Destiny |✔|

T W E N T Y - F I V E

Drake

Προσπαθώ να δουλέψω και από το πρωί που ήρθα στο σούπερ μάρκετ, τριγυρνά στο μυαλό μου ό,τι έγινε με την Hope. Θέλω να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου και δεν μπορώ. 

«Συγγνώμη, είναι ελεύθερο το ταμείο;» ακούω μια κυρία να με ρωτάει και αμέσως επανέρχομαι στην πραγματικότητα. 

Αφαιρέθηκα πολύ, σκεπτόμενος την Hope και δεν είμαι καθόλου μα καθόλου αφοσιωμένος στην δουλειά μου. Ο κόσμος περιμένει και εγώ κάνω τα δικά μου. Πρέπει να ξεχάσω τα πάντα. 

«Ναι, ναι περάστε...» λέω στην γυναίκα και αδειάζει τα πράγματα που ψώνισε επάνω στο ταμείο μου.

Εντελώς βαριεστημένα τα χτυπάω και ο ήχος που κάνουν τα προϊόντα αφού τα χτυπήσω, μου δημιουργεί ημικρανία. Δεν αντέχω, νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και έχω ένα προαίσθημα αλλόκοτο.

Καλά είπα εγώ ότι ξημερώνει μια από τις πιο περίεργες ημέρες. Ελπίζω μόνο να διαψευστούν και τα προαισθήματα και η ημικρανία να οφείλονται στην κούραση. 

«Είναι 6,50 δολάρια» της λέω και αφού μου δώσει τα χρήματα, της δίνω τα ρέστα και βρίσκω την ευκαιρία να αποσυρθώ για λίγο.

Βγαίνω έξω από το μαγαζί και εισπνέω λίγο καθαρό αέρα. Μου έχουν πέσει πολλά τελευταία και ειδικά μετά το πρωινό συμβάν αισθάνομαι πως είμαι σε υπερένταση και γεμάτος φόβο.

«Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί δεν είσαι στο πόστο σου;» με ρωτάει το αφεντικό μου και τη στιγμή που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο νιώθω οργή.

Με εκμεταλλεύεται, λες και έχει να κάνει με ζώα, επειδή δεν έχω απολυτήριο λυκείου. Αναγκάστηκα, δεν το διάλεξα. Η ζωή μου τα έφερε έτσι και εγώ παλεύω. Δεν ήξερα όμως ότι το απολυτήριο ή ένα χαρτί τέλος πάντων σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γιατί εγώ προσωπικά ακόμα κι αν το είχα, δεν θα άλλαζα. Θα ήμουν ο ίδιος Drake. Με τα ελαττώματα και τα προτερήματα μου.

«Κάνω ένα διάλειμμα γιατί ένιωσα πίεση. Σε λίγα λεπτά θα επανέρθω» του λέω κοφτά μιας και δεν έχω καμία όρεξη για διάλογο μαζί του.

Πλέον θα έχω τις τυπικές σχέσεις που έχει ένας εργαζόμενος με τον εργοδότη του. Όχι ότι ποτέ είχαμε και κάτι παραπάνω απλά δεν θα ξαναπέσω στην ανάγκη του. Είναι αμαρτία να κρέμεται η διαβίωση μου από τα ψίχουλα που μου δίνει για μισθό.

«Τέρμα τα διαλείμματα. Έχεις δουλειά. Αν ο καθένας εδώ μέσα έκανε διάλειμμα όποτε ένιωθε πίεση, καλύτερα να το κλείναμε το μαγαζάκι. Άντε, άντε δουλειά» είπε και σχεδόν με διέταξε να μπω μέσα.