Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 45

Jake parkeert de auto voor het huis en stapt snel uit. Nog voor mijn moeder de autodeur open heeft, staat Jake al aan de andere zijde van de auto om de deur voor haar open te doen. Nogmaals deze avond, slijmbal.

Hij helpt mijn moeder uit de auto, die nu nog meer dronken lijkt dan toen deze autorit begon. "Oh dank je wel jongeman. Ik zeg het elke keer weer tegen Miranda, je zoon is zo attent. Ik ben jaloers op hoe ze jou heeft opgevoed" ratelt mijn moeder uit terwijl ze al richting de voordeur loopt, zoekend naar haar sleutels in haar tas. Jake zegt niets en loopt terug naar de andere kant van de auto.

Ondertussen was ik zelf al uit de auto gestapt, maar bleef ik staan om de 100ste schaamte aanval vanwege mijn moeder niet te laten zien aan Jake. "Jammer, ik wilde eigenlijk jouw deur ook voor je open doen. Ik was alleen bang dat je moeder uit de auto zou vallen" zegt Jake spijtig, maar kan een lach toch niet tegen houden. "My god. Ik schaam me zo erg voor mijn moeder" zeg ik en ik leg een hand beschaamt tegen mijn voorhoofd.

Jake pakt mijn hand weg en in diezelfde beweging trekt hij me naar zich toe. Hij slaat zijn armen om me heen en ik knuffel hem terug. "Je hebt het in ieder geval niet van een vreemde" zegt Jake. "Wat bedoel je daar nou weer mee?" vraag ik beledigt en ik druk me iets van hem af. "Ik zal je de volgende keer wel filmen als je lam bent. Dan snap je wat ik bedoel" lacht hij.

Ik kijk hem lichtelijk geïrriteerd aan waardoor hij alleen maar harder moet lachen en hij drukt me weer stevig tegen zich aan. "Oké ik moet ook maar gaan, anders komt mijn moeder straks nog terug gelopen" zeg ik dan met een kleine tegenzin. "Oké" zegt Jake en ik hoor aan zijn stem dat hij het ook jammer vind.

We laten elkaar wat meer los en als we elkaar aankijken, pakt hij mijn gezicht vast om een kus te geven. Snel pak ik zijn handen beet en draai ik mijn hoofd een kwartslag om door de ramen van de auto heen te kijken. "Je moeder is al naar binnen, geen zorgen" zegt hij lachend. "Zeker? Anders slaap ik over een uur nog niet. Ze is al erg als ze nuchter is als het gaat om jongens, maar lam.." zeg ik met een ernstige blik.

Hij moet lachen en trekt me dichterbij. Hij geeft een kus en kijkt me daarna tevreden aan. "Daar over gesproken, thanks nog" zeg ik dan. "Thanks voor wat?" vraagt hij verbaasd en hij laat me los. "Dat je Dylan's naam gooide aan tafel vanavond" antwoord ik. Jake begint weer hard te lachen. "Ik moet dat straks dus nog dagen aan horen door jou" zeg ik geïrriteerd en ik vouw mijn armen over elkaar.

"Dat is gewoon je karma door met hem te zoenen" zegt Jake met een lichte arrogante ondertoon. "Dat ga je echt niet snel loslaten hè" zeg ik, maar het antwoord hierop weet ik al. "Nope" antwoordt hij en hij geeft een glimlach. "Maar daar hebben we het later wel over" zegt hij met nog steeds die glimlach. Ik kan die blik niet helemaal plaatsen en het geeft me bijna een onbehaaglijk gevoel.

Hij geeft me nog een lange kus en opent dan de autodeur van de bestuurders kant. "Oh en ook over wat er net in de auto gebeurde" voegt hij er nog aan toe en er ontstaat een speelse lach op zijn gezicht. Die lach ken ik wél heel goed. Ik voel mijn wangen alweer rood worden. "Ik zie je morgen op school, prinses" zegt hij voordat hij de auto instapt en werpt me nog een laatste grijns voordat hij de autodeur sluit.

Ik loop om de auto heen, richting mijn huis. Jake start pas de motor van de auto als ik bij de deur ben. Mijn moeder heeft de voordeur een stukje open gelaten, waarschijnlijk met het idee dat ik gelijk achter haar aan liep. Voordat ik het huis binnen stap, draai ik me nog een keer om en zwaai richting de auto. Door de felle koplampen zie ik alleen maar een schim die naar me terug zwaait. Pas als ik de deur van het huis dicht heb gedaan hoor ik de auto wegrijden.

—

Ik zet mijn fiets weg op het schoolplein en iets houd me tegen om het slot erop te zetten. Er zijn zoveel dingen waar ik tegen op zie vandaag. Vandaag heb ik denk ik wel drie lessen met Melissa en ik heb haar na alles niet meer gesproken. Ook het hele feit dat ik beloofd heb om bij Jake en zijn vrienden in de pauze te gaan zitten baart mij zorgen. En om het allemaal nog even erger te maken heb ik vandaag een toets voor biologie die me even was ontgaan door het etentje bij Jake thuis gisteravond.

Met tegenzin draai ik toch mijn fiets op slot en loop ik richting het schoolgebouw. Ik heb nog amper mijn eerste stappen binnen gezet of ik heb al oogcontact met iemand die ik nog even vergeten was op het lijstje. Dylan is de eerste die het korte oogcontact verbreekt en verdwijnt snel in de menigte. Direct vliegt er een vlaag schuldgevoel over me heen.

Ik loop snel door naar mijn locker en probeer het sippe gezicht van Dylan uit mijn hoofd te zetten. Ik krijg alleen het rotgevoel maar moeilijk van me afgezet. Ik wil heel graag met hem praten, nog 100 keer mijn excuses aanbieden. Ik weet alleen zelf niet eens wat ik erover moet zeggen, of hoe ik me er überhaupt bij voel dat ik hem zoende en juist dat zorgt ervoor dat ik het rotgevoel niet weg krijg.

Ik heb er namelijk geen spijt van dat ik hem heb gezoend. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar het voelde eigenlijk heel goed. Ik weet alleen niet of het kwam door het moment, of door wat er laatst tussen ons gebeurde bij hem thuis. Het was gewoon anders dan bijvoorbeeld die zoen met Guus. Maar het gevoel was ook weer heel anders dan hoe ik me voel bij Jake. Ik weet het gewoon niet. Boos om mijn eigen tweestrijd sla ik mijn locker dicht en loop ik naar mijn eerste les van deze lange dag.