Destiny |✔|

F I F T E E N

Το τελευταίο κεφάλαιο για το 2020. 

Σας εύχομαι καλή χρονιά με υγεία και αγάπη πάνω απ' όλα.💜

Hope

«Τι θα πάρετε;» μας ρωτάει η σερβιτόρα αλλά κανείς δεν έχει αποφασίσει. 

Εγώ δεν έχω πολύ όρεξη. Νιώθω το στομάχι μου κάπως ανακατεμένο. Μπορεί το Paramount να έχει το καλύτερο και το πιο λαχταριστό πρωινό της περιοχής αλλά εγώ δεν θέλω να φάω. Θα αρκεστώ σε έναν χυμό πορτοκάλι.

«Φέρε μας σε παρακαλώ έναν χυμό πορτοκάλι και pancakes με σιρόπι» λέω ευγενικά στη σερβιτόρα η οποία αφού πάρει τα μενού μας και την παραγγελία μας, φεύγει.

Τα pancakes θα τα μοιραστούν ο Ethan και η Maya και εγώ θα πιω τον χυμό μου. Αν φάω κάτι, νιώθω πως δεν θα το αντέξει το στομάχι μου.

Πράγμα περίεργο για μένα γιατί εγώ πάντα τρώω.

«Γιατί μόνο έναν χυμό;» με ρωτάει ο Ethan περίεργα.

«Γιατί δεν έχω όρεξη για πρωινό. Πονάει το στομάχι μου. Πειράζει;» τον ρωτάω ίσως λίγο πιο απότομα από ότι θα έπρεπε.

Δεν φταίει σε κάτι αυτός. Εγώ λέω βλακείες. Και μάλιστα για έναν άνθρωπο που δεν έχω δει ποτέ. Ίσως αν σκεφτόμουν λίγο πριν μιλήσω, να γλίτωνα πολλούς καβγάδες στη ζωή μου.

«Ει, ηρέμησε. Δεν είπα και κάτι. Αλήθεια, γιατί είσαι έτσι; Αλλά τι λέω, από χθες το βράδυ είσαι κάπως. Τι συνέβη ρε Hope;» με ρωτάει ο Ethan και προσπαθώ να σκεφτώ.

Δεν θα πω ψέμματα. Με ενόχλησε που χθες πήρα να μιλήσω με τους γονείς μου και έπεσα επάνω σε έναν ξένο. Μετανιώνω για τον τρόπο που του μίλησα αλλά δεν ξέρω τι σκοπούς έχει.

Αν έχει βάλει στο μάτι τα λεφτά της οικογένειας μας και εκμεταλλευτεί τον μπαμπά;

Ένιωσα λίγο καλύτερα όμως χθες που γνώρισα τον David. Σίγουρα ο τρόπος του δεν ήταν κολακευτικός και η γνωριμία μας σίγουρα δεν ήταν ιδανική αλλά με τράβηξε κάτι πάνω του.

«Μίλησα το πρωί με τον μπαμπά. Έμαθα ποιος είναι αυτός που μίλησα μαζί του χθες βράδυ. Λέγεται Drake και είναι κάποιο παιδί που έμενε παλιά στο ίδρυμα. Είναι άστεγος και δεν έχει οικογένεια και επισκέφτηκε τον μπαμπά μετά από χρόνια» λέω ξεφυσώντας.

«Ε, και γιατί σε τάραξε αυτό;» με ρωτάει η Maya και παίρνω το θάρρος να συνεχίσω.

«Γιατί εγώ δεν ήξερα ότι δεν έχει οικογένεια και ότι είναι άστεγος και άρχισα να μιλάω άσχημα για αυτόν. Ο μπαμπάς μου το είπε. Πάλι σκέφτηκα χωρίς να μιλήσω. Αυτός είναι και ο λόγος που σήκωσε το τηλέφωνο στο σπίτι μας. Τον φιλοξενούν...» λέω απογοητευμένη με τον εαυτό μου.