Destiny |✔|

S E V E N T Y - O N E

Drake

Αυτή τη φορά φοράω φόρμες και περπατώ πιο χαλαρός ως το σπίτι της. Δηλαδή, το άγχος δεν φεύγει αλλά το πολύ άγχος, αυτό της πρώτης φοράς, έφυγε.

«Άκου με. Μην αγχωθείς, σκέψου καθαρά και προσπάθησε να πάρεις όσες περισσότερες πληροφορίες μπορείς. Είναι πολύ σημαντικό με κάποιον τρόπο να εξακριβώσουμε κάτι για το παρελθόν της, που να την συνδέει με εσένα» μου είπε ο Tristan μέσω τηλεφώνου και τον άκουγα με προσοχή.

Αυτό πρέπει να κάνω αλλά χωρίς να προδοθώ γιατί τότε θα τα χαλάσω όλα.

«Αυτό θα κάνω. Αν με καταλάβει όμως; Αν καταλάβει ότι λέω ψέμματα και ότι ψάχνω; Αν είναι αυτή και βλέποντας με να ψάχνω, φοβηθεί;» τον ρωτάω και αρχίζω τη γνωστή, παλιά κακιά συνήθεια μου εξαιτίας του άγχους μου.

Τρώω τα νύχια μου χωρίς αύριο.

«Πως να το μάθει αν δεν της το πεις εσύ; Σε παρακαλώ μη πανικοβάλλεσαι γιατί είμαστε πολύ κοντά. Και αν κάνεις λίγη ακόμα υπομονή, θα φτάσουμε ακόμα πιο κοντά» μου είπε και προσπάθησε να με καθησυχάσει.

Ο Θεός βοηθός με τέτοιο άγχος που έχω.

«Σε ευχαριστώ. Σε κλείνω γιατί πλησιάζω. Θα σε ενημερώσω για τα νέα αργότερα» του λέω και αφού κλείσω το τηλέφωνο, πλησιάζω ξανά στο σπίτι της Nina, περπατώντας τον ίδιο δρόμο.

Ανεβαίνω τα ελάχιστα σκαλιά και βρίσκομαι ένα βήμα πριν την πόρτα. Το δάχτυλο μου είναι χιλιοστά πίσω από το κουδούνι και για μια ακόμη φορά, διστάζω να το αγγίξω. Φοβάμαι, όταν θα ανοίξει αυτή η πόρτα. Το πόδι μου κλωτσάει κάποια πετραδάκια από το στρες και κάνω τον σταυρό μου πριν το δάχτυλο μου χαϊδέψει το κουδούνι.

Το πατάω, ο γλυκός του ήχος ακούγεται και περιμένω να μου ανοίξει. Δεν ξέρω καν γιατί ήρθα, δεν ξέρω για ποιο λόγο ήρθα τόσο σύντομα αλλά ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ εδώ. Δεν μπορούσα να με συγκρατήσω. Ήθελα να βρεθώ πάση θυσία ξανά σε αυτό το κατώφλι.

Η πόρτα ανοίγει και μια κοπέλα εμφανίζεται μπροστά μου. Το βλέμμα της με σκανάρει από πάνω ως κάτω και νιώθω αρκετό άγχος αφού σίγουρα δεν περίμενα να μου ανοίξει άλλος εκτός από την Nina.

«Παρακαλώ;» με ρωτάει και στέκεται ανάμεσα στη πόρτα και τον τοίχο του σπιτιού τους.

Έχω αγχωθεί τόσο που λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου. Την κοιτάζω και νιώθω σαν να είμαι εξωγήινος που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη γη. Η κοπέλα συνεχίζει να με κοιτάει, περιμένοντας μια απάντηση μου αλλά δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω.