pakken trekt hij hem terug. Gelijk doe ik een stap naar achter. "Ga je dan stoppen met boos doen?" vraagt hij. "Oké.." zeg ik zacht na een korte twijfel. Tevreden glimlacht hij en overhandigd me de trui. Blij pak ik hem aan. Jake draait terug naar de kast om een shirt eruit te halen voor zichzelf. Ik kan het niet helpen om de trui even tegen m'n gezicht aan te houden en de vertrouwde geur op te snuiven. Snel trek ik de trui aan en een gelukkig gevoel stroomt door mijn lichaam. Zo dom dit, hoe blij kan een facking trui je wel niet maken.

"Ik zei toch dat ik hem terug zou geven" lacht Jake en ik schrik bijna op van zijn opmerking. Tevreden loopt hij langs me en trekt zijn shirt aan. "Uhm Jake?" vraag ik dan. "Hm?" vraagt hij en draait zich naar me om. "Mag ik misschien ook een broek?" vraag ik en ik voel mijn wangen warm worden als hij naar mijn blote benen kijkt. "Ik vind het wel leuk zo" lacht hij. "Grapje grapje" zegt hij dan gelijk als hij mijn blik ziet en loopt terug naar de kast om er een joggingbroek uit te halen.

Hij geeft de broek en leunt naar me toe met getuite lippen. Ik leun wat naar achter om zijn mond te ontwijken. "Wat denk je zelf?" vraag ik. "Ach, ik kon het proberen" antwoordt hij en hij gaat weer recht op staan. Ook ik ga weer recht op staan en trek de broek aan. Jake gooit onze telefoons op bed en gaat er zelf naast zitten.

"Ga je echt naar huis?" vraagt hij dan. "Ja ik denk het wel" antwoord ik en ik pak mijn telefoon van het bed. "Ik moet hier maar eens mee gaan dealen" zeg ik en ik wapper mijn telefoon wat heen en weer. Hij zucht en gaat plat op bed liggen. "Wat is er?" vraag ik. Hij steunt op zijn ellebogen zodat hij me aan kan kijken. "Ja gewoon, dat gezeik" zegt hij lichtelijk geïrriteerd, al lijkt die irritatie meer naar zichzelf te zijn.

"Ach.. dat komt wel weer goed" zeg ik en ik ga ook op bed zitten. "Hoop ik.." zeg ik zacht. Jake blijft stil. Door de stilte die is gevallen krijg ik eindelijk de kans om de omgeving in me op te nemen. Ik kan het niet helpen om er elke keer weer over na te denken hoe erg deze kamer verandert is. Er staan nog nauwelijks spullen in, op een bed, een stoel, een kast en een nachtkastje na. Niet dat er altijd veel spullen hebben gestaan, maar dit is wel heel kaal.

Ook de muren zien er anders uit. De eerst mooi, egaal geverfde muur heeft nu grote, witte vlekken. Ook het kozijn van het raam is niet meer de kleur dat het was. "Wat is er met je kamer gebeurt?" vraag ik dan. Jake blijft stil. "Jake?" zeg ik als hij me niet eens aankijkt. Jake kijkt rond in zijn kamer, maar ontwijkt nog steeds oogcontact. "Dat kun je wel raden toch?" zegt hij dan zonder die arrogante en zelfverzekerde ondertoon waarmee hij normaal praat.

Ik sta op en loop naar de muur met de meeste witte vlekken. Ik haal mijn vingers eroverheen en gelijk merk ik dat het geen verf is. "Wat zijn die witte vlekken?" vraag ik dan. Jake gaat rechtop zitten en zet zijn voeten op de grond. "Ze moesten de gaten in de muur dicht maken" zegt hij na een korte stilte. "Het word nog geverfd, dan zie je er niks meer van" zegt hij dan, als of dat zal verbergen waarom die gaten erin zaten. Ik voel dat ik een kleine brok in m'n keel heb die ik maar met moeite weg geslikt krijg.

"Het kozijn moet zeker ook nog geverfd worden?" vraag ik dan en wijs naar het raam. Als ik het me goed kan herinneren was dat kozijn altijd zwart. Jake knikt alleen. Iets zegt me dat de ontbrekende spullen in zijn kamer zijn verdwenen door die uitgang. Jake staat op van het bed en pakt zijn pakje sigaretten. Nog zonder een raam open te doen steekt hij een sigaret aan.

Aan zijn hele houding is te merken dat hij geen zin heeft in dit gesprek. Ik moet eerlijk zijn dat ik me er ook niet heel comfortabel bij voel. De rollercoaster aan emoties die ik vandaag heb gevoeld bevestigen echt weer het feit dat ik weer in de aanwezigheid van Jake ben. Één ding dat ik dan weer niet heb gemist. Jake rookt in stilte zijn sigaret op. Ik heb ook niet veel meer te melden en kijk alleen toe. "Zal ik je naar huis brengen?" vraagt hij als hij de sigaret dooft in de asbak op zijn nachtkastje. Ik knik ja en loop achter hem aan de kamer uit.