#Unicode ရင်ခွင်ရိပ် #Zawgyi ရင္ခြင္ရိပ္

အပိုင္​း (၂၇)

အပိုင္​း(၂၇)

ထိုင္​းျမန္​မာနယ္​စပ္​ မဲ​ေဆာက္​ ျမဝတီ ခ်စ္​ၾကည္​​ေရးတံတား အမွတ္​ (၁)

ထို စာ​လံုး​ေလးကိုယ္​ ဖတ္​လိုက္​သည္​ႏွင့္​ ဆုျပည့္​စံုရင္​ထဲ၌ ​ေႏြးသြားသည္​​လား​ေအးစိမ္​့သြားသည္​လား​ေဖာ္​ျပလို႔မရတဲ့ခံစားခ်က္​​ေလးတစ္​ခု ဝင္​​ေရာက္​လာသည္​။ ​ေသခ်ာသည္​က ဒီနယ္​​ေျမ​ေလးတြင္​ဆုျပည့္​မသိ​ေသာဆုျပည့္​နဲ႔ပတ္​သတ္​သည့္​ အမွတ္​တရမ်ားစြာ​႐ွိ​ေနလိမ္​့မည္​။ တံတား​ေပၚတြင္​ျဖတ္​သန္​းသြားလာ​ေနသည့္​ လူ​ေတြကိုယ္​ ဆုျပည့္​ကား​ေပၚက​ေငးၾကည့္​​ေနသည္​။ တံတားအလြန္​ကားလမ္​း​ေဘး႐ွိ ပလက္​​ေဖာင္​း ​ေဘးမွာ႐ွိ​ေန​ေသာ ငုဝါပန္​းပင္​​ေလးမ်ားသည္​  တစ္​ပင္​လံုး​၌အဝါ​ေရာင္​လႊမ္​းလ်ွက္​ အရြက္​​ေတြ​ေတာင္​မ႐ွိ​ေတာ့​ေပ။ ​ေျမျပင္​​ေပၚ၌​ေႂကြၾက​ေန​ေသာပန္​း ပြင့္​ဖက္​က​ေလးမ်ားသည္​​ ​ေလယူရာလြင့္​ပါ​ေနၾကသည္​။ ကားျပတင္​း​ေပါက္​အျပင္​ဘက္​သို႔​ေငးၾကည့္​လာ႐င္​းမွ ဆုျပည့္​ပါး​ေပၚတြင္​မ်က္​ရည္​စမ်ား​ေနရာယူလာသည္​။ ႐င္​ဘက္​တြင္​လည္​း နာက်င္​ဝမ္​းနည္​းမႈ​ေတြ​ေရာက္​႐ွိလာခဲ့သည္​။

"ျပည့္​ျပည့္​ နင္​ဘာလို႔ငို​ေနတာလဲ"

"မသိပါဘူး ဖူးရယ္​ ငါဘာကိုနာက်င္​​ေနရမွန္​းမသိဘူး"

"ခုဘဲ ထြက္​လာတယ္​အိမ္​လြမ္​း​ေနၿပီးထင္​တယ္​"

"မသိ​ေတာ့ပါဘူးဟာ ဒါနဲ႔ ဖူး ငါအရင္​ကဘယ္​လိုပံုစံမ်ိဳးလဲ"

ဆုျပည့္​စံုသည္​ ယာဥ္​တိုက္​မႈတစ္​​ခု​ေၾကာင့္​​ေဆးရံုမွာအခ်ိန္​အ​ေတာ္​ၾကာသတိလစ္​​ေနခဲ့ၿပီး ျပန္​သတိရသည့္​အခ်ိန္​တြင္​ မိသားစုအျပင္​ သူ႔နာမည္​သူ​ေတာင္​မမွတ္​မိ​ေတာ့ပါ။ အတိတ္​​ေမ့​ေဝဒနာခံစား​ေနရတဲ့ဆုျပည့္​ကိုယ္​ ဘယ္​သူကမွလည္​း အတိတ္​အ​ေၾကာင္​းျပန္​​ေျပာျပ​ေလ့မ႐ွိသလို ျပန္​မွတ္​မိ​ေအာင္​ႀကိဳးစားဖို႔လည္​းမတိုက္​တြန္​းၾကပါ။

"နင္​ကအရမ္​းတက္​ႂကြၿပီး​ေပ်ာ္​​ေပ်ာ္​ရႊင္​ရႊင္​​ေနတက္​တဲ့​ေကာင္​မ​ေလးမ်ိဳးဟ"