"ေျဖာင္း......"
ဆုျပည့္ရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ရဲရင့္ ပါးေလးမွာထူးပူၿပီးနီရဲသြားသည္။
"ျပည့္ေလး ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"မၾကားခ်င္ဘူး.....ဒုန္း"
ဆုျပည့္သည္ ပြသေယာင္ေယာင္ရွိေနတဲ့ဆံပင္နဲ႔ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနေသာပုံစံနဲ႔ပင္ အခန္းတံခါးေဆာက္ပိတ္ၿပီးအိမ္ေပၚမွေျပးဆင္းလာသည္။ ေအးစက္ေနေသာလက္ေလးမ်ားမွာတုန္ရီေနလ်က္ရွိသည္။ ဆုျပည့္ေနာက္ကိုယ္ ရဲရင့္ကလည္း အမွီေျပးလိုက္သည္။
"ျပည့္ေလး ...ျပည့္" ဆုျပည့္အိမ္ထဲမွအထြက္တြင္ ရဲရင့္ကလိုက္မွီသြားတာေၾကာင့္ ဆုျပည့္လက္ကိုယ္လွမ္းဆြဲထားသည္။
"အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ" တစ္ခြန္းထဲသာေျပာၿပီး ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ တစ္စစ္စစ္နဲ႔တုန္ေနသည္။ ရဲရင့္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးမွာလည္းေအးစက္ေနသည္။
မိမိရဲ႕ခဏတာစိတ္လႊတ္မႈေၾကာင့္ ထိန႔္လန႔္ၿပီးေၾကာက္သြားတဲ့ ခ်စ္သူကိုယ္ၾကည့္ၿပီး ရဲရင့္ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာအျပစ္တင္ေနမိသည္။
"ကိုယ္အခုျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္"
ကားသာေမာင္းေနရေပမယ့္ ၿငိမ္သတ္တိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ပါလာတဲ့ဆုျပည့္ကိုယ္ကားမွန္ကေန ခဏခဏၾကည့္ေနမိသည္။ နီရဲေနေသာမ်က္၀န္ေလးမွာမ်က္ရည္စေလးမ်ားႏွင့္ ဒီျမင္ကြင္းကိုယ္ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါအခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေသးတာကိုယ္စိတ္ေလာၿပီးက်ဴးလြန္မိတဲ့သူ႔အျပစ္တြက္လည္းရွက္႐ြံ႕ေနသည္။
သူ႔အေပၚထားတဲ့ဆုျပည့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုယ္လည္းသံသယ၀င္လာသည္။
အေတြးမ်ားရႈပ္ေထြေနစဥ္၀င္လာတဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ ရဲရင့္အေတြးမ်ားလြင့္ေပ်ာက္သြားသည္။
ကားေမာင္းေနရင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာဖုန္းဆက္သူမွာဆုျပည့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာေၾကာင့္ဖုန္းအသံကိုယ္ခ်ဲ႕ထားလိုက္ၿပီး...
"ဟဲလို "
"ကိုရဲ ဆုျပည့္ေရာ"
"ခုကားေပၚမွာဖူးသစ္"
"အိမ္ျပန္လာေနၿပီးလားတစ္ေန႔လုံးဖုန္းေခၚတာမကိုင္ၾကဘူး" ဖူးသစ္အသံၾကားမွဆုျပည့္ကသူအိပ္ထဲဖုန္းကိုယ္လိုက္ရွာၾကည့္ၿပီး...
YOU ARE READING
#Unicode ရင်ခွင်ရိပ် #Zawgyi ရင္ခြင္ရိပ္
Romance#Unicode အချစ်ကသိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် နာကျင်စရာတွေကြီးဘဲ အခါအခွင့်သင့်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် မေ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကြီးနဲ့မတွေ့ချင်တော့ဘူး။ မေနှိုင်းခ အချစ် ရင်မဆိုင်ရဲဘူး အဲ့ဒီအချစ်ဆိုတာကြီးနဲ့ထိပ်တိုက်မတွေ့မိအောင်ဘဲ ရှောင်ပြေးချင်တယ်။ မိုးဇင်သူ ပထမဆုံးအချစ...
