အပိုင်း(၈)
မိုးတိတ်ခါစ စိုစွတ်စွတ်မြေပြင်ထက် ချော်မကျအောင်မိုးဇင်ထိန်းပြီး လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ရေညှိတွေတက်နေတဲ့ လမ်းကျဉ်းလေးရဲ့ လက်ယာဘက်အခြမ်းမှာ
ခရမ်းရောင် ပန်းပွင့်လေးတွေ မိုးဇင်သူပြန်အလာကိုယ်စောင့်မျှော်နေကြသည်။
"ကိုယ်ပြန်လာပြီး"
ကြွေကြနေတဲ့ပန်းပွင့်လေးတစ်ပွင့်ကိုယ်ကောက်ယူရင်းနမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ ထိုလမ်းဘေးရှိပန်းသည်ရနံ့မရှိ။
"မင်းတာဝန်ကျေပါတယ်"
ရေစိုနေတဲ့သစ်ရွက်လေးတွေကိုယ်လက်ဖျားလေးဖြင့်လိုက်ထိကာ ဖြေးဖြေးချင်းအနီရောင်တံတားလေးရှိရာသို့ထွက်သွားခဲ့သည်။
..................
"မိုးဇင် မမမေကဘယ်နေ့လာမှာလဲ"
"စနေနေ့လေး"
"ဟင် ....မနက်ဖြန်လား နောက်အပတ်လား"
"မနက်ဖြန် စနေလား"
"အေးလေး "
"ဟင်....."
"ရေချိုးခန်းထဲကငါ့ရဲ့အသိုက်လေး"
"သွားပြီးမိုးဇင်သူ ထဟဲ့ မြန်မြန်ရှင်းရအောင်"
ယွန်းလည်းမိုးဇင်သူစကားကြောင့်လန့်သွားကာနှစ်ယောက်သားရေချိုးခန်းရှိရာသို့ပြေးကြသည်။
"ဗုဒ္ဓေါ မိုးဇင်သူ နင့် အဝတ်တွေက ဒေါနတောင်ကြီးနဲ့နင်လားငါလားဘဲ"
"ငါပေါင်းပြီးလျှော်မလို့စုထားတာအရှိန်လွန်သွားတယ်"
""ပေး ပေး ထူတဲ့ဟာတွေငါလျှော်ပေးမယ်"
"ဘောင်းဘီကအားနာစရာကြီးဟာ ငါ့ဘာသာငါလျှော်ပါ့မယ်"
"ထူတယ်လေး နင့်လက်နဲ့မဖြစ်ပါဘူး ပေးငါ့ကိုဘဲ"
"ကျေးဇူးဘဲ"
မိုးဇင်သူရဲ့အကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးဖြစ်မလျှော်ဘဲပုံထားသောအဝတ်တွေကြောင့် ဒုက္ခရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
"ဟဲ့....မိုးဇင်သူ လျှော်တာကဟုတ်ပြီးဟ
မနက်ဖြန် မခြောက်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
YOU ARE READING
#Unicode ရင်ခွင်ရိပ် #Zawgyi ရင္ခြင္ရိပ္
Romance#Unicode အချစ်ကသိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် နာကျင်စရာတွေကြီးဘဲ အခါအခွင့်သင့်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် မေ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကြီးနဲ့မတွေ့ချင်တော့ဘူး။ မေနှိုင်းခ အချစ် ရင်မဆိုင်ရဲဘူး အဲ့ဒီအချစ်ဆိုတာကြီးနဲ့ထိပ်တိုက်မတွေ့မိအောင်ဘဲ ရှောင်ပြေးချင်တယ်။ မိုးဇင်သူ ပထမဆုံးအချစ...
