Destiny |✔|

N I N E

Drake

«Δεν χρειάζεται να το κάνεις. Έχω ορκιστεί κάτι στον εαυτό μου αλλά και στην οικογένεια μου και απλά το κάνω πράξη. Μετά, τι έγινε; Πως βρέθηκες εδώ;»

Μεγάλη ιστορία. Μπορώ όμως να την πω. Θέλω να την πω. 

«Όσο περνούσαν οι μέρες, τα χρόνια η Christie γινόταν όλο και χειρότερα. Κυλούσε και εθιζόταν. Ώσπου έγινε αλκοολική και κλεπτομανής. Ήλπιζα πως θα συνερχόταν, πως θα έβρισκε ξανά τον εαυτό της. Έπρεπε να το κάνει για εμένα αλλά κυρίως για εκείνην. Ποτέ δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει πως ο Alan είχε φύγει. Αρνούνταν να συμβαδίσει με την πραγματικότητα. Μετά γίνονταν ότι ήταν λογικό να γίνει. Καβγάδες, τσακωμοί, βρισιές και ο καθένας στο δωμάτιο του» του εξηγώ και με κοιτάζει με προσήλωση.

Δεν με διακόπτει, δεν ρωτάει τίποτα και περιμένει με υπομονή να τελειώσω την αφήγηση μου. Πράγμα που με χαροποιεί πολύ. Θα τα πω, να βγουν από μέσα μου και μετά θα συνεχίσω τη ζωή μου όπως ακριβώς έχει διαμορφωθεί.

«Παραιτήθηκε από την δουλειά της, δεν έβγαινε από το σπίτι ούτε για να κάνει τα βασικά. Ήταν σαν φάντασμα. Και αφού ήταν εκείνη για εμένα και εγώ για εκείνην, παράτησα το σχολείο για να βρω μια δουλειά. Αν δεν το έκανα, θα βουλιάζαμε στα χρέη και θα μέναμε στον δρόμο, χωρίς ίχνος χρημάτων και χωρίς τρόφιμα. Το άφησα λοιπόν, έπιασα δουλειές όπως να μοιράζω φυλλάδια, να σερβίρω σε καφετέριες και άλλα τέτοια. Ό,τι έβγαζα δεν έφτανε για να ζήσουμε. Χρησιμοποίησα και το χαρτζιλίκι μου, τις οικονομίες μου αλλά δε με πείραξε. Μπορεί να τα φυλούσα για να πάρω άλλα πράγματα αλλά οι ανάγκες μας ήταν πιο σημαντικές» του λέω και θυμάμαι ένα περιστατικό που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου, κουρασμένος από την δουλειά αλλά πρέπει να κάνω κάτι ακόμα. Πρέπει να βάλω κάτω όλα τα λεφτά και να τα χωρίσω ανάλογα με τις πληρωμές που πρέπει να γίνουν.

Και είναι πολλά. Είναι ρεύμα, νοίκι, νερό, σούπερ μάρκετ...

Παίρνω τον κουμπαρά που έχω σε ένα ράφι στο δωμάτιο μου αλλά είναι ελαφρύς. Άδειος θα έλεγα. Και αυτό το βλέπω τώρα. Το πρωί δεν ήταν έτσι. Άρα τα λεφτά που ήταν μέσα εξαφανίστηκαν όσο έλειπα στη δουλειά.

Τρέχω στο σαλόνι όπου είναι η Christie και την βλέπω για μια ακόμη φορά ξαπλωμένη στον καναπέ, να κρατάει ένα γεμάτο μπουκάλι ουίσκι και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της.