Tell me you still love me {18+}

Hoofdstuk 38

Ik zet het laatste bord op het aanrecht als ik er opeens ruw tegen aan word gedrukt. Nog voor er een geluid uit mijn mond kan komen wikkelt er een hand rond mijn hals en een ander schuift over mijn mond. Jake duwt mijn lichaam hard tegen het aanrecht en ik voel de randen al in mijn heupen staan.

"Ik zou maar stil blijven. Één raar geluid en onze moeders draaien zich naar ons om" begint Jake dan zacht in mijn oor te zeggen. Onze moeders zitten maar een aantal meter van ons af. Ze zitten dan wel met hun rug naar ons toe, maar als mijn moeder goed vanuit haar ooghoek kijkt ziet ze ons al staan. "Je wilt niet dat ze zien hoe je eigenlijk bent, toch?" gaat hij verder. Ik probeer snel nee te schudden, maar de hand rond mijn nek, die steeds strakker wordt, zorgt er al snel voor dat ik zelfs dat niet meer kan doen.

"Wat je aan tafel deed was niet heel netjes hè" zegt hij dan. Door de strakke hand rond mijn keel kan ik maar met moeite slikken. Ik voel gewoon hoe hoog mijn eigen hartslag is. Als of mijn hart er elk moment uit kan pompen. "Ik zou je maar gaan gedragen, anders krijg je nog echt spijt van vanavond" waarschuwt hij en dan laat hij me eindelijk los.

Ik moet oppassen dat ik niet hoorbaar naar adem hap en dat onze moeders dan als nog omdraaien. Jake loopt de keuken uit als of er niks gebeurt is en zet tevreden twee borden op tafel. Mijn moeder prijst zijn mooi opgemaakte bord de hemel in en ik zie zijn ego gewoon groeien. Hij komt terug de keuken in om ook onze borden te pakken en grijnst kort als hij ziet hoe erg in shock hij me heeft achter gelaten.

Met de borden in zijn handen gebaart hij dat ik mee terug moet komen naar de tafel. Nog voor ik een stap vooruit doe komt hij weer snel naar me toe gelopen. Bijna bang wat hij opeens wilt doen blijf ik stok stijf staan. Hij zet één van de borden terug op het aanrecht en reikt zijn hand uit richting mijn nek.

Hij schuift een pluk haar van achter mijn schouder naar voren. "Oeps, we zouden niet willen dat ze die rode vinger vlekken zien" zegt hij zacht met een plezierige lach en hij pakt het bord weer op als mijn hals bedekt is door mijn haar. Met mijn eigen hand voel ik aan mijn nek op de plek waar net zijn vingers strak omheen zaten. Het licht branderige gevoel verraad dat Jake niet liegt over het feit dat er rode vinger afdrukken zichtbaar zullen zijn.

In de war over mijn eigen gedachten of ik de situatie van net angstaanjagend of misschien lichtelijk opwindend vind loop ik braaf achter hem aan, terug naar de eettafel. Ik ga stil aan tafel zitten en kijk naar het prachtige dessert dat voor me staat. Ik hoor iedereen vaag zeggen dat het geweldig smaakt, maar ik kan me alleen maar concentreren op de aanwezigheid van Jake. Hoe elke kleine beweging die hij maakt, me bijna doet opschrikken als of hij me weer elk moment kan vast grijpen.

Telkens vliegt er een spanning over mijn lijf als ik vanuit mijn ooghoek zie dat hij me aankijkt. Ik weet dat ik het zelf heb uitgelokt en dat ik zo'n reactie kon verwachten. Maar toch verrast het me elke keer weer. Ik weet ook niet wat voor reactie ik zocht, maar hoe fout het ook klinkt en ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar ergens vind ik het wel leuk. De adrenaline kick die het me geeft voelt ergens verslavend. Mijn hart dat sneller gaat kloppen, mijn ademhaling die omhoog gaat, de spanning die zich opbouwt in mijn lichaam en niet weten wat zijn volgende zet is.

"Zullen we anders zo nog even aan je Frans zitten?" vraagt Jake opeens zacht, maar net hard genoeg dat iedereen het hoort. Frans? "Frans? Hoezo aan je Frans Char?" vraagt mijn moeder bijna bezorgt. Ik kijk Jake net zo verbaasd aan als dat mijn moeder mij aankijkt.

"Ze had wat moeite met de grammatica, dus ze vroeg of ik haar kon helpen" glimlacht Jake naar mijn moeder en hij laat zijn hand over mijn been glijden. "Maar waarom heb je dat dan niet gezegd tegen me? Of tegen je vader?" vraagt mijn moeder met bijna ongeloof. Nog steeds verward over deze hele situatie schieten er allemaal dingen door mijn hoofd.

De hand van Jake op mijn been, die er opeens flink in knijpt, haalt me terug naar de vraag van mijn moeder. "Het stelt niet zoveel voor, het is maar een klein dingetje" lieg ik snel. "Jake is echt uitmuntend in Frans. Dat heeft hij van zijn vader" begint Miranda dan tegen mijn moeder. Ik zie dat de kleine paniekaanval in mijn moeders ogen wat weg zakt.

Jake haalt nog steeds zijn hand heen en weer over mijn been en ik zie dat er een arrogante grijns begint te vormen op zijn gezicht. "Nou ga maar snel dan, ik hoor het wel als jullie klaar zijn" zegt mijn moeder en ze begint weer een gesprek met Miranda.

Jake pakt mijn hand vast en staat dan op. Met een lichte tegen zin loop ik achter hem aan naar de trap. "Serieus?" fluister ik als ik naast hem ga lopen. "Loop nou maar" zegt hij terwijl hij me vooruit duwt naar de trap. Met nog meer tegen zin loop ik de trap op naar boven.

"Frans?" zeg ik met bijna ongeloof als we zijn kamer binnen komen. Lachend doet hij de deur dicht. "Frans is letterlijk één van mijn beste vakken. Dat mijn moeder dat nog geloofde ook" zeg ik geïrriteerd. Jake gaat in zijn stoel zitten en kijkt met een amuserende blik toe hoe ik rond loop in zijn kamer.

"Straks denkt ze nog dat ik bijles nodig heb" zeg ik boos en ik ga tegen over hem zitten op bed. Lachend steekt Jake een sigaret op. "Vind je dit serieus grappig?" vraag ik geïrriteerd. "Stel je niet zo aan joh" lacht hij. "Stel je niet zo aan?!" herhaal ik boos. "Weet je, laat maar" zeg ik dan. Het heeft toch geen zin om met hem deze discussie te voeren. Hij geeft geen fuck om school of zijn ouders, dus dit soort dingen begrijpt hij toch niet.

De adrenaline van 5 minuten geleden is omgezet in een bom vol irritatie en een lichte woede. Misschien dat het voor hem een klein, onschuldig excuus was om mij mee naar boven te krijgen. Maar ik moet dit straks nog dagen aanhoren van mijn moeder. Met een zucht ga ik iets achterover zitten, steunend met mijn handen op het bed.

"Wat?" vraag ik geïrriteerd als Jake me al een tijdje zit aan te kijken. Hij blijft stil en steekt een nieuwe sigaret op. Gelijk is zijn blik weer op mij gefocust. "Wat is er?" vraag ik nogmaals. "Het is wel grappig hoe je van zelfverzekerd, naar extreem nerveus, naar bijna woede aanval gaat" zegt hij lachend.

"Jij bent echt ongelofelijk" zeg ik hoofdschuddend. "Weet ik" grijnst hij en hij neemt een hijs van zijn sigaret. Ik kan mijn bijna spottende lach niet inhouden bij die arrogante opmerking, maar hem maakt het niet eens uit. Zijn arrogante grijns wordt alleen maar breder en weer glijden zijn ogen over mijn lichaam. "Houd is op" zeg ik bijna uit ongemak en kort kijk ik weg. "Ik mag toch niks aanraken? Dus dan kijk ik maar" zegt hij en hij neemt nog een hijsje van zijn sigaret.

Ik weet niet waarom, maar gelijk vliegt er een spanning over mijn lijf. Het feit dat hij dat zegt, geeft mij alleen maar meer het verlangen van zijn handen op mijn lichaam. Ik heb geen idee hoe hij dat doet. Het dubbele gevoel dat hij altijd geeft. Aan de ene kant wil ik dat hij zo ver mogelijk uit mijn buurt blijft, maar het andere moment wil ik dat hij me overal aanraakt.