Boyfriend,not Best friend

23

ZAWGYI

စာေမးပြဲက မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းေရာက္လာတဲ့ဆူနာမီလိုမ်ိဳးပဲ။ ေအးခ်မ္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္‌‌ေမႊေႏွာက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္သြားတယ္။

စာေမးပြဲမေျဖခင္ညေတြမွာ ခ်န္ေယာလ္တို႔အခန္းကိုလာၿပီး စာအတူက်က္တဲ့ ႐ူဘင္ကေတာ့ ဆူနာမီရဲ့အႂကြင္းအက်န္ေလးလိုမ်ိဳးပဲ။ ႐ူဘင္က စာေမးပြဲၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္မျပန္ဘဲ ခ်န္ေယာလ္တို႔ဆီ ေသာင္တင္ေနတယ္။ အဲ့ဒါထက္ ႐ူဘင္နဲ႔ဘတ္ဟၽြန္းရဲ့ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ပိုလာတဲ့ ရင္းႏွီးမႈက ခ်န္ေယာလ္ရင္ထဲကို ေလဆင္ႏွာေမာင္း၀င္ေမႊ႕သြားသလို ခံစားရေစတယ္။ ခ်န္ေယာလ္က စတင္ခဲ့တဲ့ရင္းႏွီးမႈဆိုေပမဲ့ တာရိုေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳးပဲ ပုံစံတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုၿပီးရင္းႏွီးလြယ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ခ်န္ေယာလ္အခုမွလက္ခံမိတယ္။

ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္ရင္ ခ်န္ေယာလ္က နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားခန္းဖြင့္တယ္။ အရင္ဘ၀မွာဘတ္ဟၽြန္းရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူနည္းနည္းပါးပါးသိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ နာမည္ေရာ၊ ႐ုပ္ေရာ သူ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့သလို သူသိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘတ္ဟၽြန္းရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တာရိုနဲ႔႐ူဘင္ပါသလားဆိုတာလည္း ခ်န္ေယာလ္ေတြးမရဘူး။

"စာေမးပြဲကေတာ့ ၿပီးၿပီ၊ ၿပိဳင္ပြဲပဲက်န္ေတာ့တယ္"

စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ခ်န္ေယာလ္တို႔ေလးေယာက္ အျပင္ထြက္ၿပီးစားၾကတယ္။

"ၿပိဳင္ပြဲက အဲ့ေလာက္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ႀကီးလုပ္တာလား"

ဘတ္ဟၽြန္းက ၾကက္ေၾကာ္တုံးကို ကိုက္လိုက္လို႔ေအာက္ေလၽွာက်လာတဲ့ မ်က္မွန္ကိုင္းကိုပင့္တင္ရင္း ေမးေတာ့ တာရိုက မက္ဂ်ဴခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဟန္ပါပါျပန္ေျဖတယ္။

"စီနီယာေတြဆီက မၾကားဘူးလား၊ တကၠသိုလ္ရဲ့ပထမႏွစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရထားရင္ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ မ်က္ႏွာပြင့္ေနေရာပဲ၊ ေရာ့ ေရာ့ ဒါေလး နည္းနည္းစမ္းေသာက္ၾကည့္"