Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 9

"Dit.. dit is aanranding!" roep ik snel. "Je bent minder nuchter dan ik dacht" zegt hij kalm terug. "Ja jammer hè!" zeg ik en ik druk mezelf tegen de deur aan. Hij begint te lachen. "Char.." begint hij. "Nee! Ik wil dit niet!" zeg ik en ik knijp mijn ogen dicht als hij dichter naar me toe komt. "Open je ogen Char" zegt hij. "Nee!" schreeuw ik terug. "Char je bent thuis" zegt hij en hij begint nog harder te lachen.

Ik open langzaam mijn ogen en ik zie inderdaad dat we aan het begin van mijn straat staan. "Voor het geval je ouders mijn auto zien" zegt hij als hij me rond ziet kijken. "Misschien ben je toch niet zo goed in dat pesten" zegt hij en hij kijkt me ernstig aan voordat hij weer begint te lachen. "Ik uhm.. sorry.." antwoord ik en ik voel mijn wangen vuurrood worden. "Ik weet nu wel dat je inderdaad mijn hulp niet nodig had met Timo" zegt hij met nog een klein lachje. "Misschien ben ik inderdaad nog niet echt nuchter" zeg ik en ik leg een hand op mijn voorhoofd.

"Nee maar ik zou je echt niet zomaar aanraken. Als dat iets is wat je weer zou willen dan moet je het zelf zeggen, anders doe ik het niet" zegt hij dan serieus. "Ik uhm..." is het enigste dat ik eruit krijg. Ik weet niet eens wat ik allemaal moet met de informatie die ik vanavond heb gekregen. Laat staan met wat hij nu zegt. Het liefst zou ik heel simpel willen denken, alles geloven wat hij heeft gezegd, vergeten en vergeven, en terug gaan naar de periode na het hotel zonder het hele kerstgala gebeuren. Maar dat gaat gewoon niet. Ik weet wat ik wil, maar ik moet nu doen wat het beste voor me is.

"Bedankt voor de lift naar huis.." zeg ik dan. Ik moet gewoon echt niet langer in deze auto zitten. Ik weet nu al dat het anders tot dingen gaat leiden waar ik spijt van ga krijgen. "Geen probleem" zegt hij en glimlacht lief. "En Char" zegt hij voordat ik de auto uit ben. Ik zie dat hij iets wilde zeggen maar zich bedenkt. "Welterusten" zegt hij dan. "Welterusten" zeg ik terug en ik werp hem nog één glimlach. Ik gooi de autodeur dicht en loop richting mijn huis. Er ontstaan een grote glimlach op mijn gezicht en ik krijg hem gewoon niet weg. Het is totaal het tegen over gestelde als hoe ik me moet voelen, maar gevoelens liegen niet, toch?

Jake rijd pas weg als ik de deur open van mijn huis. Ik doe de deur dicht en leun er tegen aan. Een mix aan emoties en gevoelens vliegen omhoog. Ik laat mezelf naar beneden glijden tegen de deur aan. De hele avond flits weer door mijn hoofd. Toen Timo me vast greep was ik bang, maar toen hij dat deed. Het voelde op een één of andere manier bekend en gek genoeg op een positieve manier. Waarom? Waarom gebeurt dit? Waarom kan ik niet gewoon een simpel leventje hebben? Wat moet ik doen...?

Ik voel weer tranen langs mijn wangen rollen. Ik wil niet huilen, ik ben klaar met al dat huilen, maar ik kan het niet stoppen. Ik vind hem leuk, echt leuk. Maar na alles wat er is gebeurt kan ik hem toch niet vergeven? Ik kan toch niet doen als of er niks gebeurt is? Maar waarom wil ik hem dan niet kwijt? Waarom heb ik dat dringende gevoel om bij hem te zijn? Ik weet het gewoon niet meer... Misschien is het gewoon de alcohol...

-

Het is maandag ochtend. Er staat weer een drukke schoolweek voor de deur en ik ben totaal niet ready. Gister heb ik vooral uitgekaterd. Zaterdag avond is echt één grote blur. Het gesprek met Jake daarin tegen kan ik me glashelder herinneren, of nou ja dat denk ik. Jasmijn vertelde me dat we minstens 2 uur weg zijn geweest, maar het voelde echt als 10 minuten. Ze was gister gelijk langs gekomen om uit te horen waar the fack ik mee bezig ben. Ik snap het zelf ook nog steeds niet. Ik denk dat het door de drank kwam dat ik het allemaal toe liet. Maar achteraf ben ik eigenlijk ook wel weer blij dat ik zijn verhaal nu heb gehoord.

Ik stap op mijn fiets richting school. Ik ben vooral bang dat ik hem tegen ga komen. Vorige week was het makkelijk om hem te ontwijken, hij was niet eens op school. Althans ik zag nooit zijn auto staan dus ik ging ervan uit dat hij niet op school was. Ik voel gewoon dat deze week anders gaat zijn na ons gesprek. Ik weet alleen totaal niet hoe ik nu tegen over de situatie sta. Ik heb nog steeds de gemixte gevoelens van haat en verdriet, maar aan de andere kant wil ik gewoon bij hem zijn.

Ik fiets het schoolterrein op en mijn maag draait zich 360 graden rond als ik zijn auto zie staan. Ik haal diep adem en parkeer mijn fiets. Ik voel gelijk dat er een spanning op mijn lichaam staat. Het voelt als of er een steen in mijn maag zit en met tegenzin loop ik het schoolgebouw binnen. Ik merk aan mezelf dat ik nerveus ben en zenuwachtig om me heen blijf kijken of ik hem nergens zie. Ook Stacey wil ik zeker niet tegen komen. Ik weet zeker dat zij zaterdag met Jake mee reed, en aangezien hij mij naar huis heeft gebracht, had zij waarschijnlijk geen lift naar huis.

Nerveus stop ik snel mijn spullen in mijn locker. Ik moet me nog een soort haasten want de eerste bel is al gegaan. Zenuwachtig laat ik een boek vallen uit mijn tas. Onhandig probeer ik de rest tegen te houden dat ook dreigt te vallen. "Hier" zegt een jongen die mijn boek overhandigt. "Dank je" zeg ik als ik een vertrouwde stem hoor en ik pak het boek aan. Dylan kijkt me vriendelijk aan. "Zware ochtend" merk ik dan op als er nog meer mis gaat. "Nog niet helemaal bij gekomen van je kater?" plaagt hij. Ik geef hem een duw tegen zijn arm.

"Zo ver was ik niet" zeg ik terug. "Je zat op de grond bij de voordeur en bent met Jake mee naar huis gegaan. Je was pittig ver" merkt hij op en we beginnen te lachen. "Oké oké. En het zieligste is nog, het was nog voor niks ook" zeg ik en ik doe mijn locker dicht. "Ja je had beter niet kunnen drinken, dan had je die sukkel nog van je af kunnen duwen" zegt hij lachend. Ondanks dat Dylan het goed bedoelt voel ik een tegenstrijdig gevoel als hij Jake een sukkel noemt. Het is maar iets kleins, maar toch doet het iets met me.

"Hé hoe laat ben je uit?" vraagt hij als we ondertussen richting mijn les lopen. "Uhm kwart voor 3" antwoord ik en ik kijk automatisch op mijn telefoon zonder echt de tijd te bekijken. "Zin om koffie te halen na school?" vraagt hij en we komen aan bij mijn lokaal. "Ja is goed" antwoord ik. "Top, zie ik je bij de fietsen vanmiddag" zegt hij en hij loopt weg. Ik kijk hem nog kort na en ga dan mijn les in.