Destiny |✔|

T H I R T E E N

Hope

Όλο το βράδυ δεν γύρισα στον κοιτώνα μου. Όχι, επειδή δεν ήθελα να μείνω στο ίδιο δωμάτιο με την Maya και τον Ethan αλλά επειδή ένιωθα ότι καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα.

Πρώτα το τηλεφώνημα με τον άγνωστο στο σπίτι μου, μετά ο γυμνασμένος David που παραλίγο να με χτυπήσει με την μηχανή του.

Οπότε γύρισα όλη την πανεπιστημιούπολη. Πράγματι το πανεπιστήμιο της Βοστώνης είναι τεράστιο. Παραλίγο να χαθώ. Περπατούσα, γύρισα όλες τις πτέρυγες, την βιβλιοθήκη και εντυπωσιάστηκα.

Αλλά τώρα που είναι χαράματα, νιώθω εξαντλημένη. Οπότε θα πάω στο δωμάτιο μου να την πέσω. Και ελπίζω να μην έχει κοιμηθεί ο Ethan στο κρεβάτι μου γιατί τότε θα αναγκαστώ να τον κλωτσήσω. Γιατί το να κοιμηθώ στο πάτωμα αποκλείεται.

Το κρύο είναι δυνατό και νιώθω να μου τρυπάει το δέρμα. Έτσι σφίγγω το μπουφάν μου επάνω στο κορμί μου για να ζεσταθώ. 

Ανεβαίνω τις σκάλες για να φτάσω στον όροφο μας. Επικρατεί ησυχία από άκρη σε άκρη του διαδρόμου και προσπαθώ να μην πέσω πάλι σε κανέναν πάνω.

Η ώρα είναι μόλις έξι και τέταρτο και όλοι κοιμούνται. Όπως ανακάλυψα χθες όταν ήρθαμε, η πόρτα του κοιτώνα μας τρίζει οπότε να προσέξω μην ξυπνήσω την Maya.

Βάζω το κλειδί στην πόρτα και την ανοίγω σιγά σιγά ώστε να μην αντηχήσει το τρίξιμο παντού. Το θέαμα που αντικρίζω όμως, με σταματάει από το να μπω πιο μέσα στο δωμάτιο. 

Η Maya και ο Ethan να κοιμούνται αγκαλιά. 

Α, τα πουλάκια μου. Έλειπα και βρήκαν την ευκαιρία να έρθουν κοντά. 

Το κρεβάτι μου είναι άδειο ευτυχώς και μπορώ να ξαπλώσω άνετα. Βγάζω το μπουφάν μου και ξαπλώνω εκεί. Τους άλλους δεν τους ξυπνάω, είναι τόσο νωρίς. Είναι αμαρτία να τους ξυπνήσω από τώρα.

Κλείνω τα μάτια μου αλλά δεν προλαβαίνω να χαλαρώσω γιατί χτυπάει το κινητό μου. Το παίρνω στα χέρια μου και βγαίνω έξω από τον κοιτώνα για να το απαντήσω. Τρέχω βασικά για να μην τους ξυπνήσω. 

«Ναι;» ρωτάω ψιθυριστά μέχρι να βγω από το δωμάτιο μας.

Έφυγα τόσο βιαστικά που δεν πρόλαβα να δω καν ποιος με παίρνει. Ούτε που κοίταξα την οθόνη.

«Hope, ο μπαμπάς είμαι» λέει ο μπαμπάς και χαίρομαι που την ακούω. Από την άλλη όμως, θυμάμαι εκείνον τον βλάκα που μίλησα χθες και δεν μπορώ να μην εκνευριστώ.