Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 4

Pov Charlotte

In één keer schiet de alcohol naar mijn hoofd. Ik weet niet hoeveel drankjes ik al verder ben, maar het zijn er genoeg om niet meer volledig helder na te kunnen denken. Het verdriet dat ik voelde aan het begin van deze avond is volledig verdoofd. Het enigste dat ik nog voel is frustratie, boosheid en ofcourse de alcohol.

Melissa heb ik al de hele avond niet gezien. Of ze is op haar kamer met Wouter, of ze is ergens dronken aan het dansen. In tegenstelling tot de meeste mensen die zo nuchter mogelijk blijven op hun eigen feestje om er voor te zorgen dat het huis niet word afgebroken, is Melissa altijd straal bezopen en wilt ze zich niks meer herinneren van de avond. Jasmijn probeerde vanavond rustig aan te doen met de drank om mij in de gaten te houden maar dat mislukte toen ze besloot mee te doen aan de drank spelletjes. Dylan is gelukkig ook eindelijk gewoon aan het feesten. Hij was heel erg bezig met er voor te zorgen dat ik het naar mijn zin had, maar ik denk dat hij ook wel merkte dat ik gewoon dronken wilde worden en vooral alles wilde vergeten.

Als ik bezig ben met een kaassoufflé pakken voel ik dat iemand naast me komt staan. En ik merk gelijk dat diegene hier niet staat voor de frituur snacks. Ik kijk op en zie dat het Timo is. Ondanks dat ik zelf ook niet meer heel nuchter ben, ruik ik gewoon de alcohollucht van hem af komen. Ik krijg gelijk een naar en ongemakkelijk gevoel als ik terug denk aan hoe wij de laatste keer elkaar hebben gesproken. Het gaat me dan niet eens om de dingen die hij zei, maar hoe hij me vast hield en hoe hij naar me keek. Die walgelijke blik in zijn ogen van toen, heeft hij nu ook weer op zijn gezicht.

"Zullen we anders zo even naar boven gaan?" zegt hij meer als opmerking dan een echte vraag. Hij laat zijn hand door mijn haar gaan en een rilling van afschuw vliegt over mijn lijf. "Nee dank je" antwoord ik en ik wil weg lopen. Hij grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. "Heel even joh. Ik durf te wedden dat je snakt naar een lul in je mond" zegt hij in mijn oor en duwt mijn hand op zijn kruis. Hij word hard aan de kant geduwd en hij laat me gelijk los.

"Als jij haar nog één keer aanraakt.." zegt Jake met een scherpe ondertoon van kokende woede en frustratie. "Ajoh ik plaag haar maar wat" zegt Timo en hij wilt me weer aanraken. Nog voordat zijn hand mijn haar raakt slaat Jake hem weg. "Oke oke, was maar een geintje" zegt hij met zijn handen op gestoken. Hij geeft me nog een knipoog en loopt dan weg.

Ik draai me gelijk weer naar het aanrecht en pak een beker en de eerste de beste drank fles waar ik bij kan. Met trillende handen probeer ik mijn beker vol te krijgen. "Je hoefde me niet te helpen.." zeg ik als ik merk dat Jake nog steeds gefrustreerd naast me staat. Hij houd het aanrecht stevig vast, waarschijnlijk om zijn woede in toom te houden.

Als ik nog een keer goed naar zijn handen kijk zie ik dat zijn rechter hand bijna de kleuren van een regenboog heeft. Het ziet er niet uit als of er resent iets met zijn hand is gebeurt. Er zitten korstjes op waarvan sommige al bijna helemaal hersteld zijn, z'n hand die er waarschijnlijk helemaal paars uit heeft gezien is nu meer geel en groen, maar aan de nog dikke knokkels is te zien dat hij er waarschijnlijk niks mee heeft gedaan toen het was gebeurt. Mijn aandacht is iets te lang op zijn hand gefocust en hij trekt hem gelijk uit mijn beeldvlak. Hij verbergt hem snel onder het aanrechtblad.

"Ik had het zelf wel op kunnen lossen" zeg ik negerend over zijn hand. Ik wil eigenlijk weten wat er is gebeurt, maar ik weet niet hoe blij ik ga worden van het antwoord. "Ik ken Timo langer dan vandaag" zegt hij terug met nog steeds een duidelijke frustratie in zijn stem. "Dan nog, ik heb je hulp niet nodig, ik wil je hulp niet" zeg ik en ik neem een slok van mijn drankje. "Is dat niet een beetje té" zegt hij negerend op mijn opmerking en kijkt naar mijn beker. Ik kijk hem bijna boos aan en neem twee grote slokken van mijn drankje. Ik geef hem een kort arrogant lachje voordat mijn gezicht weer op standje 0 gaat en loop dan weg.

Pov Jake

Ik zie dat Timo opeens bij Charlotte gaat staan. Ik zie dat ze hem probeert te negeren en de blik in haar ogen zegt ook al genoeg over hoe ze zich voelt over de hele situatie. Ze maakt de domme zet om hem toch aan te kijken. Hij kijkt haar aan met een blik die me totaal niet bevalt. Hij zegt iets tegen der en laat zijn vingers door haar haar gaan. Een kokende woede vult mijn lichaam. Ook voel ik een grote bom aan jaloezie open barsten. Het is een gevoel dat ik eigenlijk niet echt ken en het doet ook niet veel goeds met mijn frustratie.

Ze antwoordt terug en ik zie al dat ze aardig probeert te blijven. Ze wilt weg lopen maar Timo neemt daar geen genoegen mee. Hij grijpt haar vast en duwt haar stevig tegen zich aan. Ik weet niet hoe snel ik moet opstaan en loop snel op hun af. "- je snakt naar een lul in je mond" vang ik nog op aan wat hij tegen haar zegt. Hij pakt ondertussen haar hand en duwt haar hand tegen zijn kruis aan. Ik wilde eigenlijk al zijn tanden uit zijn mond slaan, maar bedenk me nog net op tijd en geef hem een harde duw. Gelukkig laat hij Charlotte gelijk los.

"Als je haar nog één keer aanraakt.." zeg ik en ik kan mijn zin niet eens afmaken. Ik moet echt elke spier in mijn lichaam aanspannen om niet fysiek naar hem uit te halen. "Ajoh ik plaag haar maar wat" zegt Timo en ik zie dat hij haar weer wilt aanraken. Uit snel reflex sla ik zijn hand weg. "Oke oke, was maar een geintje" zegt hij met zijn handen in de lucht gestoken. Hij werpt Charlotte nog een knipoog en loopt dan weg.

Dat deze vent nog het lef heeft om dit te doen nadat ik hem gespaard heb voor dat hele gedoe op dat kut kerstgala. Charlotte draait zich gelijk terug naar het aanrecht maar ik zie hoeveel die knipoog nog met haar deed. Ik kijk toe hoe ze snel een nieuw drankje voor zichzelf begint klaar te maken. Haar trillende handen verraden hoe naar ze zich voelt door Timo. Hoe vies zijn opmerking wel niet geweest moest zijn, hoe walgelijk hij wel niet deed. Deze trillende handen komen niet door de alcohol maar door hem.

Het liefst zou ik haar vast willen pakken. Haar willen troosten en vertellen dat hij haar nooit meer met een vinger gaat aanraken. Maar ik houd me in. Ze zit daar niet op te wachten. Ze wilt niet dat ik haar aanraak en geruststel. Ze wilt dat ik weg ga en zover mogelijk uit haar buurt blijf. Maar dat is nou net wat ik niet kan.

"Je hoefde me niet te helpen.." zegt ze en dat bevestigd gelijk mijn gedachten. Ik negeer echter haar opmerking want ik wil haar juist wel helpen. Nooit dat Timo haar met rust had gelaten als ik niet was gekomen. Gelijk komt het beeld omhoog dat Timo haar hand op zijn kruis forceerde. Ik uit mijn woede door hard in het aanrecht te knijpen. Ik merk dat Charlotte naar mijn verwonden hand kijkt en gelijk voel ik een pijnscheut vanaf mijn hand naar boven schieten. Mijn hand is nog steeds niet hersteld en het knijpen in het aanrecht helpt niet met de pijn die ik constant voel in mijn hand. De woede is alleen zo erg dat ik de pijn pas weer voelde toen ik de blik van Charlotte volgde naar mijn hand.

Ik trek mijn hand weg en verberg hem onder het aanrecht. Ze hoeft niet te weten dat zij de reden is van mijn verwonden hand. Ondanks dat ik al aan haar blik zie dat ze het eigenlijk al weet. Ze weet dat ik een woede aanval heb gehad en dit mezelf heb aangedaan. Ze weet dat dit is gebeurt nadat zij is weg gegaan.

"Ik had het zelf wel op kunnen lossen" zegt ze zonder een opmerking te maken over mijn hand. "Ik ken Timo langer dan vandaag" zeg ik en ik maak van mijn hand een vuist onder het aanrecht. De pijn die ik mezelf daardoor geef weerhoud me ervan om mijn woede te uiten. "Dan nog, ik heb je hulp niet nodig, ik wil je hulp niet" zegt ze en ze neemt een slok van haar drinken. Een steek schiet door mijn hart bij die woorden.

"Is dat niet een beetje té" antwoordt ik, negerend op haar opmerking. Ze kijkt me eindelijk aan, maar niet met een blik die ik hoopte te zien. Ze kijkt boos en neemt eigenwijs twee grote slokken van haar drinken. Ze geeft een kort arrogant lachje en kijkt me dan weer met diezelfde boze blik aan voordat ze weg loopt. Ik had ook niet anders van haar verwacht dan dat ze dit zou doen, alleen was de blik die ze gaf duidelijk anders. Maar toch gaf het me een kleine opwinding en kan ik een klein lachje niet bedwingen.