Destiny |✔|

F I F T Y - F O U R

Hope

Έχω το ακουστικό κολλημένο στο αυτί μου και περιμένω, ελπίζω να απαντήσει. Θέλω να απαντήσει ώστε να μπορέσω να τους συναντήσω και να βγάλω από μέσα μου όλα όσα με βαραίνουν.

«Hope; Είσαι καλά;» τον ακούω να με ρωτάει και στο άκουσμα της φωνής του αδερφού μου νιώθω ρίγη συγκίνησης.

Κατάλαβα πόσο άδικα φέρθηκα και σε αυτόν...

«Αδερφούλη μου, μου έλειψες» του είπα προσπαθώντας να μην συγκινηθώ και ξεσπάσω σε δάκρυα.

Πραγματικά έχω μετανιώσει και θέλω να τους δω. Τους πλήγωσα και θέλω πάση θυσία να επανορθώσω.

«Και εμένα. Πες μου όμως που είσαι να έρθω να σε βρω. Θέλω να σε δω, να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά» μου είπε και μπορούσα να διακρίνω πως και εκείνον τον πονούσαν όσα είχαν γίνει.

«Δεν είναι ανάγκη. Θα έρθω εγώ. Ethan, θέλω να σας μιλήσω. Έχω μετανιώσει» του είπα και σκούπισα τα μάτια μου τα οποία είχαν κιόλας γεμίσει με δάκρυα.

Αυτή η συνήθεια του να κλαίω με το παραμικρό, πρέπει κάποτε να σταματήσει.

«Hope, αυτό δεν είναι εύκολο. Ο μπαμπάς δεν θέλει να ακούει για εσένα. Πως πιστεύεις ότι θα σε δεχτεί στο σπίτι;» με ρωτάει και πληγώνομαι με αυτό που ακούω.

Με μισεί...

«Δεν θα το ξέρει. Θα έρθω από εκεί χωρίς να τους ενημερώσω, εσύ δεν θα πεις τίποτα και μόλις με δουν μπροστά τους, δεν θα μπορούν να με διώξουν. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με στηρίξεις. Από εκεί και πέρα, άσε τα πάντα σε εμένα» του είπα ελπίζοντας πως θα με βοηθήσει.

«Σύμφωνοι. Αν είναι να φτιάξει όλο αυτό το χάλι που έχει προκληθεί, θα σε βοηθήσω. Γιατί είμαστε όλοι χάλια. Hope, συγγνώμη» μου είπε και κατάλαβα πως ένιωθε τύψεις κι αυτός.

Αυτός γιατί; Δεν έχει κάνει κάτι για να αισθάνεται ένοχος.

«Τι; Γιατί απολογείσαι;» τον ρωτώ.

«Γιατί εξαιτίας μου έγιναν όλα. Αν δεν είχα μιλήσει, ο μπαμπάς δε θα σε έδιωχνε από το σπίτι και δεν θα διαλυόταν η οικογένεια μας. Εγώ φταίω. Σε κατέστρεψα» είπε και γέλασα προς στιγμήν.

Ανάποδος είναι πάντα αυτός ο άνθρωπος.

«Ethan, τι είναι αυτά που λες; Αν δε μιλούσες, θα συνέχιζα να μην βλέπω, θα συνέχιζα να εθίζομαι στον David, θα συνέχιζα να κοροϊδεύω και τους γονείς μας αλλά πολύ περισσότερο τον εαυτό μου. Έκανες μεγάλο κακό. Με έσωσες και θα στο χρωστάω» του είπα συγκινημένη μα προσπάθησα να αγνοήσω αυτό το κύμα δακρύων που με γέμιζε.