Destiny |✔|

F O U R T E E N

Hope

Κλείνω το τηλέφωνο και πάω να μπω πάλι μέσα στο δωμάτιο αλλά οι ομιλίες που ακούγονται με σταματούν από το να μπω μέσα. 

«Ethan, κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Λίγο είναι αυτό;» 

«Ε, δεν είναι πρώτη φορά. Έχει ξανασυμβεί. Γιατί κάνεις έτσι; Δε κάναμε και κάτι...» 

Υποθέτω πως τα λέει καλά. Αυτοί είναι σαν αδέρφια. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι μεταξύ τους. Μόνο στην ιδέα βασικά γελάω. Δεν ξέρω απλά μου φαίνεται τρελό. 

«Δεν κάναμε; Για θυμίσου. Ή μάλλον να σου θυμήσω εγώ. Έφυγε η Hope, μιλάγαμε, γελάγαμε, ήπιαμε και λίγο και την συνέχεια την ξέρεις...» 

Ποια συνέχεια παιδιά; Τι έχασα;

«Υπερβάλλεις. Αυτό δεν σήμαινε κάτι. Ήμασταν τύφλα και εσύ ειδικά ήσουν συναισθηματικά φορτισμένη. Άρα δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε» 

«Το θέμα είναι να μην ξανασυμβεί. Και να μην μαθευτεί. Γιατί είμαστε σαν αδέρφια. Και από όπου και να το πιάσεις είναι λάθος» 

Τι πρόλαβαν και έκαναν όσο έλειπα ρε παιδιά; 

«Εγώ είμαι εντάξει με αυτό. Δεν θα το πω σε κανέναν. Ούτε και εσύ. Και έτσι θα το ξεχάσουμε έτσι;» 

«Ε-ε ναι θα το ξεχάσουμε αλλά δεν θα το πούμε ούτε στη Hope; Αυτή θα είναι εντάξει με αυτό. Είναι η καλύτερη μου φίλη, δεν θέλω να έχω μυστικά. Στο κάτω κάτω όπως λες και εσύ δεν ήταν κάτι το τρομερό»

Έλα μου όμως που το ξέρω. Τυχαία αλλά και πάλι. 

«Όταν λέμε σε κανέναν εννοούμε σε κανέναν. Και εμένα η Hope είναι αδερφή μου και δεν νιώθω εντάξει με το να της το κρύψω αλλά μόνο έτσι θα το ξεχάσουμε» 

«Πρέπει να το ξεχάσουμε...» 

Μην αντέχοντας άλλο αυτούς τους διαλόγους και το να μην ξέρω τι συνέβη μεταξύ τους όσο έλειπα, αποφασίζω να μπω. Για να μην δω κάτι που δεν πρέπει, χτυπάω πρώτα.

«Να μπω;» ρωτάω αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσουν.

«Μπες» μου λένε ταυτόχρονα και ανοίγω με το κλειδί μου.

Αφήνω τα κλειδιά μου επάνω στο ξύλινο τραπεζάκι και τους κοιτάζω. Στέκεται ο ένας πολύ μακριά από τον άλλον και κοιτιούνται με την άκρη των ματιών τους. Είναι πολύ αγχωμένοι. Ειδικά η Maya. Όμως, όσο είμαστε και οι τρεις μαζί, δεν πρόκειται να πω τίποτα.