Destiny |✔|

E I G H T

Drake

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Πραγματικά αν σε έβλεπα στον δρόμο, τυχαία, δεν θα σε καταλάβαινα» μου λέει ενώ καθόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού του.

Πραγματικά το σπίτι τους είναι εντυπωσιακό. Μεγάλο, ευρύχωρο, ευήλιο και κυρίως ζεστό. Νομίζω πως ένα τέτοιο σπίτι θα ήθελα και εγώ να χτίσω. Όχι από ανάγκη για να δείξω τα κατορθώματα μου αλλά επειδή για μια φορά στη ζωή μου, θέλω να κάνω κάτι για εμένα. 

Θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως ακόμα και στο τίποτα, η ελπίδα υπάρχει.

«Και εγώ τυχαία βρήκα την διεύθυνση σας. Μου έπεσε το πορτοφόλι και εξείχε το χαρτάκι που μου είχατε δώσει τότε. Ούτε που θυμόμουν ότι το είχα και με κυρίευσε η περιέργεια να σας βρω...» του λέω και βγάζω από την τσέπη μου το χαρτάκι.

Του το δείχνω και εκείνος το παίρνει στα χέρια του. Το κοιτάζει και μπορώ να διακρίνω μια συγκίνηση. 

«Αρχικά, δεν θέλω να μου μιλάς στον πληθυντικό. Δεν είμαστε ξένοι» μου λέει και του χαμογελάω.

«Δεν ξέρω αν μπορώ. Σας σέβομαι πολύ και δεν...» του λέω αλλά με διακόπτει.

«Να μπορέσεις. Ο σεβασμός δεν φαίνεται από τον πληθυντικό. Τώρα, πες μου για τη ζωή σου. Τι κάνεις τώρα;» με ρωτάει και γελάω.

Υποφέρω, κουράζομαι, ψάχνω, στεναχωριέμαι.

Αλλά δεν τα παρατάω.

«Λοιπόν, Tristan, τι να σου πω για εμένα; Δεν πάνε καλά τα πράγματα στη ζωή μου. Όμως, δεν ήρθα εδώ για αυτό. Δεν σε θυμήθηκα ξαφνικά. Απλά ήθελα να σε δω. Σε θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί που περνούσες χρόνο μαζί μας, με όλα τα παιδιά, και που δεν ήσουν απλά ο ιδιοκτήτης του ιδρύματος, αλλά μας εμψύχωνες. Οπότε αυτό με έφερε εδώ. Η ανάγκη να ακούσω κάτι καλό...» του λέω με μια ανάσα και με πολύ θάρρος.

Δεν είναι εύκολο να μιλάω τόσο ανοιχτά αλλά θεωρώ πως ο Tristan ξέρει πολύ καλά τι έχω ζήσει. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος από εκείνον για να με συμβουλέψει.

«Το ξέρω και δεν το σκέφτηκα αυτό για εσένα. Αλίμονο μου αν δεν σε ήξερα. Από παιδάκι που σε ξέρω, στην καρδιά μου σε είχα» λέει και μου χαμογελάει.

Τόσο οι βιολογικοί μου γονείς όσο και οι θετοί, με παράτησαν. Και ένας ξένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να με βλέπει ως ένα από τα πολλά παιδιά που φιλοξενούνταν στο ίδρυμα, μου στάθηκε περισσότερο.