Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 20

Hij zucht diep en loopt naar me toe. Automatisch druk ik mezelf weer tegen de muur en kijk ik hem afwachtend aan. Hij lacht in zichzelf en pakt mijn hand. Hij trekt me rustig van de muur af en met een geruststellende blik laat hij zien dat ik met hem mee moet lopen. Na een korte twijfel ben ik toch wel nieuwsgierig waar we nu weer heen gaan, dus loop ik zonder tegen stribbelen mee. Hij slaat zijn vingers in de mijne en kijkt tevreden van onze handen naar mij. Ik moet gelijk glimlachen als hij naar mij lacht.

"Dit was niet het enigste dat ik wilde laten zien. Hier komt eigenlijk nog het beste" zegt Jake en we lopen helemaal naar de andere kant van de loods. "Kun je een beetje klimmen?" vraagt hij nog terwijl hij de honkbalknuppel tegen een muurtje zet en ik zie dat we over het muurtje heen moeten. Hij is net te hoog om overheen te stappen. Jake trekt zichzelf op het muurtje en gooit er één been sierlijk overheen. "Kom" zegt hij met een uitstekende hand. Hij is op het muurtje blijven zitten om mij te helpen.

Ik probeer hem na te doen, maar ik heb zo weinig arm kracht dat ik mezelf niet omhoog getild krijg. "Wacht, geef je hand is" zegt hij dan en ik pak eindelijk de uitstekende hand aan. "En dan je voeten tegen dat muurtje" wijst hij. Met al zijn kracht trek hij me omhoog. Mijn bovenlijf hangt over het muurtje en Jake laat mijn arm los. Hij pakt mijn been en zwaait hem over het muurtje. Eindelijk kan ik ook overeind zitten, ik zat met mijn gezicht opeens wel heel dichtbij zijn dick. Volgens mij had hij het niet door, oké niet meer over na denken.

Soepel springt Jake aan de andere kant van het muurtje op de grond. Vermoeid kijk ik naar de grond. "Jij dacht dat we er al waren" lacht hij. "Ik hoopte het vooral" antwoord ik en ik ben me mentaal aan het voorbereiden voor de sprong. "Geloof me, het is het waard" antwoordt Jake. Mijn nieuwsgierigheid word weer geprikkeld en ik spring snel van het muurtje.

Ik loop achter Jake aan. We lopen allebei gebogen door wat bosjes heen. Hier en daar moeten we wat laag hangende takken ontwijken. Eigenlijk wel gek, want je ziet dat hier duidelijk al vaker mensen hebben gelopen. En dan eindelijk kan ik weer recht op lopen. We lopen om een grote boom heen en een prachtig uitzicht wordt zichtbaar.

Ik had helemaal niet doorgehad dat we omhoog gingen met de auto toen we hierheen reden, maar we hebben een prachtig uitzicht over het hele dorp. "Bedenk deze plek in de avond, als alle lichtjes van de huizen aan staan" glundert Jake. Ik kijk mijn ogen uit, hoever je wel niet kunt kijken. Ik wist niet eens dat er zo dichtbij een berg stond. "Kom" zegt Jake en hij gebaart naar een oud bankje om te gaan zitten.

"Hoe vind je het?" vraagt hij nadat er een stilte is gevallen. "Ik uhm... heb er geen woorden voor" antwoord ik en ik kan mijn ogen gewoon niet van het uitzicht af houden. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Jake van oor tot oor zit te glimlachen. Eigenlijk wel schattig. Het feit dat ik hem maar zelden zo oprecht heb zien lachen, geeft een glimlach op mijn gezicht. Dit uitzicht doet me zelfs bijna vergeten wat er net allemaal binnen gebeurde.

"Hoe ben je hier bij gekomen?" vraag ik dan om die ongemakkelijke gedachten uit mijn hoofd te zetten. "Die loods was vroeger een opslag van mijn vaders bedrijf. Ik kwam hier altijd vaak als kind" antwoordt Jake en ik merk dat hij terug denkt aan toen. Maar de blik op zijn gezicht zegt eigenlijk al dat het helemaal niet zulke leuke herinneringen zijn.

"Vandaar ook die oude schommel" wijst hij dan opeens. Ik draai me om en ik zie nu pas dat er in de grote boom een oude schommel hangt. Ik moet glimlachen bij het idee dat Jake daar waarschijnlijk als klein kind veel tijd heeft doorgebracht. "Vond je vader het niet eng dat je hier speelde als klein kind?" vraag ik dan. "Hij heeft zelf die schommel opgehangen, maar waarschijnlijk om me uit de loods te houden" antwoordt hij en zijn gezicht staat bijna nog sipper dan net.

Ik leg mijn hand op zijn been. Ik weet zelf niet eens waarom ik dat deed, misschien als een soort troost of zo. Hij kijkt me bijna verbaasd aan. "Ik uhm... sorry" zeg ik dan. "Waarvoor?" lacht hij en hij pakt mijn hand vast. "Ja gewoon, dat je hier je jeugd hebt moeten doorbrengen" zeg ik en ik merk dat ik er zelfs een soort boos om word hoe meer ik eraan denk.

Hoe kun je als vader je kind hier heen brengen. Je kind zonder toezicht hier rond laten lopen zodat jij je ding kunt doen. Dat slaat toch nergens op. Niet alleen kon hij een paar meter naar beneden vallen, als kind moet je toch in een speeltuin spelen met vriendjes. Lekker voetballen of weet ik veel, tikkertje spelen. Ik weet dat hij niet de meest beste band heeft met zijn vader, maar dat dat zo jong al begon...

"Daar kan jij toch niks aan doen?" lacht hij en hij trekt me tegen zich aan. "Ja maar toch, ik vind het gewoon stom" zeg ik. Hij moet weer een soort lachen. "Jij bent af en toe echt een rare" lacht hij en hij geeft een kus op mijn hoofd. Ik moet in mezelf glimlachen en ik moet moeite doen om geen rode wangen te krijgen.

Ik ga weer overeind zitten. "Ik vind het gewoon lullig dat je vader zo was" zeg ik dan. "Niet iedereen heeft zo'n perfect gezin als jij" zegt hij en hij raakt kort even mijn kin aan. Ik moet bijna blozen van zijn korte aanraking. Ongemakkelijk kijk ik naar beneden en dan weer naar het uitzicht. Ik merk dat Jake al mijn blikken volgt en ervan geniet hoe verlegen ik eigenlijk word als hij zo doet.

Ik kijk hem weer aan en de twinkel die zichtbaar word in zijn ogen als we elkaar aankijken werkt als een soort magneet. Ons oogcontact word een soort vast gezet. Ik weet niet of het dit mooie uitzicht is, of dat we al sinds gister samen zijn, of omdat hij een stukje van zijn jeugd open heeft gezet naar mij, maar alles om me heen vergeet ik even.

Hij schuift een plukje haar uit mijn gezicht, achter mijn oor. Verlegen bijt ik op mijn lip en hij is de eerste die ons oogcontact voor een korte seconden verbreekt om naar mijn lippen te kijken. Hij vouwt zijn hand rond mijn kaak. Hij verbreekt het oogcontact weer en focust zich weer op mijn lippen. Met zijn duim veegt hij over mijn onder lip. Ik zie hem kort zijn lippen likken.

Bijna geleidelijk in het moment verplaatsen onze gezichten zich steeds meer naar elkaar toe. Zijn hand verplaatst iets meer naar de achterkant van mijn hoofd. We sluiten allebei onze ogen als onze lippen elkaar eindelijk raken. Het is een zachte, tedere kus en mijn maag maakt een sprongetje van opwinding.

Onze lippen laten elkaar weer los en we kijken elkaar kort aan. Nog geen seconden later drukken we onze lippen weer tegen elkaar. Ik open mijn mond ietsje en ik voel hem lachen tegen mijn lippen. Hij pakt mijn benen en trekt ze over zijn benen heen, waardoor ik een stuk dichterbij zit. Met zijn hand nog steeds achterop mijn nek trekt hij mijn gezicht nog iets dichterbij. Ook hij opent zijn mond iets en onze tongen ontmoeten elkaar weer na weken.

Als of we niet anders gewend zijn dansen onze tongen vurig om elkaar heen. De tedere kus van net is verandert in een lustige zoen. Met zijn andere hand gaat hij op en neer over mijn been. Een tinteling van genot vliegt over mijn lichaam. Ik wil meer. Mijn handen zitten rond zijn nek gevouwen en ik merk dat ik hem stevig vast houd. Af en toe glimlacht één van ons door de zoen heen, en als hij lacht geeft me dat alleen maar meer vlinders in mijn buik.

We proberen elkaar steeds dichterbij te trekken, ondanks dat we al tegen elkaar aan zitten. Hij drukt nog een lange kus tegen mijn lippen en daarna nog een paar kleintjes tot hij zich weer van me los maakt. Ik ben gewoon een soort lichtelijk buitenadem, maar dat boeit me niet, ik wil meer. Ik druk mijn lippen weer tegen die van hem, maar nadat hij het voor een paar tellen toe liet, drukt hij me toch weg.

Ik kijk hem bijna teleurgesteld aan en hij moet lachen om mijn reactie. "Fack.." zegt hij zacht. "Char ik moet je echt naar huis brengen" zegt hij en ik voel zijn hand nog steeds rustig over mijn been heen gaan. "Waarom?" zeg ik bijna geluidloos. Hij moet weer lachen. "Kom" zegt hij maar ik verplaats me niet. Ik kijk hem alleen maar boos aan. "Je lijkt wel een klein meisje die haar zin niet krijgt" plaagt hij.

"Omdat ik mijn zin niet krijg" zeg ik geïrriteerd en ik sla mijn armen over elkaar heen. Hij moet lachen en drukt zijn lippen nog een keer tegen de mijne. In de beweging dat hij zich weer terug trekt, volg ik hem waardoor ik mijn lippen nog tegen die van hem houd. Hij pakt mijn gezicht vast en maakt zich heel even van mij los. Hij lacht hoofdschuddend en drukt zijn lippen nog een aantal keer kort tegen de mijne.

"Kom nu gaan we echt, anders zitten we hier morgen nog" zegt hij en staat op. In de beweging dat hij opstaat duwt hij mijn benen van zich af waardoor ik wel op moet staan om niet te vallen. "Best!" zeg ik boos en ik wil weg lopen richting de auto. "Uhm waar moet ik heen?" vraag ik dan als ik alleen maar bosjes zie. Jake moet weer lachen en loopt richting een soort pad tussen de bosjes. "Kom" zegt hij en hij kijkt nog even achterom met een arrogante grijns, voordat hij verdwijnt in de bosjes.