Drake
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και όλα τα φώτα είναι αναμμένα. Άρα δεν λείπουν και ούτε κοιμούνται.
Καλό αυτό γιατί μπορεί να είναι βράδυ αλλά δεν θα ήθελα να είμαι μόνος σε ένα άδειο σπίτι.
«Καλώς τον. Πως πήγε η δουλειά αγόρι μου;» με ρωτάει ο παππούς ο οποίος ξεπροβάλλει από άλλο δωμάτιο του σπιτιού.
Πόσο μου αρέσει να συζητάω μαζί του, να μιλάμε. Είναι τόσο όμορφος άνθρωπος που πραγματικά τον κάνω χάζι.
«Καλά πήγε. Ευτυχώς γιατί το είχα άγχος. Γνωρίστηκα και με την κοπέλα που δουλεύει εκεί και όλα πλέον μπαίνουν σε σειρά επιτέλους» λέω και χαμογελάω.
Με τα δάχτυλα μου πιάνω τον σταυρό που φοράω στον λαιμό μου και τον χαϊδεύω. Μου δίνει δύναμη κι ας είναι ένα σχοινί με έναν σταυρό. Σαν να γεμίζω ενέργεια.
«Την Sharon λες; Καλή κοπέλα είναι, λίγο τρελή αλλά νέο κορίτσι είναι. Πως τα πάτε;» με ρωτάει και σκέφτομαι την πρώτη μας γνωριμία.
Σίγουρα είναι πολύ διαφορετική από εμένα. Είναι και μεγαλύτερη αλλά δε νομίζω ότι αυτό παίζει κάποιο ρόλο. Είναι έντονη, διαχυτική και ζωηρή. Είναι σίγουρα μια πρόκληση για μένα το να την γνωρίσω γιατί είναι ένας νέος άνθρωπος, μια νέα προσωπικότητα μα το γεγονός ότι με φλέρταρε και τόσο έντονα, είναι αμήχανο.
Δεν είμαι καθόλου σε φάση για σχέσεις και έρωτες. Νιώθω πως δεν μπορώ να διαχειριστώ κάτι τέτοιο.
Και το γεγονός ότι η Hope τριγυρνά συνεχώς στο μυαλό μου, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Σκέφτομαι τη στιγμή που με αγκάλιασε, τη στιγμή που έκλαιγε ενώ δεν μπορούσε να κοιμηθεί, τα μάτια της, τη φωνή της. Ακόμα και το γέλιο της που ποτέ δεν έχει τύχει να το ακούσω.
Το φυλάει μάλλον για εκείνους που αγαπάει και θέλει κοντά της.
Και μάλλον, όπως έχει δείξει, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς.
«Καλά τα πήγαμε για πρώτη ημέρα. Δηλαδή, ήταν πολύ ευγενική, πρόθυμη να με βοηθήσει να προσαρμοστώ. Αυτό είναι καλό. Γιατί μετά από χρόνια επιστρέφω πάλι στο ίδρυμα αλλά ευτυχώς αυτή τη φορά με άλλο ρόλο» του λέω και προσπαθώ να χαμογελάσω.
Δεν ξέρω, νιώθω πως όποτε αναφέρομαι στα παιδικά μου χρόνια ότι κάτι μέσα μου ραγίζει. Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξω το οτιδήποτε για την βιολογική μου οικογένεια αλλά πάντα τους σχημάτιζα στο μυαλό μου.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Destiny |✔|
Подростковая литература𝓓𝓮𝓼𝓽𝓲𝓷𝔂 𝓲𝓼 𝔀𝓱𝓮𝓻𝓮 𝓮𝓿𝓮𝓻𝔂𝓸𝓷𝓮 𝔀𝓪𝓷𝓽𝓼 𝓽𝓸 𝓫𝓮. Μου πιάνει το χέρι και ταυτόχρονα τα κατάμαυρα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου. Το βλέμμα του μου δημιουργεί πανικό και ταραχή. «Γιατί τρέμεις;» με ρωτάει και προσπαθώ να συγκρατή...