Destiny |✔|

T E N

Hope

«Δεν είναι υπέροχη η θέα;» με ρωτάει η Maya ενώ στέκεται στο παράθυρο κρατώντας πλατιά ανοιχτές τις κουρτίνες. 

Πράγματι. Νομίζω πως τέτοια θέα, δεν έχω ξαναδεί. Το τοπίο είναι μαγικό. Μπροστά στα μάτια μας βρίσκεται όλη η Βοστόνη. Ούτε που το φανταζόμουν.

«Μόνο υπέροχη; Νομίζω πως με το που ανοίγουμε το μάτι μας το πρωί, βλέποντας αυτό, θα φτιάχνει η διάθεση μας» λέει και ρίχνει μια τελευταία ματιά στο παράθυρο.

Βγάζω την τσάντα μου από τους ώμους μου και νιώθω μια ανακούφιση. Από το αεροδρόμιο μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο μας, βρίσκεται πάνω στους ώμους μου και πραγματικά πονάω.

«Αλήθεια, ποιο κρεβάτι θα πάρεις;» την ρωτάω και εκείνη το σκέφτεται.

Κοιτάζει πότε το κρεβάτι στα δεξιά και πότε αυτό στα αριστερά. Το σκέφτεται πολύ καλά και έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα, ορμάει στο κρεβάτι που βρίσκεται στη δεξιά μεριά του δωματίου.

«Ας πάρω αυτό αλλά δεν νομίζω να το χρειαστώ. Δεν ήρθα εδώ για να την βγάλω στο κρεβάτι. Θα βγαίνουμε, θα περνάμε καλά και αν γνωρίσουμε και κάποιον ακόμη καλύτερα...» λέει στηρίζοντας το κεφάλι της στο χέρι της.

Άραγε να κυκλοφορούν όμορφα αγόρια εδώ;

«Ήρθες γεμάτη όρεξη στη Βοστώνη βλέπω. Λες να γνωρίσεις κανέναν Βοστωνέζο και να μας αφήσεις εμάς;» την ρωτάω γελώντας και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.

Αχ, αυτό θα πει άνετο στρώμα. Η μεσούλα μου ήδη νιώθει καλύτερα.

«Φυσικά και ήρθα γεμάτη όρεξη εδώ. Ενηλικιώθηκα, η φοιτητική μου ζωή ξεκίνησε και βρίσκομαι σε μια νέα πόλη με τους καλύτερους μου φίλους. Υπάρχει καλύτερο πράγμα;» ρωτάει ενθουσιασμένη.

«Έτσι όπως το θέτεις, όχι. Μιας και είπαμε για αγόρια όμως, τα μαθήματα ξεκινούν σε δύο εβδομάδες. Αύριο ας ξεκινήσουμε τις βόλτες να δούμε τι τρέχει εδώ. Ξέρεις, το κλίμα, τους ανθρώπους, τις πτέρυγες...» της λέω και της κλείνω το μάτι.

Δεν είναι ότι το να γνωρίσω κάποιο αγόρι είναι η απόλυτη μου προτεραιότητα αλλά αν έρθει στον δρόμο μου δεν είναι ότι θα πω και όχι.

«Εννοείται. Μιας και είπαμε για αγόρι όμως, ο Ethan που είναι;» με ρωτάει και μου ξυπνάει και εμένα η περιέργεια.

Ή θα μπέρδεψε το δωμάτιο του ή θα τριγυρνάει στο πανεπιστήμιο για να το δει. Το πρώτο όμως δεν μπορεί να γίνει αφού πρώτα αφήσαμε εκείνον στον κοιτώνα του και μετά ήρθαμε στον δικό μας.