Destiny |✔|

E I G H T Y - T W O

Καλό μήνα σε όλους 🧡
Αύριο έρχεται το τέλος 🧡

Drake

Περπατάμε μαζί και απολαμβάνουμε την υπέροχη λιακάδα που έχει σήμερα. Κάνει κρύο αλλά το σκηνικό με τον λαμπερό ήλιο και τον καθαρό ουρανό, είναι καλοκαιρινό.

«Drake, σε ευχαριστώ που μου πήρες παγωτό...» είπε ενώ γευόταν το παγωτό φράουλα που αγοράσαμε πριν λίγο.

Πρώτη βόλτα με την αδερφή μου και δεν θα την κερνούσα κάτι;

«Μην το ξαναπείς. Σου αρέσει το παγωτό;» την ρωτάω και κοιτώντας την χαμογελώ περήφανος.

Πράγματι, η ζωή μου έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες προς το καλύτερο.

«Πλάκα κάνεις; Μπορεί να είναι χειμώνας αλλά το παγωτό είναι πάντα επίκαιρο. Ειδικά αν είναι και φράουλα. Εσύ όμως δεν πήρες κάτι. Γιατί;» με ρωτάει ενώ διασχίζουμε το καταπράσινο πάρκο.

Κάπως δεν έχω όρεξη για παγωτό σήμερα.

«Το στομάχι μου δεν έκανε κέφι για παγωτό σήμερα. Θα κάνω υπομονή για το μεσημεριανό φαγητό το μεσημέρι. Robin, περνάς καλά;» την ρωτάω αφού είχα άγχος για αυτή τη βόλτα.

Είμαστε αδέρφια, προερχόμαστε από τους ίδιους γονείς, έχουμε το ίδιο αίμα και δεν μπορώ να το πιστέψω. Σαν να άλλαξαν όλα πολύ γρήγορα.

«Φοβερά. Πάντα ήθελα αδέρφια και εσύ είσαι τέλειος. Μου πήρες και παγωτό, τι άλλο να θέλω; Αλήθεια, εσύ που μένεις όμως;» με ρωτάει και χαμογελώ στη σκέψη αυτής της λατρεμένης μου οικογένειας.

Οι Ford...

Πάντα θα είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου.

«Μένω με την οικογένεια Ford. Είναι πολύ καλοί άνθρωποι, με βοήθησαν πολύ και εκεί γνώρισα και την κοπέλα μου. Τι να σου λέω τώρα...» της είπα χαμογελώντας.

Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες. Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα ζούσα όλα αυτά, θα τον έβγαζα τρελό.

Άλλωστε από ένα χαρτάκι που βρήκα στο πορτοφόλι μου ξεκίνησαν όλα.

«Και...εσύ από που τους ξέρεις αυτούς; Τους ήξερες από παλιά;» με ρωτάει και τρώει μια ακόμα κουταλιά από το παγωτό της.

Μεγάλη ιστορία μα όσες φορές κι αν την πω, ποτέ δεν θα βαρεθώ.

«Είναι η οικογένεια στην οποία ανήκει το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσα. Ο Tristan, ο ιδιοκτήτης του ορφανοτροφείου, μου είχε δώσει τη διεύθυνση του και μου είχε πει πως, αν χρειαζόμουν το οτιδήποτε, μπορώ να τον βρω. Μια μέρα, μου έπεσε το πορτοφόλι, μου το επέστρεψε κάποιος και βρήκα εκείνο το χαρτάκι με τη διεύθυνση. Τον εντόπισα, με βοήθησε σε πολλά πράγματα και έκτοτε είναι σαν την οικογένεια μου. Εκεί γνώρισα και το κορίτσι μου...» είπα και φέρνοντας στο μυαλό μου τη μορφή της, ένιωσα ένα τσίμπημα στο στομάχι.