Drake
Περπατάω ώρες στον δρόμο αλλά δεν έχω βρει κάτι που να αξίζει. Τα λίγα λεφτά που έχω πάνω μου δεν φτάνουν για να μείνω ένα βράδυ σε ξενοδοχείο. Οπότε θα πρέπει να την βγάλω σε κανένα παγκάκι στη μέση του πάρκου.
Έχω ξανακοιμηθεί εκεί οπότε δεν θα μου φανεί εντελώς άβολο. Βέβαια τώρα κάνει και κρύο και ελπίζω να μην ξεπαγιάσω.
Έχει πλέον νυχτώσει και τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Κάνει τόσο κρύο που κανείς δεν είναι έξω.
«Ας κάτσω εδώ...» λέω στον εαυτό μου και κάθομαι σε ένα παγκάκι.
Ακουμπάω τον σάκο επάνω στο παγκάκι και αφού τον ανοίξω βγάζω το μπουφάν που έχω μέσα. Το φοράω επάνω από το φούτερ και τη ζακέτα μου και νιώθω ελάχιστα πιο ζεστός. Ξαπλώνω το κορμί μου στο παγκάκι και χρησιμοποιώ το σακίδιο μου σαν μαξιλάρι.
Πονάω παντού και νιώθω πως δεν θα ηρεμήσω καθόλου. Έχω υπερένταση, είμαι συναισθηματικά φορτισμένος και ανησυχώ για το πως θα επιβιώσω.
Κλείνω τα μάτια μου και σταυρώνοντας τα χέρια μου, προσπαθώ να κοιμηθώ. Δεν νιώθω ασφαλής εδώ αλλά είναι μονάχα για ένα βράδυ. Θα αντέξω. Ας περάσει αυτό το βράδυ και από αύριο κάτι θα σκεφτώ.
Ίσως δουλέψω υπερωρίες στο σούπερ μάρκετ ώστε να πληρωθώ παραπάνω. Όσο για αύξηση χωρίς δουλειά δεν πρόκειται να πάρω. Δεν θα μου δωθεί και ίσως κινδυνέψω με απόλυση. Οπότε θα δουλέψω τίμια και θα τα κερδίσω.
Στην ανάγκη θα βρω και δεύτερη δουλειά για να ζήσω. Πρώτα θα βρω ένα διαμέρισμα για να μην μένω στο πάρκο και έπειτα θα δω πως θα τα βγάζω πέρα.
«Κρίμα ρε γαμώτο...» ακούω κάποιον να λέει και ανοίγω απότομα τα μάτια μου.
Βλέπω έναν νεαρό, φοιτητή μάλλον ο οποίος αφήνει δίπλα μου μερικά κέρματα. Τα αφήνει εκεί και φεύγει διακριτικά.
Τα βλέπω και τα πιάνω στα χέρια μου. Μάλλον με πέρασε για άστεγο. Είμαι, δεν θα το αρνηθώ αυτό αλλά δεν έκατσα εδώ για να μου δίνουν λεφτά οι περαστικοί. Αυτό παραπάει.
«Κύριε, σταθείτε. Δεν είμαι άστεγος ξέρετε. Σας ευχαριστώ αλλά μη σας τα στερήσω» του λέω ενώ τρέχω κοντά του.
Εκείνος κατεβάζει το κασκόλ που φοράει για να μπορέσει να μιλήσει και παίρνει τα κέρματα από την παλάμη μου. Τα βάζει στην τσέπη μου και στέκεται για λίγο μπροστά μου.
YOU ARE READING
Destiny |✔|
Teen Fiction𝓓𝓮𝓼𝓽𝓲𝓷𝔂 𝓲𝓼 𝔀𝓱𝓮𝓻𝓮 𝓮𝓿𝓮𝓻𝔂𝓸𝓷𝓮 𝔀𝓪𝓷𝓽𝓼 𝓽𝓸 𝓫𝓮. Μου πιάνει το χέρι και ταυτόχρονα τα κατάμαυρα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου. Το βλέμμα του μου δημιουργεί πανικό και ταραχή. «Γιατί τρέμεις;» με ρωτάει και προσπαθώ να συγκρατή...