Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 47

Ondanks de volle aandacht die ik nu heb door de positie waarin Jake is gaan zitten, probeer ik hem te negeren en niet te veel erover na te denken hoe ik mijn broodje aan het eten ben. Ik ben ook blij dat zijn vrienden eigenlijk de moeite niet nemen om met mij te praten. Ik weet niet of het komt door Jake, dat ze het niet durven. Of dat ze gewoon echt geen interesse in mij hebben. Eerlijk gezegd zouden beide opties mij niets verbazen.

Ik kijk wat rond door de kantine en mijn oog valt al snel op de tafel waar ik normaal aan zit tijdens de pauzes. Ik zie dat Jasmijn en Melissa zoals te verwachten aan die tafel zitten. Overigens zitten ze niet alleen, zoals wij normaal met z'n drie zitten. De vriendengroep van Dylan is aangeschoven, inclusief Dylan. Het ziet er gezellig uit en ergens had ik liever aan die tafel gezeten.

Buiten het hele gedoe met die meiden en wat er allemaal is gebeurt tussen mij en Dylan, had ik me daar waarschijnlijk 100 keer meer op mijn gemak gevoelt. Ik voel me gewoon niet helemaal op mijn plek hier tussen de vrienden van Jake. Ik heb het gevoel dat er op elke kleine beweging wordt gelet en dat daar op geoordeeld wordt. Technisch gezien wordt er ook op elke kleine beweging gelet, misschien niet door de vrienden van Jake, maar wel door hemzelf. En ik weet niet of dat nou meer geruststelling is voor mijn gedachten.

En dan komt eindelijk het verlossende geluid van de bel. Bijna opgelucht voel ik een spanning van me afglijden. Iedereen om ons heen pakt zijn spullen en staat op. Jake wordt door een aantal jongens gedag gezegd en een korte handdruk wordt uitgeoefend. "We kunnen ook weg gaan" zegt Jake dan als hij weer zijn aandacht naar mij richt. "Bedoel je weg weg? Als in weg van school?" vraag ik hem verbaasd.

"Ja" antwoordt hij en hij haalt kort zijn schouders op met een uitdrukking van waarom niet. Met een kleine tweestrijd denk ik oprecht na over het verleidelijke aanbod. "Ik heb nu een toets.." zeg ik dan uiteindelijk, maar de tegenzin is duidelijk te horen in mijn stem. "Kun je die niet gewoon skippen" oppert Jake nog terwijl hij opstaat. "Ik zou het oprecht graag willen doen. Ik heb toch niet geleerd, maar ik kan dat echt niet maken" zeg ik spijtig en ik kijk toe hoe Jake onze dienbladen zorgvuldig opstapelt.

"En daarbij, jij moet ook helemaal niet skippen. Je examens komen er bijna aan" zeg ik dan streng. Jake zucht luid en kijkt me bijna geïrriteerd aan. "Ja wat? Je wilt toch gewoon slagen?" vraag ik en ik sta ondertussen ook op. "Van één keer een paar lessen skippen zak ik niet gelijk voor m'n examens" antwoordt Jake terwijl hij onze dienbladen bovenop de dichtstbijzijnde prullenbak legt. "Ik geloof niet dat dit de enigste uren zouden zijn die je skipt dit jaar" zeg ik lachend.

Hij draait zich naar me om en vouwt een arm om me heen als we richting de uitgang van de kantine lopen. "Dat is waar" zegt hij met een zucht. "Maar dat neemt niet weg dat ik je liever in mijn auto had geneukt" zegt hij zacht tegen mijn oor. Ik voel gelijk mijn wangen warm worden en een verlegen glimlach bij die gedachten kan ik niet weg drukken. "En bedankt" zeg ik dan.

"Voor wat?" lacht Jake en hij kijkt me niet helemaal begrijpend aan. "Jij denkt dat ik me straks nog kan concentreren tijdens mijn toets na die uitspraak" antwoord ik. "Oh ik kan je nog wel meer geven om over na te denken" zegt hij dan en de blik die hij me geeft vertrouw ik voor geen meter. Hij drukt me weer steviger tegen zich aan en zorgt ervoor dat we langzamer gaan lopen.

Zijn warme adem dicht tegen mijn oor zorgt al voor een rilling over mijn rug, maar de woorden die hij uitspreekt doen nog veel meer. Mijn hartslag gaat omhoog, mijn wangen worden rood, mijn handen worden klam en mijn adem houd ik af en toe in. Als de tweede bel opeens luid door de gangen klinkt schrik ik op. Niet alleen omdat ik geconcentreerd luisterde naar de woorden van Jake, die abrupt worden afgekapt, ook omdat dit betekent dat ik te laat ben voor mijn toets. Kut.

Jake laat me los en achteruit lopend gaat hij weer terug de gang in waar we net vandaan kwamen. "Je kunt nog van gedachten veranderen" roept hij als hij al een aantal stappen bij me vandaan is. "Je gaat je toch niet meer kunnen concentreren op die toets" grijnst hij dan. Ondanks de afstand die tussen ons is ontstaan, kan ik perfect die arrogante glimlach van hem zien.

Ik steek mijn middelvinger naar hem op en besluit met een sprintje naar mijn lokaal te rennen. Die voldoening ga ik hem niet geven, om toch met hem mee te gaan. Nog voor de deur sluit roep ik naar mijn docent "wacht!". De deur wordt weer een stuk open gedaan en de man kijkt me verbaasd aan. "Charlotte?" zegt de man verbaasd. "Met je neus in de boeken de tijd vergeten?" vraagt hij lachend. "Zoiets ja" antwoord ik ongemakkelijk.

"Mag ik alstublieft nog naar binnen?" vraag ik hoopvol. "Nou snel dan, we waren nog niet begonnen" zegt de man vriendelijk en hij maakt de weg voor mij vrij, zodat ik het lokaal kan betreden. De laatste vrije stoel is zo te zien naast Melissa. Niet geheel onverwachts, dat is nou eenmaal naast wie ik altijd zit tijdens dit vak.

Met een kleine zucht raap ik mijn moed bij elkaar en loop richting de tafel. Zonder oogcontact te maken leg ik mijn tas op tafel en ga ik naast haar zitten. Het kleine voordeel aan deze les is dat de klas in toets opstelling staat, dus gelukkig zit er een kleine ruimte tussen onze tafels. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat ze me eigenlijk iets wilt vragen, maar de hele situatie tussen ons weerhoudt haar hiervan. Waarschijnlijk vraagt ze zich af waarom ik te laat ben en nog steeds hoorbaar buitenadem.

Nog voor ze de kans krijgt toch de vraag te stellen, roept de docent dat hij de toetsen gaat uitdelen. "Iedereen legt zijn telefoon in zijn of haar tas en ik wil dat iedereen vanaf nu stil is" zegt hij als hij de eerste toetsen neerlegt. Ik wil mijn telefoon in mijn tas stoppen als ik zie dat ik een appje van Jake heb.

Ik zie op mijn beginscherm dat hij een afbeelding heeft gestuurd. Een foto? Ik open het bericht alleen in mijn beginscherm, zodat Jake niet kan zien dat ik het al gelezen heb. Op de foto is de broek van Jake te zien met een duidelijke boner. "Nog meer afleiding voor je toets ;)" staat eronder. Met spontaan warme wangen druk ik mijn telefoon in mijn tas in de hoop dat niemand op mijn scherm kon meekijken.

Beschaamt om zowel de foto, als mijn reactie erop probeer ik een lach weg te drukken. Mijn docent kijkt me kort verbaasd aan als hij langs mijn tafel loopt en mijn toets overhandigt. Gelukkig loopt hij snel door en heeft hij hopelijk mijn overduidelijk rode wangen niet gezien. Kort maak ik oogcontact met Melissa die me nieuwsgierig aankijkt.