Drake
Χτυπάω το κουδούνι και κρατώντας το κρασί στα χέρια μου, περιμένω ανυπόμονα να μου ανοίξουν.
Από το άγχος αισθάνομαι ότι θα μου πέσει το μπουκάλι κάτω και ότι θα τα κάνω όλα χάλια.
Η πόρτα ανοίγει και αντικρίζω την Nina. Φοράει ένα μπεζ παντελόνι, ένα μαύρο ζιβάγκο και από πάνω μια πλεκτή μαύρη ζακέτα. Τα μαλλιά της είναι ριγμένα κάτω, ανέμελα και για πρώτη φορά από τότε που την γνώρισα, τα μάτια της λάμπουν και δεν είναι μελαγχολικά.
Το βλέμμα της είναι καθαρό όπως ο ουρανός σε μια καλοκαιρινή λιακάδα.
«Καλησπέρα. Δεν άργησα;» ρωτάω και αφού μου δώσει το σύνθημα, περνάω μέσα στο σπίτι.
Το σπίτι μοσχοβολάει διάφορα αρώματα από φαγητά και στιγμιαία κλείνω τα μάτια μου ώστε να απολαύσω τις μυρωδιές.
Μυρίζει οικογένεια.
«Καθόλου, πέρασε. Βγάλε και το μπουφάν σου, γενικά σαν το σπίτι σου να αισθάνεσαι. Μην ντρέπεσαι» μου είπε και προτού βγάλω το μπουφάν μου, έπρεπε να αφήσω το κρασί που έφερα.
Ένα δώρο για το δείπνο που ετοίμασαν για εμένα.
«Μην το ξεχάσω. Αυτό είναι για εσάς. Μπορεί εγώ να μην πίνω αλκοόλ αλλά δεν ήθελα να έρθω με άδεια χέρια. Δεν ήξερα τι πίνετε και έτσι προτίμησα ένα μπουκάλι ροζέ. Ελπίζω να έπεσα μέσα» της είπα και με πλησίασε.
Της έδωσα το μπουκάλι, εκείνη αμέσως το ακούμπησε στο κομοδίνο που βρισκόταν δίπλα από την είσοδο και έκανε μια κίνηση. Με αγκάλιασε. Δεν ήθελε μάλλον να μιλήσει και προτίμησε μια αγκαλιά.
Αν σκεφτώ ότι αυτή είναι η αγκαλιά της μάνας μου και πόσο την στερήθηκα, δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ.
«Έλα πάμε μέσα. Η Robin θα γυρίσει σε λίγο. Έχει πάει σε μια φίλη της για διάβασμα» μου είπε και προχωρώντας εκείνη πρώτη, με καθοδηγούσε προς την τραπεζαρία.
Θα γνωρίσω τον πατέρα μου όπου να' ναι και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από την ταχυκαρδία και το άγχος.
«Drake, να σου συστήσω τον Andrew. Τον πατέρα σου...» μου είπε η Nina και μου έδειξε τον άντρα που καθόταν στην τραπεζαρία.
Ω Θεέ μου.
Όπως τον κοιτάζω εγώ, ακριβώς έτσι με κοιτάζει κι αυτός. Με το ίδιο βλέμμα. Με κοιτάζει εκστασιασμένος και σαν να μην πιστεύει στα μάτια του. Σηκώνεται όρθιος και τείνει το χέρι του για χειραψία.
YOU ARE READING
Destiny |✔|
Teen Fiction𝓓𝓮𝓼𝓽𝓲𝓷𝔂 𝓲𝓼 𝔀𝓱𝓮𝓻𝓮 𝓮𝓿𝓮𝓻𝔂𝓸𝓷𝓮 𝔀𝓪𝓷𝓽𝓼 𝓽𝓸 𝓫𝓮. Μου πιάνει το χέρι και ταυτόχρονα τα κατάμαυρα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου. Το βλέμμα του μου δημιουργεί πανικό και ταραχή. «Γιατί τρέμεις;» με ρωτάει και προσπαθώ να συγκρατή...