Chasing Star

Chasing Star 33

                Tapos na ang finals. Konti na lang, I’m going to make my future. Malapit na. Iiwan ko na ang HS Life ko. Masaya na malungkot. Maraming memories at maraming lessons ang tumatak sa akin. Pero we need to move on. Di naman pwedeng lagi na lang ganito. Siguro it is the right time para gamutin ang sugat na iniwan nya. Masakit? Oo, pero kelangan. Kahit gusto natin, minsan di pwedeng lagi na lang ganun. Lagi nalang tayong nasa past. We’re in the present. And we’re making our future’s.

                Bumangon ako sa kama at nagsimula na ng aking morning rituals. Puro practice na lang ngayon ng graduation. Parang ayoko pa. Parang di pa ako handa. Pero like what I’ve said, we need to move forward to pursue our dreams.

                “Good morning Yella!” sabi nung lalaking di ko kilala. Tapos sabay bigay ng white rose. Tapos umalis na sya.

                “Hi Yella!” tapos may white rose na naman. Ano bang meron?

                I have no idea. Ano na naman ba ‘to? Hay. Go with the flow na nga lang.

                Ganun yung nangyare, hanggang maka-24 rose’s ako. Seriously? After kong kuhanin yung last rose. May nagblindfold sa akin. Ano na naman kayang pakana ‘to?

                May umaalalay sa akin. Di na ko nagpumiglas kasi mamaya tutukan pa ko ng baril nito. Hahahaha. School? Tapos baril? Utak pls Yella.

                Tumigil kami…

Then…

.

.

.

.

.

.

.

Then

Here he was. He was standing infront of me. He sings the song. He was singing ‘One by Ed Sheeran’ Ayoko kong umiyak. Kinagat ko ang labi ko para pigilan pero traydor na luha. Naiiyak ako.

                That’s too much. He made my dreams come true. I’m speechless. Nothing’s can explain what I feel right now. He made everything. He made it so especial.

                “Hi Yella. Si Liam pala. Hahaha.” He was crying. That was the first time. I burst out. It’s non-stop.

                “Alam kong sa kanya ka lang sasaya. Alam kong masakit. Pero mas ayaw kitang makasama ng iba naman pala ang gusto mo. Ayoko kitang umiiyak habang nakatinggin sya. Habang nakatingin sa kanilang dalwa. Gusto kitang mapasa akin pero di yata tayo para sa isa’t-isa. Hahahaha. Nakakatawang isipin. Pero Putcha! Ansakit. Sige. Aalis na ako. Pero sa oras na umiyak ka ulit dahil nya. Andito lang ako. Andito lang ako lagi sa tabi mo. Kasi mahal kita ganun kita kamahal Yella..” then he walks out.

Gusto ko syang habulin. Pero ayaw gumalaw ng katawan ko. Parang ayaw makisama.

Mahal ko na sya. Mahal ko na si Brent. :’( Ansakit. Bakit ansakit?

Bakit ganito? Wala naman akong malaking kasalanan. At bakit ngayon pa? Ngayong mahal ko na sya. Ngayong handa na ulit akong magmahal. Kung kelan handa na akong magmahal ulit? Life is so unfair. Kung kelan gusto mo na sya tsaka sya aalis. Putcha! Nakakagago. Nakakagago. Kasi alam mong wala ka nang doubts about things pero saka pumasok ulit yung panibago.

He just walk away parang biglang gumuho ang mundo ko. Mahal ko na si Brent. Siguro in denial lang ako. Pero ito naman yung gusto ko iba? Si Liam. Pero ngayong malinaw na sa akin ang lahat tsaka sya aalis? That’s so unfair. Gulong gulo na ako.

Lumipas ang mga araw, di ko na nakikita si Brent. We’re in the same school but I never see him after what happened. Nice. How really nice it is. I miss him. :(

“Yella, are you okay?” Liam asks me. I just nod.

“Please! Let’s stop this stupidity!!”

“What?!! Stop this? Okay. That’s fine. Ganyan naman kayo e! Lahat kayo iniiwan ako!! Lahat kayo lumalayo.. Edi go! Let’s stop this STUPIDITY!!” I was crying and I run away.

Gusto kong mapag-isa. Ayoko sa kanila. Ansakit sakit na e.

“Mahal ko na si Brent e. Tapos lalayo sya? Grabe nakakatouch..” I said between in my sobs.

Then someone poke me..

----