Destiny |✔|

S E V E N T Y - T H R E E

Drake

Ανοίγω την πόρτα αυτού του σπιτιού πάλι και η μυρωδιά της κλεισούρας με χτυπάει κατάστηθα. Όλα είναι σκοτεινά και πηγαίνοντας όλο και πιο μέσα, κατακεραυνώνομαι από αναμνήσεις.

Δάκρυα απειλούν να βγουν από τα μάτια μου αλλά υποσχέθηκα σήμερα ότι δεν θα το κάνω. Όχι ακόμα τουλάχιστον.

Γιατί αργότερα που είναι η κηδεία της δεν ξέρω αν θα συγκρατηθώ.

Είμαι ντυμένος μέσα στα μαύρα και αυτό μου δημιουργεί μεγαλύτερη πίεση. Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου ότι εφόσον τα πράγματα ήρθαν έτσι, ότι θα περάσω από εδώ, θα ανοίξω το σπίτι, θα μαζέψω τα πράγματα της και θα δω τι θα κάνω από εδώ και πέρα.

Ίσως δωρίσω τα πράγματα της σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και πουλήσω το σπίτι.

Εγώ δεν πρόκειται να μείνω εδώ φυσικά. Οι αναμνήσεις και οι τύψεις με πνίγουν τόσο που θα με καταπιούν οι τοίχοι και τα πατώματα. Οπότε αυτό το σπίτι ας το αποκτήσει κάποιος που θα το αξιοποιήσει όπως θέλει.

Εγώ αφού κλείσω αυτή τη πόρτα σήμερα, θα κλείσω κι αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου.

Κοιτάζω τις κορνίζες που κρέμονται στον τοίχο και νιώθω το στομάχι μου να με ενοχλεί. Το μυαλό μου αρχίζει να μου πέσει επικίνδυνα παιχνίδια κι αυτό δεν το θέλω. Καθόλου όμως.

Ανοίγω το πρώτο κουμπί από το μαύρο μου πουκάμισο για να πάρω μια ανάσα. Νιώθω να πνίγομαι και δυστυχώς είναι η αρχή ακόμα. Η μέρα προβλέπεται μεγάλη, αρκετοί άνθρωποι έχουν έρθει για να μου σταθούν αλλά εγώ το μόνο που θέλω είναι να μείνω μόνος. Μόνο για σήμερα.

Σήμερα αισθάνομαι χειρότερα από κάθε άλλη μέρα της ζωής μου. Νιώθω μια πίκρα να αναβλύζει το εσωτερικό της ψυχής μου, έναν καυτό κόμπο να σφίγγει τον λαιμό μου και διαλυμένη όλη μου τη ψυχολογία.

Άραγε θα νιώσω ποτέ καλύτερα;

Κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ για να ξαποστάσω μερικά λεπτά αλλά αντί να αισθανθώ το ύφασμα του καναπέ, κάθομαι πάνω σε ένα χαρτί.

«Τι είναι αυτό τώρα;» λέω στον εαυτό μου και φέρνω κοντά μου αυτό το χαρτί.

Είναι ένα μεγάλο χαρτί το οποίο από έξω γράφει με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομα μου. Και αυτόν τον γραφικό χαρακτήρα τον ξέρω πολύ καλά.

Είναι της Christie.

Το ανοίγω και βλέπω ένα γράμμα. Κάτι μου έγραψε και ούτε την επιστολή της δεν είδα. Τόσο πιεσμένος είμαι. Αρχίζω να το διαβάζω και ήδη στις πρώτες γραμμές, τα μάτια μου με καίνε.