အပိုင္း(၂၈)
"ေဒါက္..ေဒါက္.."
တံခါးေခါက္ေနတာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာေနၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္းအခန္းထဲမွဘာအသံမွမထြက္လာပါ။
"ျပည့္ေလး...ျပည့္ေလး..မႏိုးေသးဘူးလား.
ေဒါက္..ေဒါက္"
"ဟင္...ႏိုးၿပီးမဝင္း"
"ဘြားဘြားမနက္စာစားဖို႔ေစာင့္ေနၿပီး"
"ဟုတ္ ခုမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးဆင္းခဲ့မယ္"
ျပည့္ျပည့္ကိုယ္စား ဖူးသစ္ခ်ိဳကသာေျဖေပးလိုက္သည္။ ျပည့္ျပည့္ကေတာ့ အိပ္ေမာၾကေနတုန္းျဖစ္သည္။
"ျပည့္ျပည့္..ျပည့္ျပည့္"
"ဟင္"
"ထေတာ့ 8 နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီး"
"အင္း"
ဖူးသစ္ခ်ိဳလည္းျပည့္ျပည့္ကိုယ္ႏႈိးၿပီးအိပ္ယာကဆင္းမည္အလုပ္တြင္...
"ေနဦးဖူးသစ္"
"ဘာလဲ"
"ငါညက သူ႔ကိုယ္ေတြ႔လိုက္တယ္"
"အိပ္မက္ထပ္မက္ေသးလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး အျပင္မွာ"
"ဟင္....နင္တကယ္ေျပာေနတာလားျပည့္"
"ဟုတ္တယ္ သူငိုေနတယ္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာလည္းမျပဘူး ငါညကတစ္ညလံုးမအိပ္ေပ်ာ္ဘူး သူကိုေတြ႔ဦးမလားဆိုၿပီးေစာင့္ေနတာ မိုးလင္းခါနီးမွအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ"
"ဧကန္ဏ ငါတို႔သူ႔ကိုယ္ကူ႐ွာေပးမယ္ဆိုတာသူသိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေရာင္လာျပတာလားမသိဘူး"
"မေျပာတက္ပါဘူးဟာ.."
"စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ ခုငါတို႔သူကိုယ္႐ွာၾကေတာ့မွာဘဲေလး ထ မ်က္ႏွာသစ္ ဘြားေစာင့္ေနတယ္တဲ့"
"အင္းပါ"
ျပည့္ျပည့္ အိပ္ယာထဲ ခပ္ငိုင္ငိုင္ျဖင့္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျပည့္အတိတ္မွာဘယ္လိုေနခဲ့မွန္းမသိေပမယ့္ ခုသတိရလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာညတိုင္းလိုလို ေၾကာက္စရာ ဝမ္းနည္းစရာအိပ္မက္ေတြရဲ႕ႏွိပ္စက္ခ်င္ခံေနရသည္။ မွတ္မွတ္ရရ မေမႏႈိင္းခႏွင့္ စေတြ႔တဲ့ေနကသာ ၾကည္ႏူးစရာအိပ္မက္ေလးတစ္ခုမက္ခဲ့ဖူးသည္။
ျပည့္ အိပ္ယာမွထကာ အိပ္ထဲမွ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီ ကားေလးျပန္ထုပ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
YOU ARE READING
#Unicode ရင်ခွင်ရိပ် #Zawgyi ရင္ခြင္ရိပ္
Любовные романы#Unicode အချစ်ကသိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် နာကျင်စရာတွေကြီးဘဲ အခါအခွင့်သင့်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် မေ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကြီးနဲ့မတွေ့ချင်တော့ဘူး။ မေနှိုင်းခ အချစ် ရင်မဆိုင်ရဲဘူး အဲ့ဒီအချစ်ဆိုတာကြီးနဲ့ထိပ်တိုက်မတွေ့မိအောင်ဘဲ ရှောင်ပြေးချင်တယ်။ မိုးဇင်သူ ပထမဆုံးအချစ...
